Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι λέει ο λαός και σίγουρα κάτι ξέρει. Με αυτό το ρητό να τα λέει όλα, πέρασε η τετραετία που η μπάντα υποσχόταν δίσκο κάθε χρόνο. Πλέον, εμφανώς αλλαγμένοι σε πολλά, οι θρύλοι του Γερμανικού thrash επέστρεψαν για βιβλικές καταστροφές, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Έχοντας ξανά ο Tom Angelripper στο πλευρό του τον Frank Blackfire, που χάρισε επιτυχίες στη μπάντα, καθώς και δύο μέλη με νέο αίμα να βράζει, έρχεται το 16ο "Genesis XIX".
Με δύο φλογερά ΕΡ να μας έχουν προετοιμάσει και έναν ατσάλινο πρόλογο με τίτλο "Blind Superstition" να ανοίγει το άλμπουμ, οι βλέψεις μας είναι μεγάλες, και σε αυτό το μοτίβο μάλιστα βασίζεται και το ήδη γνωστό "Sodom & Gommorah" που εκτός των punk αισθητικών του, ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι εξ ολοκλήρου σκοτεινό και παλιομοδίτικο. Κάπου εδώ βέβαια ξεκινούν τα πρώτα στραβοπατήματα με το "Euthanasia" να έρχεται ρηχό και βαλτωμένο, σώζοντας ευτυχώς την παρτίδα ένα κιθαριστικό σόλο που όμως δεν είναι και αρκετό για να μην πάμε παρακάτω, οπότε έτσι το ομότιτλο "Genesis XIX" που γνωρίσαμε από το προηγούμενο ΕΡ, έρχεται αργά αργά και σιγοκαίει με μια καλύτερη παραγωγή και δυνατό εκτόπισμα ώστε να πάρουμε ξανά τα πάνω μας.
Έτσι και με το βραχνό γερμανόφωνο "Nicht Mehr Mein Land" ισορροπούμε κάπως, όσο το εκρηκτικό του ρεφρέν υπάρχει για να μας ταρακουνά ενώ το "Glock N Roll" αν και δεν αποτελεί τη φοβερότερη σύνθεση των Γερμανών σίγουρα ζωντανεύει την κατάσταση με το μπρίο και τις δυναμικές του, κάτι που είναι αρκετό για την εν λόγω δουλειά. Απειλητικό και σοβαρό κόντρα στο υπόλοιπο σύνολο εμφανίζεται το εφτάλεπτο "The Harpooneer" για δώσει το ανάλογο βάρος με τους ρυθμούς και τις υποβόσκουσες μελωδίες όσο ο μπαρμπαΘωμάς ματώνει το λαρύγγι του και ενώνει το παρελθόν με το παρόν. Στην ίδια γκρίζα διάθεση μάλιστα ακολουθεί πιστά και το "Dehumanized" με τα αλλεπάλληλα σφυροκοπήματα του σε πλήρη αντίθεση με το "Occult Perpatrator" που όσο και να μας βυθίζει στο ανάλογο ύφος του τίτλου, περνάει και δεν ακουμπά δημιουργώντας μια μικρή κοιλιά με κοινότυπες riff-ολογίες, πιο αργές και από τον θάνατο, ακόμα κι αν το μπάσο ταρακουνά το σώμα μας.
Στην ίδια αργόσυρτη και τραβηγμένη πορεία χαράζει τα βήματά του και το "Waldo Pigpen" πατώντας λίγο γκάζι προς τη μέση αλλά ρίχνοντας το ενδιαφέρον κατακόρυφα. Ευτυχώς ξανά προς τη δόξα τραβάμε με το αλά΄Motorhead μπάσο της εισαγωγής του "Indoctrination" που προσθέτει για τα καλά όλα τα αγαπημένα, ωμά και μεστά trademarks των Τευτόνων σε ένα πλούσιο και τ(ρ)αχύ αποτέλεσμα. Mετά κόπων και βασάνων, έπειτα από μια μικρή Οδύσσεια φτάνουμε στον επίλογο με μια ακόμη εξαιρετική επιλογή που εκμεταλλεύεται τέλεια κάθε νεοφερμένο, καθώς και τον ίδιον τον άσωτο Blackfire, στο "Friedly Fire" με τα όργανα να παίρνουν φωτιά μέχρι την τελευταία στιγμή.
H ολοκληρωτική αλλαγή στο line up, δεν άλλαξε και τον ήχο όπως φαίνεται, αλλά επεξεργάστηκε στοιχεία που δυστυχώς κατά κόρον δε βγήκαν. Με την ίδια τη μπάντα να μας κάνει σκωτσέζικο ντουζ μεταξύ ενδιαφέροντος και αδιαφορίας ή δύναμης και αδυναμίας, η Σοντομάρα δεν απογοητεύει πλήρως αλλά μας κάνει να απορούμε γιατί ο ίδιος ο Angelripper επέμενε πως η συγκεκριμένη δουλειά θα ήταν και η πιο σημαντική του. Παρόλα αυτά η χημεία μεταξύ της τετράδας, πλέον, έχει δημιουργηθεί και ελπίζουμε σιγά σιγά να ξεπεραστούν όσα εμπόδια μπορεί να υπήρξαν, αφού στο θετικό της υπόθεσης το "Genesis XIX" περνάει το "Decision Day" με το πάθος του και την οργάνωσή του. Τέλος όσοι θέλουν αποκλειστικά να σπάσουν σβέρκους ας παραμείνουν σε κυκλοφορίες ανάλογες των "Persecution Mania" και "Αgent Orange" και ας αφήσουν αυτή τη δουλειά-κατά το ήμισυ-στην ησυχία της.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου