Για τις Burning Witches, δύο χρόνια απουσίας είναι πολλά, αφού έχουν συνηθίσει σχεδόν κάθε χρόνο να μας έχουν κι από κάτι νέο. Φέτος, δίχως ποτέ να μένουν στην αφάνεια, οι κυρίες, τσιτώνουν λίγο παραπάνω, γρεζάρουν, και μας χαρίζουν το έκτο τους άλμπουμ "Inquisition", αποτελούμενο από 11 τραγούδια, χωρίς καμία διασκευή, σπάζοντας την παράδοσή τους. Με το νέο άλμπουμ, όλα αλλάζουν κι όλο τα ίδια μένουν, με ένα θετικό πρόσημο, και με τη ματιά τους να καίει.
Ο πόλεμος για τους Unleashed καλά κρατεί ακόμα. Το βόρειο αίμα τους βράζει για φασαρίες, και το δείχνουν με κάθε ιστορία, σε κάθε δίσκο τους. Οι Σουηδοί γερόλυκοι του death metal, δείχνουν πάντα το πόσο ανήσυχα πνεύματα είναι, και πως τίποτα δεν τους πτοεί από το να βγάλουν κάτι σκληρό, αιμοδιψές μα πάντα ποιοτικό, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν τριγύρω. Στις τάξεις τους πάντα η γνωστή τετράδα εδώ και 30 χρόνια, εξαπολύει πάλι θάνατο, τσεκούρι και φωτιά, με το 15ο πόνημά, "Fire Upon Your Lands".
Πέρασαν 30 και πλέον χρόνια από την εποχή που ο Bruce Dickinson άφησε τους Iron Maiden για να ανακαλύψει νέα μονοπάτια, και να γραφτεί εκ νέου, σε πιο σκοτεινούς καιρούς, η metal ιστορία. Στην εποχή που από τη μία μεσουρανούσε το grunge κι από την άλλη άνθιζε το ακραίο στοιχείο, ο Dickinson κυκλοφορούσε το "Balls To Picasso". Φέτος, ο ίδιος ο καλλιτέχνης το θυμάται ξανά, κυκλοφορώντας το "More Balls To Picasso".
Φαίνεται απίστευτο ότι πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από το ντεμπούτο των Passengers In Panic. Μετά λοιπόν από μια περίοδο αβεβαιότητας στον καιρό της πανδημίας, φτάσαμε πλέον στο επίπεδο της ωριμότητας και οι Έλληνες metallers εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα κενά στο έπακρο, όσο η χώρα μας συνεχώς ακμάζει στον σκληρό ήχο. Φέτος, το "Amnesia" κάνει την εμφάνισή του, κι εμείς χανόμαστε στο βαθύ του γαλάζιο.
Οι Lord Belial, δόξασαν τα 90s με μνημειώδεις κυκλοφορίες όπως το "Kiss The Goat" και το "Enter The Moonlight Gate", φτιάχνοντας και για τη συνέχεια τους έναν θρύλο γύρω από το όνομά τους και ένα δείγμα ισχύος στο Σκανδιναβικό ακραίο metal. Τα χρόνια πέρασαν, πολυετή κοινά οδήγησαν σε σιωπή, και ξαφνικά πριν λίγα χρόνια, το θηρίο επέστρεψε αναπάντεχα. Το ίδιο αναπάντεχα, αλλά με αίσθημα εκδίκησης, έρχεται φέτος και το "UnholyTrinity". Οι καμπάνες ηχούν, και το χάος εξαπολύεται.
Το black metal είναι μια μουσική, που μέσα στο εξώτερο και το αλλόκοτο, πάντα έχει μια ουσία για να νιώσει κάποιος οικεία, το γλυκό άγγιγμα του διαβόλου που μπορεί να μας συνεπάρει. Αυτή η αισθαντική μαυρίλα υπάρχει και στον ήχο των Imha Tarikat. Οι Γερμανοί black metallers, με μια σταθερή πορεία στο underground, επανέρχονται φέτος, και μας παρουσιάζουν με απόλυτo αίσθημα εσώτερης αναγέννησης, το τέταρτο πόνημά τους, "Confessing Darkness".
Δεν υπάρχει περίπτωση, να μην αισθάνθηκαν οι fans των Katatonia μια δυσπιστία και να μην έχουν το ερώτημα τι θα γίνει με τη νέα τους δουλειά και πως μπορεί να ακούγεται. Η μπάντα, προσπερνώντας το φευγιό του μεγάλου συνιδρυτή Anders Nystrom και του έτερου κιθαρίστα Roger Ojersson, ανακοίνωσαν την επιστροφή τους σαν να μη συνέβη τίποτα, με το 13o τους άλμπουμ "Nightmares As Extensions Of The Waking State", και σιγά σιγά οι απαντήσεις σε κάθε απορία δίνονται.
Τα τελευταία χρόνια νιώθω σαν οι Behemoth να έχουν γίνει οι Metallica του ακραίου ήχου. Μια μπάντα με πολύ άξιες δουλειές πάλαι ποτέ, δικό τους ήχο, πρωτοτυπία κι από ένα σημείο απλά όλα κάπως γαμήθηκαν. Τώρα οι κύριοι από το Γκντανσκ ψάχνουν ξανά να βρουν τα βήματά τους, κι όχι μόνο να βγάζουν ακαθόριστες σατανίλες χωρίς ουσία. Το "The Shit Ov God" ίσως τους γύρισε ξανά τις στροφές, τώρα 30 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους.
Πολύ πιο σύντομα απ'όσο μπορεί να αναμενόταν μα νέα δουλειά των Nightfall, έρχεται φέτος το "Children Of Eve". Το ενδέκατο τους άλμπουμ, βρίσκει τους Αθηναίους metallers σε μια πολύ καλή φάση, πέρα από όσες τρικυμίες έχουν περάσει ανά τα χρόνια, φτιάχνοντας μια νέα ιστορία. Γεμάτο πόνο και σκοτάδι, ένα νέο κεφάλαιο, ανοίγεται παρακάτω, για όλους του έκπτωτους και τους βασανισμένους.
Οι Lik είναι ένα underground supergroup, με μέλη των Bloodbath, των Witchery και των Katatonia, να γυρνούν στα εφηβικά τους χρόνια, να πατάνε το HM-2 πεταλάκι τους, να σκίζουν δέρματα και να μαυρίζουν τα αστικά τοπία της Σουηδικής πρωτεύουσας. Πέντε χρόνια σιωπής, δεν ήταν αρκετά για να τους σταματήσουν και φέτος, επιστρέφουν με την τέταρτη δουλειά τους, με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Necro", για να βυθίσει, να σαρώσει και να δείξει πως το death metal, παρά τον ορισμό του, μόνο πεθαμένο δεν είναι.
To Kristiansand είναι μια τυπική, πολύ γραφική περιοχή της Νορβηγίας, με έντονο φυσικό περιβάλλον και τον ποταμό Otra να βρέχει τις πλαγιές του. Όλα αυτά αποτελούν δείγμα έμπνευσης και κύριας επιρροής στο νέο άλμπουμ των θρυλικών In The Woods... Το 7 το τυχερό θα έλεγε κανείς, αφού "κλειδώνει" τον ήχο της νέας εποχής τους. Έτσι, παίρνοντας τη βάρκα του εξωφύλλου, κάνουμε ένα ταξίδι γύρω από αυτό το ιδιαίτερο, μουντό και συνάμα τρικυμιώδες σκηνικό.
Όταν ένα συγκρότημα με ιστορία τριών και πλέον δεκαετιών αποφασίζει να γιορτάσει τη διαδρομή του με μια μοναδική συναυλία στον λόφο του Λυκαβηττού, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι μεγαλειώδες. Οι Rotting Christ, οι αδιαμφισβήτητοι πρεσβευτές του ελληνικού extreme metal στο εξωτερικό, "φυλακίζουν" τις υπέροχες στιγμές αυτής της ιδιαίτερης βραδιάς στο ζωντανό τους άλμπουμ "35 Years of Evil Existence – Live in Lycabettus", υπογράφοντας τον θρύλο τους. Περισσότερο από μια απλή ηχογράφηση, πρόκειται για ένα ηχητικό ντοκουμέντο που αποτυπώνει τη σπουδαιότητα μιας μεγάλης μπάντας και συλλαμβάνει τον πυρήνα μιας ολόκληρης φιλοσοφίας, την αφοσίωση, το σκότος και την ψυχή ενός ερεβώδους οργανισμού που δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσεται.
Όταν το black metal συναντά την τελετουργική έκσταση και τη φιλοσοφία του αγνώστου, γεννιέται κάτι περισσότερο από ένα μουσικό έργο, και αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του ιδιώματος πέρα από ρηχές σατανίλες και κάφρικες φαμφάρες. Στη δική μας περίπτωση, οι Lucifer's Child το ξέρουν πολύ καλά από το πρώτο τους πόνημα κιόλας, και δε φοβούνται αυτή την ακραία έκφραση να την κάνουν προσωπική, ταυτόσημη και πειραματική. Έτσι και φέτος το "The Illuminant", έπειτα από τρία χρόνια σιωπής, δείχνει ένα πρόσωπο ώριμο, μεστό κι άκρως κατραμιασμένο.
Οι Purified in Blood είναι μια μπάντα που δεν χωράει εύκολα σε καλούπια. Από το πρώτο τους άλμπουμ μέχρι τώρα που ήρθαν τόσες φουρτούνες, η μουσική τους υπήρξε μια ανωμαλία στο τοπίο του metal, με το brutal metalcore τους να διαφέρει από την κυριαρχία του black metal στη Νορβηγία, αλλά με την ακρότητα τους να εμβαθύνει και να σκάβει μέσα μας από άλμπουμ σε άλμπουμ. Με το νέο τους άλμπουμ, έπειτα από 12 ολόκληρα χρόνια, το "Primal Pulse Thunder", επιστρέφουν με έναν ήχο πιο μακριά από τα core μονοπάτια, αλλά απόλυτα σκληρό και νευρωτικό.
Οι Katla γεννήθηκαν στο νοτιότερο και πιο γκρίζο μέρος της Σκανδιναβίας, τη Δανία. Αυτά τα έξι χρόνια της ύπαρξης τους έχουν ψαχτεί πολύ, με κύριο γνώμονα το doom metal να γίνει ακόμα πιο βαρύ και άγριο. Όλη αυτή η μαυρίλα βρήκε το τέλειο αντίκρισμα τώρα, στο πρώτο τους άλμπουμ, με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο "Scandinavian Pain", όπου μόνο στην ιδέα του και στο εξώφυλλο με το μαύρο αδέσποτο σκυλί, σε κάνει να σαστίσεις και να το ακούσεις. Μια ωμή μουσική πραγματικότητα, ανοίγεται παρακάτω.
Φαίνεται τρελό, αν σκεφτούμε πως πολλά πράγματα στη ζωή μας τα βλέπουμε ως προ και μετά καραντίνας. Ένα από αυτά, και το προηγούμενο άλμπουμ των Nightstalker που κυκλοφόρησε το 2019. Έξι ολόκληρα χρόνια μετά, οι Έλληνες μάστορες του ελληνικού stoner ήχου, επιστρέφουν με το έβδομό τους πόνημα, "Return From The Point of No Return". Το άλμπουμ αποτυπώνει μια μπάντα που επιστρέφει στον πυρήνα του ήχου της, εξελίσσοντας το χαρακτηριστικό της στιλ, κυρίως με αμεσότητα δίχως ιδιαίτερους πειραματισμούς και γυρνώντας μας σε υπέροχες στιγμές, εκεί που κάτι πιασάρικο γίνεται συνοδοιπόρος στη ψυχή σου.
Ο τρόπος που η φύση με το black metal συνδυάζονται τόσο αρμονικά, είναι φοβερό δημιουργώντας τη μαγεία που οι φίλοι του ακραίου metal λατρεύουν. Από τον ζεστό ελληνικό μυστικισμό και τα αχανή πλαίσια των Νορβηγικών φιορδ, μέχρι τα δάση και τις παγωμένες Ρώσικες ερήμους. Έτσι, τα δύο αδέρφια που αποτελούν τους Grima, μετά από δυόμιση χρόνια επιστρέφουν. Η μπάντα με τον δικό της ήχο και την αυθεντική προσωπικότητα, υμνούν τη νύχτα στο έκτο τους πόνημα, "Nightside".
