Τον Erlend Hjelvik τον γνωρίσαμε ευρέως μέσα από τους διάσημους κι αγαπητούς πλέον Kvelertak, ενώ πέρασε για αρκετά χρόνια και από τους underground black metallers, Djevel...για τους πιο μύστες. Από εκεί και πέρα, δύο χρόνια μετά την ολοκληρωτική του απουσία από τα μεταλλικά δρώμενα, έβαλε μπροστά το νέο του προσωπικό σχήμα, που ονομάζεται Hjelvik, το οποίο μάλιστα γρήγορα μας καλωσορίζει με το ντεμπούτο του, "Welcome To Hel".
Γεμάτο μελωδίες, ζωντάνια και κλασικομεταλάδικη αισθητική, πίσω από την καφρίλα που έπεται, το εναρκτήριο "Father War" βγάζει το ξίφος του και ορμά αδιάκριτα στη μάχη, με το "Helgrinda" να αποτελεί πιστό σύντροφο σε αυτό το μοτίβο, ενώ το "Thor's Hammer" πιο στακάτο και βαρύ θα βγάλει τη σκοτεινιά μέσα από τον πολυδιάστατο εαυτό του Νορβηγού. Έχοντας ήδη μια γενική εικόνα με την πρώτη τριάδα, το "The Power Ballad Of Freya" που παίρνει τη σκυτάλη ενώνει την ακρότητα με το παιχνιδιάρικο και μπαρόβιο ύφος των Kvelertak χώνοντας κάποιες υποβόσκουσες folk πινελιές.
Σαν κρυμμένο κομμάτι της εποχής του Hjelvik στις διάσημες πλέον "Κουκουβάγιες" έρχεται το "Glory of Hel" με μια πρώιμη black n roll διάθεση και punk στοιχεία, βυθίζοντας μας σε πιο Darkthrone-ιστικα μονοπάτια, τα οποία περίτρανα θα χαράξει το "12th Spell" και θα ζηλέψει λίγο αργότερα το "Kveldulv". Βέβαια πιο πριν, σπάζοντας τη μαυρίλα, θα έρθει το επικό και ξεσηκωτικό "Ironwood" μιας και λίγο παραπάνω rock n roll δεν είναι ποτέ κακό κι αρκετό ακόμα και σε πιο extreme ιδιώματα.
Λίγο πριν το φινάλε, μας υποδέχεται το πιο Βόρειο και ακραία δυναμικό "North Tsar", που μας γνώρισε αρχικά με το νέο project του εν λόγω mainman. Τέλος, σε μια τόσο πολυδιάστατη κυκλοφορία δε θα μπορούσε να μη μπει λίγη ακατέργαστη βρωμιά, οπότε κατά αυτόν τον τρόπο το "Necromance" μας αποχαιρετά με τη δέουσα viking/black ατμόσφαιρα και κάποιες lead γραμμές που παραπέμπουν ξαφνικά στους Iron Maiden και το "Fear Of The Dark".
Όπως προφανώς αποδεικνύεται η πολύχρονη τριβή του μουσάτου Νορβηγού με τους Kvelertak δε μπορεί κι ούτε θέλει να κρυφτεί. Φυσικά τα πράγματα εδώ αποκτούν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, ενώ η αύρα που εκπέμπει το εν λόγω project θίγει περισσότερο παλιομοδίτικες, 80s metal επιρροές, με το απαραίτητο μαυρομεταλικό κάλυμμα που η Σκανδιναβία υπερηφανεύεται. Εν κατακλείδι μιλάμε για ένα άλμπουμ, που δεν ανακαλύπτει τη φωτιά, όπως έκανε το άλλο γκρουπ του ομώνυμου Hjelvik, αλλά αυτή ακόμα συνεχίζει να καίει τα πάντα στο πέρασμα της με τους οπαδούς διαφόρων ιδιωμάτων σίγουρα να βρουν μέρος να αγαπήσουν.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου