Οι Vofa μας έρχονται από τον μακρινό Βορρά, και λίγο από το απόκρημνο στοιχείο της πατρίδας τους, το βάζουν στη μουσική τους. Το Ισλανδικό doom metal σχήμα με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, δίνουν πολλά παραπάνω από τρία απλά αργά κομμάτια.
To πρώτο κεφάλαιο με ένα ήρεμο αλλά ψυχρο και απειλητικό, ακουστικό ηχόχρωμα, μας βάζει στην ατμόσφαιρα της μουσικής των Ισλανδών, ενώ ήδη στο πρώτο τρίλεπτο μια τρικυμία σκάει για να μας δείξει όλο τον πόνο και το μίσος που κρύβεται από πίσω, με μερικές μελωδίες να κάνουν ακόμα πιο ανατριχιαστικό το όλο αποτέλεσμα. Πιο επιβλητικό, μεγαλοπρεπές και στοιχειωμένο θα ανοίξει το δεύτερο μέρος, με μια ηχητική μαυρίλα να πλανάται γύρω από τον doom death εσωτερισμό της μπάντας, όπου μέχρι και ο πόνος μας τρέμει στους ογκώδεις θρόμβους που θα δώσουν πάσα στην κατακλείδα, με έναν αιχμηρό, ακραίο και παρανοϊκό τρόπο που μόνο με ταμπέλες δε θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί.
Όσο γενικευμένες και αόριστες φαίνονται οι παραπάνω γραμμές, η αλήθεια είναι, πως ένας ψυχικά βασανισμένος, νοσηρός ή τραυματισμένος θα μπορούσε να διανοηθεί αυτό το σύμπλεγμα riffs, κρούσεων και μπασογραμμών, το οποίο παίζει μεταξύ του black, του death και του funeral doom. Η κατραμιασμένη και απόκοσμη υπόσταση του "Vofa" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, πως το underground έχει ωραίες ιδέες, ιδανικές για κάθε γούστο. Τέλος, το εν λόγω άλμπουμ έχει όλα όσα οι φίλοι του κλασικού αλλά και του πιο ακραίου doom ιδιώματος αγαπούν, μέσα στην όλη καταχνιά και τον πόνο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
To πρώτο κεφάλαιο με ένα ήρεμο αλλά ψυχρο και απειλητικό, ακουστικό ηχόχρωμα, μας βάζει στην ατμόσφαιρα της μουσικής των Ισλανδών, ενώ ήδη στο πρώτο τρίλεπτο μια τρικυμία σκάει για να μας δείξει όλο τον πόνο και το μίσος που κρύβεται από πίσω, με μερικές μελωδίες να κάνουν ακόμα πιο ανατριχιαστικό το όλο αποτέλεσμα. Πιο επιβλητικό, μεγαλοπρεπές και στοιχειωμένο θα ανοίξει το δεύτερο μέρος, με μια ηχητική μαυρίλα να πλανάται γύρω από τον doom death εσωτερισμό της μπάντας, όπου μέχρι και ο πόνος μας τρέμει στους ογκώδεις θρόμβους που θα δώσουν πάσα στην κατακλείδα, με έναν αιχμηρό, ακραίο και παρανοϊκό τρόπο που μόνο με ταμπέλες δε θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί.
Όσο γενικευμένες και αόριστες φαίνονται οι παραπάνω γραμμές, η αλήθεια είναι, πως ένας ψυχικά βασανισμένος, νοσηρός ή τραυματισμένος θα μπορούσε να διανοηθεί αυτό το σύμπλεγμα riffs, κρούσεων και μπασογραμμών, το οποίο παίζει μεταξύ του black, του death και του funeral doom. Η κατραμιασμένη και απόκοσμη υπόσταση του "Vofa" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, πως το underground έχει ωραίες ιδέες, ιδανικές για κάθε γούστο. Τέλος, το εν λόγω άλμπουμ έχει όλα όσα οι φίλοι του κλασικού αλλά και του πιο ακραίου doom ιδιώματος αγαπούν, μέσα στην όλη καταχνιά και τον πόνο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου