Εφτά χρόνια και έξι μέρες μετά την τελευταία επίσκεψη των θρυλικών Katatonia στη χώρα μας, το Gagarin 205, ήταν έτοιμο να ανοίξει ξανά της πόρτες τους σε ένα ιδιαίτερο live, αφιερωμένο στην συμπλήρωση δέκα χρόνων από το "Night Is The New Day". Ο καιρός λίγο κρύος και βουρκωμένος, αυτό το Παρακευιάτικο βράδυ, ταίριαξε τέλεια με το στυλ του συγκροτήματος, ενώ με το πέρας της συγκεκριμένης νύχτας μέχρι και ο ουρανός έκλαψε.
Ελάχιστα λεπτά μετά τις 20:30 τα φώτα σβήνουν και οι ογκώδεις ήχοι του "The Song Of Sirens" μας κάνουν να υποδεχτούμε τους On Thorns I Lay. Οι βετεράνοι του εγχώριου doom ήχου, όντας ιδιαιτέρως ενεργοί τα τελευταία δύο χρόνια, επί μισή ώρα περίπου μας συνεπήραν με τους μελαγχολικούς, βαρείς και συνάμα μελωδικούς τους ήχους. Δίνοντας μνεία στο ολοκαίνουριο "Threnos" καθώς και στον προκάτοχό του, "Aegean Sorrow", η βραδιά μπορούμε να πούμε πως ξεκίνησε πολύ δυναμικά με την μαυρίλα να πλανάται σε όλον τον χώρο του Gagarin, έστω και με την αρχικά χλιαρή προσέλευση. Φυσικά όλα ακούγονταν πεντακάθαρα ενώ η φωνή του Στέφανου πλάι στα υπόλοιπα όργανα, έδινε το απόλυτο θλιβερό ύφος που χρειαζόταν για την συνέχεια που θα επακολουθούσε.
Μία ώρα μετά την έναρξη, οι φιγούρες των Katatonia ξεπροβάλλουν στο σανίδι υπό το "Forsaker" που θα έδινε το έναυσμα για το τελευταίο live του αφιερώματος των Σουηδών στο εμβληματικό "Night Is The New Day". Παίζοντας στην ολότητα του αυτό το άλμπουμ, και με το venue να γεμίζει, ο κόσμος ένιωσε στο πετσί του κάθε στιγμή, αν και βέβαια ο ήχος έκανε τσαλίμια με την περισσότερη ώρα η μπροστινή σειρά να ακούει το μπάσο και τα τύμπανα, ενώ ο χαμένος στον εσωτερικό του κόσμο, Jonas Renkse, όσο ορεξάτος κι αν φαινόταν, είχα την εντύπωση πως η φωνή του ήταν λίγο κουρασμένη. Από την άλλη βαρύς και ασήκωτος φαινόταν ο νεοφερμένος κιθαρίστας Roger Ojersson, ενώ όλοι οι υπόλοιποι διασκέδαζαν με τον πόνο της τέχνης τους. Παρόλα αυτά, η στιβαρή και σκοτεινή παρουσία της μπάντας, έδειξε τον πιο καλό της εαυτό, στο "δεύτερο ημίχρονο" κάνοντας ένα πέρασμα και σε άλλους σταθμούς της δισκογραφίας τους με κομμάτια σαν το "Evidence", "Lethean", Ghost Of The Sun", "July", αφήνοντας μας για το τέλος, με τη συγκινητική και άκρως κομμένη στα μέτρα τους διασκευή, στο "Night Comes Down" των μεταλοθεών Judas Priest.
Δε ξέρω αν η εμφάνιση αυτή μπορεί να μείνει στην ιστορία, αλλά ότι επί ένα δίωρο μας είχαν μεταξύ χαράς, λύπης, συγκίνησης και δραματικότητας σίγουρα μπαίνει στα μεγάλα συν. Τέλος, ο ενθουσιασμός του κόσμου έδειξε ακόμη μια φορά πόσο αγαπά το όνομα των Katatonia με το χειροκρότημα και τις ιαχές στο όνομά τους να πρωταγωνιστούσαν από την αρχή έως και μετά το τέλος.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου