Aπό το φθινόπωρο που ανακοινώθηκε το πρώτο headline show των Ved Buens Ende στη χώρα μας, η χαρά μου, καθώς και πολλών φίλων του σκληρού και "ψαγμένου" ήχου ήταν παραπάνω από εμφανής. Η θεατρικότητα και η μαυρίλα που μάλιστα θα πρωταγωνιστούσαν στο Fuzz ήταν κάτι που μου κίνησε την περιέργεια όπως επίσης και για την απόδοση που θα ακολουθούσε από τις δύο μπάντες που θα πατούσαν το σανίδι.
Με μία ώρα καθυστέρηση οι πόρτες ανοίγουν, και λίγο αργότερα στη σκηνή ανεβαίνει το ντουέτο των Αμερικάνων Insect Ark. Παρόλο που η μουσική του σχήματος με την Dana Schechter των Swans και τον Andy Patterson είναι ηχητικά δύσκολη και περίεργη, από τις πρώτες κιόλας νότες καθήλωσαν τα βλέμματα των ήδη μπόλικων παρευρισκομένων, ενώ μάλιστα το χειροκρότημα ήταν πολύ ζεστό σε σχέση με ο,τι έχουμε συνηθίσει από το κοινό κατά τη διάρκεια support σχημάτων. Οι πειραματικοί ήχοι με τα doom στοιχεία και τις ψυχεδελικές σκιαγραφήσεις, κατάφερε να μιλήσει και να μαυρίσει τη ψυχή μας επί περίπου 50 λεπτά, με τη σκοτεινιά μάλιστα να βρίσκει τρόπο να μιλήσει μέσω των πλήκτρων και του μπάσου. Μπορεί στην αρχή μάλιστα ο ήχος να ήταν πολύ έντονος στις μπροστινές σειρές, αλλά εν συνεχεία έφτιαξαν, για να συνεχιστεί μια όμορφη ατμόσφαιρα.
Ενώ το ρολόι δείχνει 22:50, και μετά από μια ατυχή επίσκεψη των Dodheimsgard στη χώρα μας προ πενταετίας, , ο Victonik με τον Carl Michael Eide των Virus και Aura Noir, τον Skoll των Arcturus και τον Myrvoll από τους Nidingr, ετοιμάζονται με την παρθενική εμφάνιση των Ved Buens Ende να φέρουν προς το μέρος μας την πιο γλυκιά όψη του ερέβους. Οι ανανεωμένοι και αναγεννημένοι Νορβηγοί, παίζοντας στην ολότητα το εμβληματικό για τον avant garde ήχο, "Written In Waters" καθώς και τα κομμάτια του πρώτου τους ΕΡ, έδειξαν πόσο γούσταραν αυτή την επιστροφή μετά από δυόμιση δεκαετίες. Μπορεί μερικές φορές ο ήχος να μην ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος, αλλά η απόδοση που υπήρχε φάνταζε σαν να βγήκε απευθείας από τον δίσκο, και δίχως να πέρασε μια μέρα από το μακρινό πλέον 1995. Ο άρτιος επαγγελματισμός αλλά και ο οπαδισμός που έβγαινε από μέσα τους, ήταν δύο παράγοντες που έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, με το κοινό εμφανώς πωρωμένο αλλά αρκετές φορές σιωπηλό. Μπορεί σε αυτό να έφταιγε το δέος, ο υπνωτισμός των riffs ή κάτι άλλο, δε ξέρω...αλλά λίγη ιαχή παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και πόσο μάλλον μια μπάντα που κάνει τις πρώτες τις μεγάλες εμφανίσεις στα χρονικά, και δε ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να ξαναδούμε. Εν κατακλείδι, ακόμα και ο πιο απαιτητικός οπαδός πιθανότατα ευχαριστήθηκε αυτή την εμφάνιση, η οποία για τους οπαδούς της μελαγχολίας αλλά και της ακρότητας, λίγο πολύ θα μπορούσε να θεωρηθεί εμπειρία ζωής, και μία από τις αξέχαστες συναυλιακές στιγμές στην Ελλάδα, όπου στο κάτω κάτω και με τέτοια ομάδα δε χάνεις.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μία ώρα καθυστέρηση οι πόρτες ανοίγουν, και λίγο αργότερα στη σκηνή ανεβαίνει το ντουέτο των Αμερικάνων Insect Ark. Παρόλο που η μουσική του σχήματος με την Dana Schechter των Swans και τον Andy Patterson είναι ηχητικά δύσκολη και περίεργη, από τις πρώτες κιόλας νότες καθήλωσαν τα βλέμματα των ήδη μπόλικων παρευρισκομένων, ενώ μάλιστα το χειροκρότημα ήταν πολύ ζεστό σε σχέση με ο,τι έχουμε συνηθίσει από το κοινό κατά τη διάρκεια support σχημάτων. Οι πειραματικοί ήχοι με τα doom στοιχεία και τις ψυχεδελικές σκιαγραφήσεις, κατάφερε να μιλήσει και να μαυρίσει τη ψυχή μας επί περίπου 50 λεπτά, με τη σκοτεινιά μάλιστα να βρίσκει τρόπο να μιλήσει μέσω των πλήκτρων και του μπάσου. Μπορεί στην αρχή μάλιστα ο ήχος να ήταν πολύ έντονος στις μπροστινές σειρές, αλλά εν συνεχεία έφτιαξαν, για να συνεχιστεί μια όμορφη ατμόσφαιρα.
Ενώ το ρολόι δείχνει 22:50, και μετά από μια ατυχή επίσκεψη των Dodheimsgard στη χώρα μας προ πενταετίας, , ο Victonik με τον Carl Michael Eide των Virus και Aura Noir, τον Skoll των Arcturus και τον Myrvoll από τους Nidingr, ετοιμάζονται με την παρθενική εμφάνιση των Ved Buens Ende να φέρουν προς το μέρος μας την πιο γλυκιά όψη του ερέβους. Οι ανανεωμένοι και αναγεννημένοι Νορβηγοί, παίζοντας στην ολότητα το εμβληματικό για τον avant garde ήχο, "Written In Waters" καθώς και τα κομμάτια του πρώτου τους ΕΡ, έδειξαν πόσο γούσταραν αυτή την επιστροφή μετά από δυόμιση δεκαετίες. Μπορεί μερικές φορές ο ήχος να μην ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος, αλλά η απόδοση που υπήρχε φάνταζε σαν να βγήκε απευθείας από τον δίσκο, και δίχως να πέρασε μια μέρα από το μακρινό πλέον 1995. Ο άρτιος επαγγελματισμός αλλά και ο οπαδισμός που έβγαινε από μέσα τους, ήταν δύο παράγοντες που έκαναν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, με το κοινό εμφανώς πωρωμένο αλλά αρκετές φορές σιωπηλό. Μπορεί σε αυτό να έφταιγε το δέος, ο υπνωτισμός των riffs ή κάτι άλλο, δε ξέρω...αλλά λίγη ιαχή παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και πόσο μάλλον μια μπάντα που κάνει τις πρώτες τις μεγάλες εμφανίσεις στα χρονικά, και δε ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να ξαναδούμε. Εν κατακλείδι, ακόμα και ο πιο απαιτητικός οπαδός πιθανότατα ευχαριστήθηκε αυτή την εμφάνιση, η οποία για τους οπαδούς της μελαγχολίας αλλά και της ακρότητας, λίγο πολύ θα μπορούσε να θεωρηθεί εμπειρία ζωής, και μία από τις αξέχαστες συναυλιακές στιγμές στην Ελλάδα, όπου στο κάτω κάτω και με τέτοια ομάδα δε χάνεις.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου