Ήταν 1η Νοεμβρίου του 1755 όταν η Λισαβόνα επλήγη από έναν καταστροφικό σεισμό που έπαιξε στην πορεία και ιδιαίτερο ρόλο της ιστορίας στην Ευρώπη. Oι Moonspell λοιπόν, κάνοντας μια στροφή στον ήχο τους και ασχολούμενοι αποκλειστηκά στη μητρική τους γλώσσα κυκλοφορούν τη νέα τους δουλειά! Το 12ο άλμπουμ τους, "1755".
Το "Em Nome Do Medo", αποτελεί μια εκκωφαντική και μεγαλειώδη έναρξη για το δίσκο. Μια πεντάλεπτη εισαγωγή θα έλεγα, με πολλά ακουστικά και συμφωνικά μέρη και ποιητική διάσταση που δημιουργεί τις πρώτες ανατριχίλες. Με τη φυσική του συνέχεια, και το ομώνυμο "1755", μπαίνουμε σε πιο heavy δρόμους με ένα bass intro, και πολλά αργά riffs που γεμίζουν τα κλασικά σημεία της μουσικής, ενώ το "In Tremor Dei" πιο δυναμικό χωρίς τόσα αργόσυρτα σημεία, ακολουθεί πιο ανατολίτικους δρόμους σε συνοδεία της χορωδίας και μερικών καθαρών φωνητικών που συνοδεύουν τον Fernando στο ρεφρέν.
Το "Desastre" από την άλλη, κρατάει τη θεατρικότητα των προηγούμενων κομματιών, αφήνοντας κατά μέρος τις πολλές metal στιγμές πέρα από μερικά γεμίσματα και διάσπαρτα leads, πλάι στα ακουσικά αρπίσματα της κιθάρας. Το "Abanao" ακολουθεί έναν παρόμοιο, αλλά πιο ρυθμικό δρόμο με πολλές συμφωνικές κορυφώσεις, ενώ το "Evento", με πρωταγωνιστή για ακόμη μια φορά, το μπάσο, έρχεται πιο ακραίο και σκοτεινό με περισσότερες ταχύτητες.
Ένα από τα πιο δυνατά και ηχηρά κομμάτια του δίσκου είναι επίσης και το "1 De Novembro" το οποίο έχει όλα τα metal στοιχεία, μακριά όμως απ'ότι σίγουρα έχουμε συνηθίσει τους Πορτογάλους, κάτι βέβαια που συναντάμε και στο "Ruinas", καθώς και τα δύο κομμάτια είναι ότι πρέπει για πολύ κοπάνημα, με πολύ έντονο το μελωδικό στοιχείο και τα leads, αλλά φυσικά κι ένα ογκώδες και δεμένο rhythm section που φέρνει ξανά το μεγάλο σεισμό της Λισσαβόνας!
Στο "Todos Os Santos", που ήταν και το πρώτο δείγμα που ακούσαμε για το "1755", κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα ορχηστρικά parts, με μια δώση industrial στα riffs, και φωνή που θυμίζει λίγο Sepultura.
Tέλος, το "Lanterna Dos Afogados" με τα απαλά χαρακτηριστικά του πλήκτρα και με πιο gothic/doom ατμόσφαιρα, αποτελεί ίσως το πιο συναισθηματικό και πονεμένο κομμάτι του δίσκου, που αποτελεί ίσως το καλύτερο κλείσιμο για ένα σκοτεινό δίσκο σαν το "1755".
Η νέα δουλειά των αγαπημένων Πορτογάλων σίγουρα ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Μπορεί να αποφεύγει τα κλασικά στοιχεία της μπάντας και τις πολλές gothic στγμές, αλλά δίνει θέση σε έναν επιτυχημένο πειραματισμό με την ορχήστα και τα choirs. Σίγουρα είναι μια δουλειά που δεν είναι ακουστικά εύκολη και ίσως να διχάσει, αλλά με την αρμόζουσα προσοχή και τα κατάλληλα ακούσματα θα φανεί σαν ένα μεγάλο highlight τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "Em Nome Do Medo", αποτελεί μια εκκωφαντική και μεγαλειώδη έναρξη για το δίσκο. Μια πεντάλεπτη εισαγωγή θα έλεγα, με πολλά ακουστικά και συμφωνικά μέρη και ποιητική διάσταση που δημιουργεί τις πρώτες ανατριχίλες. Με τη φυσική του συνέχεια, και το ομώνυμο "1755", μπαίνουμε σε πιο heavy δρόμους με ένα bass intro, και πολλά αργά riffs που γεμίζουν τα κλασικά σημεία της μουσικής, ενώ το "In Tremor Dei" πιο δυναμικό χωρίς τόσα αργόσυρτα σημεία, ακολουθεί πιο ανατολίτικους δρόμους σε συνοδεία της χορωδίας και μερικών καθαρών φωνητικών που συνοδεύουν τον Fernando στο ρεφρέν.
Το "Desastre" από την άλλη, κρατάει τη θεατρικότητα των προηγούμενων κομματιών, αφήνοντας κατά μέρος τις πολλές metal στιγμές πέρα από μερικά γεμίσματα και διάσπαρτα leads, πλάι στα ακουσικά αρπίσματα της κιθάρας. Το "Abanao" ακολουθεί έναν παρόμοιο, αλλά πιο ρυθμικό δρόμο με πολλές συμφωνικές κορυφώσεις, ενώ το "Evento", με πρωταγωνιστή για ακόμη μια φορά, το μπάσο, έρχεται πιο ακραίο και σκοτεινό με περισσότερες ταχύτητες.
Ένα από τα πιο δυνατά και ηχηρά κομμάτια του δίσκου είναι επίσης και το "1 De Novembro" το οποίο έχει όλα τα metal στοιχεία, μακριά όμως απ'ότι σίγουρα έχουμε συνηθίσει τους Πορτογάλους, κάτι βέβαια που συναντάμε και στο "Ruinas", καθώς και τα δύο κομμάτια είναι ότι πρέπει για πολύ κοπάνημα, με πολύ έντονο το μελωδικό στοιχείο και τα leads, αλλά φυσικά κι ένα ογκώδες και δεμένο rhythm section που φέρνει ξανά το μεγάλο σεισμό της Λισσαβόνας!
Στο "Todos Os Santos", που ήταν και το πρώτο δείγμα που ακούσαμε για το "1755", κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα ορχηστρικά parts, με μια δώση industrial στα riffs, και φωνή που θυμίζει λίγο Sepultura.
Tέλος, το "Lanterna Dos Afogados" με τα απαλά χαρακτηριστικά του πλήκτρα και με πιο gothic/doom ατμόσφαιρα, αποτελεί ίσως το πιο συναισθηματικό και πονεμένο κομμάτι του δίσκου, που αποτελεί ίσως το καλύτερο κλείσιμο για ένα σκοτεινό δίσκο σαν το "1755".
Η νέα δουλειά των αγαπημένων Πορτογάλων σίγουρα ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Μπορεί να αποφεύγει τα κλασικά στοιχεία της μπάντας και τις πολλές gothic στγμές, αλλά δίνει θέση σε έναν επιτυχημένο πειραματισμό με την ορχήστα και τα choirs. Σίγουρα είναι μια δουλειά που δεν είναι ακουστικά εύκολη και ίσως να διχάσει, αλλά με την αρμόζουσα προσοχή και τα κατάλληλα ακούσματα θα φανεί σαν ένα μεγάλο highlight τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου