Oι Ne Obliviscaris, αποτελούν μια από τις δυνατότερες μπάντες της Αυστραλίας, και φέτος κυκλοφορούν την τρίτη τους πολυδιάστατη δουλειά. Το απόκρυφο και μυστήριο πέπλο τους, δίνει την τέλειa διάσταση στη μουσική τους κατεύθυνση, και σε ότι θελει να προβάλλει το νέο τους πόνημα, "Urn".
Μετά τις εισαγωγικές αέρινες, ακουστικές μελωδίες του "Libera (Part I)", βυθιζόμαστε σε ένα πύρινο pogressive death metal λάκκο, με πολλές επιρροές από Opeth και Fleshgod Apocalyse. Διάφορα καθαρά φωνητικά, βιολιά και φοβερές μπασογραμμές δίνουν πάσα στο δεύτερο μέρος του, που κλείνει το πρώτο κεφάλαιο του δίσκου, με ορχηστρικές κλασικές μελωδίες και ρυθμικά αρπίσματα στην κιθάρα.
Έχοντας ήδη καταλάβει, και όσοι δεν ήξεραν, τι εστί Ne Obliviscaris, το "κλάμα" του βιολιού σε συνοδεία με τα σκοτεινά riffs προμηνύουν το εφτάλεπτο "Intra Venus". Το μίσος και ο πόνος εναλάσσονται με την αρμονία σε ένα εκπληκτικό μουσικό και φωνητικό πάντρεμα, ενώ την ίδια μελαγχολική αύρα καλύπτει και η εισαγωγή του "Εyrie". Μια tech/prog κλασική σύνθεση με πολλές neofolk πινελιές, η οποία καταμεσίς του κομματιού εκρήγνεται, δίνοντας πιο δυναμική και αγριεμένη ατμόσφαιρα σε έναν δωδεκάλεπτο μουσικό οργασμό.
Μετά από όλα τα ποικίλα ηχοχρώματα πίσω από την άγρια extreme metal ομορφιά, το πρώτο μισό του ομότιτλου, δίνει μια διαφορετική εντύπωση, πολή πιο ωμή και βαριά, από τις κιθάρες και τα drums μέχρι τα κοφτά μπάσα και το βιολί. Kάπως έτσι καταλήγει και το δεύτερο μισό, που κλείνει το "Urn", θυμίζοντας στα φωνητικά τους "Morbid Angel", ενώ όλο το μένος και η μαυρίλα της μπάντας εξαπλώνεται στο τέλος.
To "Urn" αποτελεί ξεκάθαρα ατού για το Αυστραλιανό group, αλλά και ένα μικρό διαμάντι στο μελωδικό extreme metal. Ο ακραίος του ήχος και οι 90s death metal επιρροές, συνάδουν άψογα με τα ακουστικά όργανα, δημιουργώντας μια κυκλοφορία, δύσκολη στα αυτιά, που θα χρειαστεί πολλά ακούσματα μέχρι το τελικό συμπέρασμα.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά τις εισαγωγικές αέρινες, ακουστικές μελωδίες του "Libera (Part I)", βυθιζόμαστε σε ένα πύρινο pogressive death metal λάκκο, με πολλές επιρροές από Opeth και Fleshgod Apocalyse. Διάφορα καθαρά φωνητικά, βιολιά και φοβερές μπασογραμμές δίνουν πάσα στο δεύτερο μέρος του, που κλείνει το πρώτο κεφάλαιο του δίσκου, με ορχηστρικές κλασικές μελωδίες και ρυθμικά αρπίσματα στην κιθάρα.
Έχοντας ήδη καταλάβει, και όσοι δεν ήξεραν, τι εστί Ne Obliviscaris, το "κλάμα" του βιολιού σε συνοδεία με τα σκοτεινά riffs προμηνύουν το εφτάλεπτο "Intra Venus". Το μίσος και ο πόνος εναλάσσονται με την αρμονία σε ένα εκπληκτικό μουσικό και φωνητικό πάντρεμα, ενώ την ίδια μελαγχολική αύρα καλύπτει και η εισαγωγή του "Εyrie". Μια tech/prog κλασική σύνθεση με πολλές neofolk πινελιές, η οποία καταμεσίς του κομματιού εκρήγνεται, δίνοντας πιο δυναμική και αγριεμένη ατμόσφαιρα σε έναν δωδεκάλεπτο μουσικό οργασμό.
Μετά από όλα τα ποικίλα ηχοχρώματα πίσω από την άγρια extreme metal ομορφιά, το πρώτο μισό του ομότιτλου, δίνει μια διαφορετική εντύπωση, πολή πιο ωμή και βαριά, από τις κιθάρες και τα drums μέχρι τα κοφτά μπάσα και το βιολί. Kάπως έτσι καταλήγει και το δεύτερο μισό, που κλείνει το "Urn", θυμίζοντας στα φωνητικά τους "Morbid Angel", ενώ όλο το μένος και η μαυρίλα της μπάντας εξαπλώνεται στο τέλος.
To "Urn" αποτελεί ξεκάθαρα ατού για το Αυστραλιανό group, αλλά και ένα μικρό διαμάντι στο μελωδικό extreme metal. Ο ακραίος του ήχος και οι 90s death metal επιρροές, συνάδουν άψογα με τα ακουστικά όργανα, δημιουργώντας μια κυκλοφορία, δύσκολη στα αυτιά, που θα χρειαστεί πολλά ακούσματα μέχρι το τελικό συμπέρασμα.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου