Οι Zifir έρχονται από την Τουρκία, και με την ακραία τους μουσική, επικεντρωμένη σε black metal μονοπάτια, φέρνουν με τη νέα τους δουλειά "Kingdom Of Nothingness" μια νέα διάσταση στην ακραία σκηνή της Ανατολής. Το τελετουργικό τους, extreme ύφος με τη βαθύτερη ατμόσφαιρα, προκαλεί ρίγος και πραγματικό φόβο, με riffs και τύμπανα που προβάλλουν το πηγαίο κακό!
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, μετά την καταστροφή, το "Befog" αποτελεί μια τέλεια έναρξη για ένα θανατηφόρο και απόκοσμο άλμπουμ. Θυμίζοντας λίγο την ύστερη εποχή των Rotting Christ, και με μερικές φωνές που θυμίζουν τον πόνο καταδικασμένων ψυχών, υποδεχόμαστε το πιο doom/death "The Relief In Disbelief", ενώ το "Mina" μαυρίζει κι άλλο την ατμόσφαιρα με το χαοτικό παίξιο και το κολασμένο blastbeat.
Το "769", χωρίς να απέχει από την ατμόσφαιρα των προκατόχων του, έχει μια πιο punk/black n roll διάθεση, και σίγουρα μπορώ να πω πως είναι ένας άσσος στο μανίκι των Τούρκων, καθώς δε πέρασε απαρατήρητο από τον Fenriz των Darkthrone.
Δαιμονισμένο και υποχθόνιο βέβαια είναι το "Diabolis Praescriptum', το οποίο ξετυλίγει την καθαρή black metal πλευρά τους, κάτι που συνεχίζει βέβαια και στα "A State Of Chaos", με τη δυσαρμονική, χαοτική (όπως λέει και το κομμάτι) αύρα των Deathspell Omega, αλλά και στα "As Weak As Your God", και "Abet".
To "Common Insanity" θυμιζει λίγο την αργή, θανατική πλευρά της έναρξης, ενώ το "Echoes From Nowhere" έρχεται πιο τελετουργικό και μελωδικό, με μερικά ξυστά riffs, που δίνουν πάσα στο υποτονικό και ογκώδες "Τhe Ascension", το οποίο εισαγωγικά θυμίζει λίγο περισσότερο Sabbath. Έτσι συννεφιασμένοι και heavy, όπως θα πρέπει να είναι το ατόφιο doom metal.
Το "A Crowded Nothginess", στο ίδιο μήκος κύματος με το προηγούμενο δίνει μια πονεμένη ατμοσφαιρα με τις κραυγές, και τα choirs του, φτάνοντας στο τέλος με το "Evoke", το οποίο κάνει τον απολογισμό όλου του συνόλου, με το τρίπτυχο "σκοτεινό-διαολεμένο-στοιχειωμένο".
Παρ'όλο που δε ξέρουμε πολλά για την Τούρκικη metal σκηνή, οι Zifir με το ακραίο τους doom/black ήχο, μπορούν να δημιουργήσουν μια τρομερή ατμόσφαιρα. Σκοτεινές συνθέσεις με πολλές depressive στιγμές και μερικά death περάσματα, μπορούν εύκολα να αγγίξουν τη ψυχή μας, χωρίς να κουράζουν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, μετά την καταστροφή, το "Befog" αποτελεί μια τέλεια έναρξη για ένα θανατηφόρο και απόκοσμο άλμπουμ. Θυμίζοντας λίγο την ύστερη εποχή των Rotting Christ, και με μερικές φωνές που θυμίζουν τον πόνο καταδικασμένων ψυχών, υποδεχόμαστε το πιο doom/death "The Relief In Disbelief", ενώ το "Mina" μαυρίζει κι άλλο την ατμόσφαιρα με το χαοτικό παίξιο και το κολασμένο blastbeat.
Το "769", χωρίς να απέχει από την ατμόσφαιρα των προκατόχων του, έχει μια πιο punk/black n roll διάθεση, και σίγουρα μπορώ να πω πως είναι ένας άσσος στο μανίκι των Τούρκων, καθώς δε πέρασε απαρατήρητο από τον Fenriz των Darkthrone.
Δαιμονισμένο και υποχθόνιο βέβαια είναι το "Diabolis Praescriptum', το οποίο ξετυλίγει την καθαρή black metal πλευρά τους, κάτι που συνεχίζει βέβαια και στα "A State Of Chaos", με τη δυσαρμονική, χαοτική (όπως λέει και το κομμάτι) αύρα των Deathspell Omega, αλλά και στα "As Weak As Your God", και "Abet".
To "Common Insanity" θυμιζει λίγο την αργή, θανατική πλευρά της έναρξης, ενώ το "Echoes From Nowhere" έρχεται πιο τελετουργικό και μελωδικό, με μερικά ξυστά riffs, που δίνουν πάσα στο υποτονικό και ογκώδες "Τhe Ascension", το οποίο εισαγωγικά θυμίζει λίγο περισσότερο Sabbath. Έτσι συννεφιασμένοι και heavy, όπως θα πρέπει να είναι το ατόφιο doom metal.
Το "A Crowded Nothginess", στο ίδιο μήκος κύματος με το προηγούμενο δίνει μια πονεμένη ατμοσφαιρα με τις κραυγές, και τα choirs του, φτάνοντας στο τέλος με το "Evoke", το οποίο κάνει τον απολογισμό όλου του συνόλου, με το τρίπτυχο "σκοτεινό-διαολεμένο-στοιχειωμένο".
Παρ'όλο που δε ξέρουμε πολλά για την Τούρκικη metal σκηνή, οι Zifir με το ακραίο τους doom/black ήχο, μπορούν να δημιουργήσουν μια τρομερή ατμόσφαιρα. Σκοτεινές συνθέσεις με πολλές depressive στιγμές και μερικά death περάσματα, μπορούν εύκολα να αγγίξουν τη ψυχή μας, χωρίς να κουράζουν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου