Οι Winds Of Plague, σίγουρα ζουν το "Όνειρο Της Καλιφόρνια", καθώς εδώ και 15 χρόνια και με μόλις πέντε μέχρι στιγμής δίσκους, έχουν αποκτήσει χιλιάδες φιλους ανά τον κόσμο.
Φέτος λοιπόν με το μαγικό τους μελωδικό ήχο που συνοδεύει το στυλ τους, οι Αμερικάνοι extreme metallers κυκλοφορούν το "Blood Of My Enemy".
Ήδη μετά από μια εισαγωγη, λίγο ανήσυχη, το "Nameless Walker"" μας ξαφνιάζει με τν επιθετικότητα του και τον ατμοσφαιρικό του αέρα. Ξεφεύγωντας γενικά από τα "σύνορα" του deathcore, αποτελεί μια πιο ανεξάρτητη extreme σύνθεση που δε καταλαβαίνει από ταμπέλες.
Στη πορεία συναντάμε δύο πιο σύντομες συνθέσεις, χωρίς πολλά πολλά, το "Kings Of Carnage" και "Soul Eater". Αγριεμένα και άμεσα, με αρκετές συμφωνικές στιγμές που γεμίζουν τα πολλά breakdowns.
To "From Failure, Comes Clarity" βέβαια, που διαδέχεται τα δύο προηγούμενα, έρχεται πιο μεγαλειώδες και επικό, αν και σε πολλά σημεία η ατμόσφαιρα και oι μελωδίες θυμίζουν περισσότερο Ιαπωνικό video game.
Από την άλλη βέβαια, εξίσου επικό αλλά και πιο ώριμο, έρχεται το ομότιτλο "Blood Of My Enemy" το οποίο έχει πιο πολλά deathcore στοιχεία διάσπαρτα, σε ανίθεση με το "Snakeskin" που πατάει σε πιο μοντέρνες μελωδικές death metal φόρμες, ενώ το "Never Alone" αν και επίσης αρκετά συγχρονο, είναι πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό.
Bέβαια το πιο ιδιαίτερο και διαφορετικό κομμάτι είναι το "Dark Waters", με έναν ανατολίτικο, ethnic χαρακτήρα και πολλές κλασικές death metal στιγμές, που προσωπικά θεωρώ ατού του album.
Όσο και να μισώ γενικά τις πολλές μοντερνιές και τον deathcore ήχο, οι Winds Of Plague, καθηλώνουν με το πάντρεμα μελωδιών, κλασικής ενορχήστρωσής και σκληρού ήχου, ενώ το "Blood Of My Enemy", αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της καριέρας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Φέτος λοιπόν με το μαγικό τους μελωδικό ήχο που συνοδεύει το στυλ τους, οι Αμερικάνοι extreme metallers κυκλοφορούν το "Blood Of My Enemy".
Ήδη μετά από μια εισαγωγη, λίγο ανήσυχη, το "Nameless Walker"" μας ξαφνιάζει με τν επιθετικότητα του και τον ατμοσφαιρικό του αέρα. Ξεφεύγωντας γενικά από τα "σύνορα" του deathcore, αποτελεί μια πιο ανεξάρτητη extreme σύνθεση που δε καταλαβαίνει από ταμπέλες.
Στη πορεία συναντάμε δύο πιο σύντομες συνθέσεις, χωρίς πολλά πολλά, το "Kings Of Carnage" και "Soul Eater". Αγριεμένα και άμεσα, με αρκετές συμφωνικές στιγμές που γεμίζουν τα πολλά breakdowns.
To "From Failure, Comes Clarity" βέβαια, που διαδέχεται τα δύο προηγούμενα, έρχεται πιο μεγαλειώδες και επικό, αν και σε πολλά σημεία η ατμόσφαιρα και oι μελωδίες θυμίζουν περισσότερο Ιαπωνικό video game.
Από την άλλη βέβαια, εξίσου επικό αλλά και πιο ώριμο, έρχεται το ομότιτλο "Blood Of My Enemy" το οποίο έχει πιο πολλά deathcore στοιχεία διάσπαρτα, σε ανίθεση με το "Snakeskin" που πατάει σε πιο μοντέρνες μελωδικές death metal φόρμες, ενώ το "Never Alone" αν και επίσης αρκετά συγχρονο, είναι πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό.
Bέβαια το πιο ιδιαίτερο και διαφορετικό κομμάτι είναι το "Dark Waters", με έναν ανατολίτικο, ethnic χαρακτήρα και πολλές κλασικές death metal στιγμές, που προσωπικά θεωρώ ατού του album.
Όσο και να μισώ γενικά τις πολλές μοντερνιές και τον deathcore ήχο, οι Winds Of Plague, καθηλώνουν με το πάντρεμα μελωδιών, κλασικής ενορχήστρωσής και σκληρού ήχου, ενώ το "Blood Of My Enemy", αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της καριέρας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου