Οι κόντρες των ροκάδων με τους "καρεκλάδες" ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο για τις μουσικές σκηνές, πίσω στη δεκαετία του 80'. Αυτή τη κόντρα εδώ και μερικά χρόνια έχουν έρθει για να σπάσουν οι The Night Flight Orchestra, και με το νέο τους άλμπουμ μάλιστα όλα φαίνονται να δένουν αρμονικά. Τα μέλη των Soilwork και των Αrch Enemy λοιπόν, παρατούν ξανά για λίγο τις καφρίλες, και μας χαρίζουν το "Aeromantic".
Μόλις με το εναρκτήριο "Servants Of The Air", ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ποικιλία ήχων και συναισθημάτων, αφού αρχικά τα πλήκτρα της εισαγωγής δίνουν μια εύθυμη αύρα, ενώ στη συνέχεια τα riffs φέρνουν μια porgressive διάθεση, χωρίς να λείπουν αυτές οι μεγαλοπρεπείς και μαγευτικές ατμοσφαιρικές επιρροές των Led Zeppelin.
Με το ήδη γνωστό "Divinyls" βλέπουμε την ενέργεια και τη ζωηράδα των Σουηδών, με πολλά pop στοιχεία των 80s, όπως στο ίδιο μήκος κύματος και με μια γλυκιά μελαγχολία θα έρθει αργότερα και το "Transmissions". Μάλιστα, δίχως να ξεφεύγουμε από αυτό το ύφος, το "Tonight Is Our Only Chance" συνεχίζει θυμίζοντας τους disco ήχους των Modern Talking ή των Alphaville.
Από την άλλη, με το "This Boy's Last Summer" μετουσιώνεται το hard rock με τη μουσική των Abba, που η μπάντα λατρεύει, αν και το "Curves" εν συνεχεία θα πάει σε πιο μελωδικούς δρόμους, ανάλογους των παλιών καμπαρέ πίσω από ένα σύγχρονο πρίσμα. Κοντά στο πιο κλασικό προφίλ της μπάντας βέβαια, θα φανεί το ομώνυμο "Aeromantic", έτσι γλυκό και νοσταλγικό, όπως τα αγαπημένα μας ταξίδια.
Το δεύτερο μισό του άλμπουμ ανοίγει ατμοσφαιρικά μέσω του "Golden Swansdown", σαν ένα μπλουζ που χόρευαν οι πιο παλιοί, σε αντίθεση με το "Taurus" που έρχεται πιο βαρύ και δυναμικό. Με το δίδυμο των "Carmencita Seven" και "Sister Mercurial", ερχόμαστε στο δίλλημα αν πρέπει ακούγοντας το, να κοπανηθούμε, να χορέψουμε ή να κάνουμε και τα δύο αφού τα πλήκτρα μαζί με τις κιθάρες έχουν από κοινού πρώτο ρόλο.
Στο "Dead Of Winter" προφανώς δε θα αλλάξει η ρότα του δίσκου, αν και το δυναμικό pop/rock στυλ του μου θύμισε προσωπικά τους Chicago. Το άλμπουμ κλείνει με το "City Lights And Moonbeams" που ακούγοντας το τεχνικό funky και το εκρηκτικό heavy στυλ του, αναντίρρητα θα πρέπει να μπει στα highlights των shows τους.
Οι The Night Flight Orchestra μπορεί αντικειμενικά να μην παίζουν κάτι μοντέρνο, αλλά καταφέρνουν να κάνουν φρέσκο και σύγχρονο όλο τον ήχο που αποτυπώθηκε σε μια ολόκληρη γενιά. Ο ρομαντισμός και η νοσταλγία τους έχουν δομηθεί πολύ όμορφα και αυτό πηγάζει μέσα από τις μουσικές τους, ενώ καταφέρνουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω και την ίδια τους τη δισκογραφία. Τέλος, οι παθιασμένες ερμηνείες και οι φωτεινοί ρυθμοί από τους κατά τα άλλα εκπροσώπους δύο ακραίων συγκροτημάτων της χώρας τους, δείχνουν ότι η μουσική δεν έχει σύνορα και δε χρειάζονται παρωπίδες. Απολαύστε υπεύθυνα και οι Σουηδοί σας ευχαριστούν που τους επιλέξατε για το ταξίδι σας.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιωτης
Μόλις με το εναρκτήριο "Servants Of The Air", ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ποικιλία ήχων και συναισθημάτων, αφού αρχικά τα πλήκτρα της εισαγωγής δίνουν μια εύθυμη αύρα, ενώ στη συνέχεια τα riffs φέρνουν μια porgressive διάθεση, χωρίς να λείπουν αυτές οι μεγαλοπρεπείς και μαγευτικές ατμοσφαιρικές επιρροές των Led Zeppelin.
Με το ήδη γνωστό "Divinyls" βλέπουμε την ενέργεια και τη ζωηράδα των Σουηδών, με πολλά pop στοιχεία των 80s, όπως στο ίδιο μήκος κύματος και με μια γλυκιά μελαγχολία θα έρθει αργότερα και το "Transmissions". Μάλιστα, δίχως να ξεφεύγουμε από αυτό το ύφος, το "Tonight Is Our Only Chance" συνεχίζει θυμίζοντας τους disco ήχους των Modern Talking ή των Alphaville.
Από την άλλη, με το "This Boy's Last Summer" μετουσιώνεται το hard rock με τη μουσική των Abba, που η μπάντα λατρεύει, αν και το "Curves" εν συνεχεία θα πάει σε πιο μελωδικούς δρόμους, ανάλογους των παλιών καμπαρέ πίσω από ένα σύγχρονο πρίσμα. Κοντά στο πιο κλασικό προφίλ της μπάντας βέβαια, θα φανεί το ομώνυμο "Aeromantic", έτσι γλυκό και νοσταλγικό, όπως τα αγαπημένα μας ταξίδια.
Το δεύτερο μισό του άλμπουμ ανοίγει ατμοσφαιρικά μέσω του "Golden Swansdown", σαν ένα μπλουζ που χόρευαν οι πιο παλιοί, σε αντίθεση με το "Taurus" που έρχεται πιο βαρύ και δυναμικό. Με το δίδυμο των "Carmencita Seven" και "Sister Mercurial", ερχόμαστε στο δίλλημα αν πρέπει ακούγοντας το, να κοπανηθούμε, να χορέψουμε ή να κάνουμε και τα δύο αφού τα πλήκτρα μαζί με τις κιθάρες έχουν από κοινού πρώτο ρόλο.
Στο "Dead Of Winter" προφανώς δε θα αλλάξει η ρότα του δίσκου, αν και το δυναμικό pop/rock στυλ του μου θύμισε προσωπικά τους Chicago. Το άλμπουμ κλείνει με το "City Lights And Moonbeams" που ακούγοντας το τεχνικό funky και το εκρηκτικό heavy στυλ του, αναντίρρητα θα πρέπει να μπει στα highlights των shows τους.
Οι The Night Flight Orchestra μπορεί αντικειμενικά να μην παίζουν κάτι μοντέρνο, αλλά καταφέρνουν να κάνουν φρέσκο και σύγχρονο όλο τον ήχο που αποτυπώθηκε σε μια ολόκληρη γενιά. Ο ρομαντισμός και η νοσταλγία τους έχουν δομηθεί πολύ όμορφα και αυτό πηγάζει μέσα από τις μουσικές τους, ενώ καταφέρνουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω και την ίδια τους τη δισκογραφία. Τέλος, οι παθιασμένες ερμηνείες και οι φωτεινοί ρυθμοί από τους κατά τα άλλα εκπροσώπους δύο ακραίων συγκροτημάτων της χώρας τους, δείχνουν ότι η μουσική δεν έχει σύνορα και δε χρειάζονται παρωπίδες. Απολαύστε υπεύθυνα και οι Σουηδοί σας ευχαριστούν που τους επιλέξατε για το ταξίδι σας.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιωτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου