Δύο χρόνια μετά το επιτυχημένο και προσωπικό αγαπημένο "Thunderbolt" των Saxon, ο Biff Byford, βάζει μια άνω τελεία στη δισκογραφία της μπάντας, και έπειτα από την περιπέτεια της υγείας του έρχεται αρκετά ανανεωμένος, φρέσκος και δυνατός με κάτι ιδιαίτερο. Στα σαράντα χρόνια της πορείας του, φέρνει το πρώτο του προσωπικό πόνημα, υπό τον τίτλο "School Of Hard Knocks".
Το εναρκτήριο "Welcome To The Show" μας υποδέχεται με ζωηρούς και έντονους ρυθμούς, σε μονοπάτια ανάλογα με αυτά των Saxon, θυμίζοντας στιγμές από το "Rock City", και όλη την 80s διάθεση του Βρετανού frontman. Στο ίδιο μήκος κύματος θα έρθει και το ομότιτλο, με όμορφες μελωδίες και διάφορα πιο hard rock περάσματα με την κλασική παλιομοδίτικη συνταγή.
Έπειτα, μετά την απαγγελία του "Inquisitor", συναντάμε το "The Pit And The Pendulum" που κατά κάποιον τρόπο φανερώνει τις βλέψεις ενός rock γερόλυκου στο σύγχρονο power metal, έχοντας όμορφες και κολλητικές μελωδίες και αμυδρές κλασσικές επιρροές. Επίσης δυνατό με original heavy αέρα, θα δούμε το "Worlds Collide" με τους στακάτους ρυθμούς και τη δυναμική του διάθεση, λίγο πριν τη μαγευτική και νοσταλγική διασκευή στο "Scarborough Fair", ένα μεσαιωνικό Αγγλικό κομμάτι που έγινε επιτυχία από τους Simon&Garfunkel.
Το "Pedal To The Metal", αν μη τι άλλο κοιτάει πάλι με σύγχρονο μάτι τον σκληρό ήχο, ενώ το "Hearts Of Steel" ακόμα πιο δυναμικό με όμορφα leads και μπόλικο τσαμπουκά, είναι από τα μεγάλα highlights αυτού του άλμπουμ. Mε μια όρεξη για τις παλιές εποχές, και με ένα ελαφρύ φλερτάρισμα στο νέο πρόσωπο της βασικής μπάντας του Biff, το "Throw Down The Sword" έχει μια soundtrack-ική αύρα, όπως και το "Me And You" που αποτελεί μια γλυκιά ρομαντική μπαλάντα. Ως επίλογο, το "Black And White" κλείνει τον δίσκο περίπου με το ίδιο ύφος που άνοιξε σε ένα τρελό ροκάρισμα άλλων εποχών.
Από τη μία δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο Biff Byford σχεδόν τα μισά κομμάτια δεν τα δούλεψε για το επόμενο άλμπουμ των Saxon αλλά από την άλλη νιώθω την ανάγκη του να εκφραστεί λίγο διαφορετικά, να προσθέσει επιρροές, συναισθήματα και ήχους του τόπου και της ζωής του, φτιάχνοντας μια προσωπική συλλογή που θα ήθελε να μοιραστεί με τους απανταχού φίλους του. Η δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 είναι σφηνωμένες μέσα, μαζί με μερικά πιο μοντέρνα στοιχεία που σίγουρα βοήθησε να βγουν στην επιφάνεια και η μπάντα που τον πλαισιώνει με τον "δικό" μας Gus Μακρυκώστα στο μπάσο, τον Fredrik Akesson των Opeth στην κιθάρα και τονChristian Lundkvist στα τύμπανα. Φυσικά καλεσμένοι σε αυτό το old school πάρτυ έρχονται και παλιοί γνώριμοι να συμπληρώσουν όπως ο Phil Campbell από τους Motorhead, o Alex Hoswarth των Rhapsody αλλά και ο συνάδελφος του Nibbs Carter. Ο χουλιγκάνος Σαξονάκιας, τέλος, σίγουρα θα πορωθεί με την εν λόγω κυκλοφορία, ενώ σίγουρα δε θα μπορέσει και να μη συγκινηθεί.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "Welcome To The Show" μας υποδέχεται με ζωηρούς και έντονους ρυθμούς, σε μονοπάτια ανάλογα με αυτά των Saxon, θυμίζοντας στιγμές από το "Rock City", και όλη την 80s διάθεση του Βρετανού frontman. Στο ίδιο μήκος κύματος θα έρθει και το ομότιτλο, με όμορφες μελωδίες και διάφορα πιο hard rock περάσματα με την κλασική παλιομοδίτικη συνταγή.
Έπειτα, μετά την απαγγελία του "Inquisitor", συναντάμε το "The Pit And The Pendulum" που κατά κάποιον τρόπο φανερώνει τις βλέψεις ενός rock γερόλυκου στο σύγχρονο power metal, έχοντας όμορφες και κολλητικές μελωδίες και αμυδρές κλασσικές επιρροές. Επίσης δυνατό με original heavy αέρα, θα δούμε το "Worlds Collide" με τους στακάτους ρυθμούς και τη δυναμική του διάθεση, λίγο πριν τη μαγευτική και νοσταλγική διασκευή στο "Scarborough Fair", ένα μεσαιωνικό Αγγλικό κομμάτι που έγινε επιτυχία από τους Simon&Garfunkel.
Το "Pedal To The Metal", αν μη τι άλλο κοιτάει πάλι με σύγχρονο μάτι τον σκληρό ήχο, ενώ το "Hearts Of Steel" ακόμα πιο δυναμικό με όμορφα leads και μπόλικο τσαμπουκά, είναι από τα μεγάλα highlights αυτού του άλμπουμ. Mε μια όρεξη για τις παλιές εποχές, και με ένα ελαφρύ φλερτάρισμα στο νέο πρόσωπο της βασικής μπάντας του Biff, το "Throw Down The Sword" έχει μια soundtrack-ική αύρα, όπως και το "Me And You" που αποτελεί μια γλυκιά ρομαντική μπαλάντα. Ως επίλογο, το "Black And White" κλείνει τον δίσκο περίπου με το ίδιο ύφος που άνοιξε σε ένα τρελό ροκάρισμα άλλων εποχών.
Από τη μία δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο Biff Byford σχεδόν τα μισά κομμάτια δεν τα δούλεψε για το επόμενο άλμπουμ των Saxon αλλά από την άλλη νιώθω την ανάγκη του να εκφραστεί λίγο διαφορετικά, να προσθέσει επιρροές, συναισθήματα και ήχους του τόπου και της ζωής του, φτιάχνοντας μια προσωπική συλλογή που θα ήθελε να μοιραστεί με τους απανταχού φίλους του. Η δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 είναι σφηνωμένες μέσα, μαζί με μερικά πιο μοντέρνα στοιχεία που σίγουρα βοήθησε να βγουν στην επιφάνεια και η μπάντα που τον πλαισιώνει με τον "δικό" μας Gus Μακρυκώστα στο μπάσο, τον Fredrik Akesson των Opeth στην κιθάρα και τονChristian Lundkvist στα τύμπανα. Φυσικά καλεσμένοι σε αυτό το old school πάρτυ έρχονται και παλιοί γνώριμοι να συμπληρώσουν όπως ο Phil Campbell από τους Motorhead, o Alex Hoswarth των Rhapsody αλλά και ο συνάδελφος του Nibbs Carter. Ο χουλιγκάνος Σαξονάκιας, τέλος, σίγουρα θα πορωθεί με την εν λόγω κυκλοφορία, ενώ σίγουρα δε θα μπορέσει και να μη συγκινηθεί.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου