Οι The Gathering μιλούν για το "Mandylion"

Οι Ολλανδοί Τhe Gathering δε θεωρούνται άδικα προπάτορες αυτού που χαρακτηρίζουμε ως female fronted metal. Μάλιστα, αυτοί είναι που έκαναν τη γυναικεία χροιά να πρωταγωνιστεί στον όγκο του heavy ήχου, Με την Anneke Van Giersbergen μάλιστα να δείχνει το μεγαλείο της μέσω του δισκογραφικού της ντεμπούτου στο "Mandylion". Αυτό το μνημειώδες άλμπουμ φέτος συμπληρώνει 25 χρόνια, και μαζί με τον drummer και ιδρυτή της μπάντας, Hans Rutten, το Metal View έκανε ένα νοσταλγικό ταξίδι στα άδυτα της εποχής που το εν λόγω συγκρότημα μεσουρανούσε με την μουσική ιδιαιτερότητα του.



-Αρχικά, εκείνη την εποχή πως αποφασίσατε να ξεφύγετε από τα death metal μονοπάτια και να επικεντρωθείτε στους ατμοσφαιρικούς doom metal;

Ήδη με το δεύτερο μας άλμπουμ ξεφύγαμε λίγο από αυτό το μοτίβο, αλλά ήταν πιο πολύ πειραματικό. Γενικά ο πρώτος μας δίσκος, το "Always" με το "Mandylion" δε θεωρώ πως μουσικά διαφέρουν πολύ. Το "Always" είναι ένας δίσκος που εκτός των death metal στοιχείων, έχει μελωδίες, ατμόσφαιρα, progressive στοιχεία, που μας έδωσε ώθηση να συνεχίσουμε. Με το "Almost A Dance" τα πράγματα πήραν μια διαφορετική ρότα, με περίεργες καταστάσεις μέσα στη μπάντα, ανάμικτα συναισθήματα στις κριτικές, οπότε το "Mandylion" ήρθε να μας ξαναδώσει θάρρος έπειτα από ενάμιση χρόνο σκέψεων, και με την αποχώρηση του Niels και της Martine. Συνεχίζω να λατρεύω το "Always" αλλά το "Mandylion" έφερε την επιτυχία, είναι πιο απλοϊκό, άμεσο και με τα γυναικεία φωνητικά έδιωξε κάθε ακραίο στοιχείο που είχαμε, κρατώντας μόνο το βάρος της μουσικής. Οι συνθέσεις του "Always" μας δυσκόλεψαν αρκετά, οπότε για αυτό το "Mandylion" βγήκε κι ακούγεται έτσι όπως είναι τώρα.

-Θεωρήσατε τότε, πως είναι ρίσκο να χρησιμοποιήσετε αποκλειστικά γυναικεία φωνητικά;

Ναι, αλλά δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε μετά το "Almost A Dance". Ήταν ιδιαίτερο αλλά, ok, κάναμε ότι θέλαμε. Η ιδέα ήταν να βρούμε ή μια αντρική ή μια γυναικεία φωνή, δε μας ένοιαζε. Δε θέλαμε να μπούμε ξανά στη διαδικασία δύο τραγουδιστών, που πρακτικά έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη. Ξεκινήσαμε να κάνουμε οντισιόν για τη θέση, απ'όπου πέρασαν πολλές αντρικές φωνές αλλά μόλις ήρθε η Anneke και την ακούσαμε, κατευθείαν σταματήσαμε την αναζήτηση μας. Ήταν αυτό που θέλαμε! Ήμασταν σίγουροι αμέσως για την απόφαση αυτή, και νιώθαμε τόσο ζωντανοί με αυτό που δε χωρούσε παραπάνω σκέψη. 

-Πώς ήταν η female fronted metal σκηνή τότε;

Δεν υπήρχε female fronted metal τότε. Ήμασταν οι πρώτοι που κάναμε αυτό το εγχείρημα με αποκλειστικά γυναικεία φωνή. Αργότερα ξεκίνησε να παίρνει τα πάνω της αυτή η κατάσταση και να δημιουργείται μια σκηνή. Βέβαια υπήρξαν και οι Theatre Of Tragedy, αλλά δεν είχαν μόνο γυναίκα στα φωνητικά. Μάλιστα όταν πρωτοξεκινήσαμε τα live με αυτό το line up, ήταν δύσκολο να το διαχειριστούν οι fans. Παίζαμε σε διάφορα festival με την Anneke πριν τη δημιουργία του "Mandylion" και τα πράγματα κάτω ήταν περίεργα. Υπήρχε κόσμος πολύ ενθουσιασμένος και κόσμος που δεν ήξερε τι να πει ή τι να σκεφτεί με αυτό που έβλεπε. Πολλοί σκέφτονταν τις φωνές σαν τη Πεντάμορφη και το Τέρας, όπου είχαμε την "Πεντάμορφη", αλλά το "Tέρας" έλειπε, χαχα. Μέχρι να ξεκινήσει να υπάρχει αυτή η σκηνή, γυναικεία φωνητικά άκουγε μόνο σε μπάντες που πειραματίζονταν με αυτό το στυλ, όπως ήταν οι Celtic Frost στο "Into The Pandemonium" ή οι Paradise Lost στο "Gothic", αλλά ποτέ δε νομίζω πως και αυτοί έκαναν live με γυναίκα στο μικρόφωνο. Το να παίρνεις ρίσκο εν τέλει, βοηθά στη μουσική γιατί ίσως να βρεις κάτι το μοναδικό και να σε πάει πιο ψηλά και να σε αναζωογονήσει.

-Γενικά η μουσική σας στο "Mandylion" έχει κάτι το ξεχωριστό. Είναι heavy, αργό, μελωδικό και αιθέριο. Επηρεαστήκατε από άλλες μπάντες ή από άλλα πράγματα στη μουσική γενικά για τη δημιουργία του δίσκου;

Πάντα επηρεαζόμασταν από διάφορα πράγματα αλλά τίποτα συγκεκριμένο. Το πρώτο μας άλμπουμ είναι πιο κοντά στο ύφος των Paradise Lost ή των Celtic Frost και των Dead Can Dance, αλλά με το "Mandylion" κρατήσαμε κάποια από αυτά τα στοιχεία, αλλά ανοίξαμε τη σκέψη μας και τη μουσική μας παλέτα ώστε να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Κρατήσαμε έντονο όμως το metal, αυτό παίζαμε, με αυτό επικοινωνούσαμε και αυτό το στυλ θέλαμε να έχουμε τότε. Γενικά όμως πάντα μας άρεσε να διασταυρώνουμε πράγματα, να είμαστε μια crossover μπάντα. Αυτό είναι που είχαμε και τότε, αλλά και τώρα. Η δύναμη του "Mandylion" μάλιστα είναι αυτή η διασταύρωση και ο συνδυασμός πραγμάτων. 

-Ξέρεις πως η Anneke εμπνεύστηκε τους στίχους για το "Mandylion";  μιας και βλέπουμε μια τάση προς τη φαντασία και τη μελαγχολία... 

Ναι, μιλούσαμε πολύ για αυτό, μιας και όλοι στη μπάντα είχαμε άποψη και θέση. Τον καιρό που ξεκινήσαμε να γράφουμε τα κομμάτια, ένας φίλος μας σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν μια βαριά και δύσκολη περίοδος για εμάς, που εννοείται μας επηρέασε πολύ και συνθετικά και στιχουργικά σε πολλά σημεία του δίσκου. Από εκεί και πέρα μας άρεσαν σε όλους οι ταινίες και η Anneke είχε έφεση στο διάβασμα, όπως για παράδειγμα το "Strange Machines" είναι επηρεασμένο από το "The Time Machine" του HG Wells. To "Sand And Mercury" είναι αφιερωμένο στο Θάνατο, ενώ και το "Mandylion" βγάζει προς τα έξω το αίσθημα της απώλειας. Όλο αυτό ήταν μια ομαδική δουλειά, ξεκινούσαμε με ένα riff, ή με ένα ρεφρέν, και πάνω εκεί σιγά σιγά χτίζονταν και οι στίχοι. Λίγο-πολύ, ο ένας επηρέαζε και ενέπνεε τον άλλον μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Η Anneke ειδικά ήταν συνεχώς με ιδέες για στίχους και μας έφερνε υλικό,δε ξέμενε ποτέ .


-Τι θυμάσαι έντονα από τις ηχογραφήσεις;

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Woodhouse Studios. Ήταν η πρώτη φορά που για ένα άλμπουμ δουλεύαμε σε ένα τόσο επαγγελματικό studio. Δουλεύαμε με αναλογικό ήχο, αλλά ο εξοπλισμός που είχε ήταν τόσο σύγχρονος που και οι ίδιοι ήμασταν έκπληκτοι για αυτό που θα κάναμε. Οι άνθρωποι που μας βοήθησαν για τις ηχογραφήσεις και την παραγωγή, ο Siggi Bemm και ο Waldemar Sorychta, ήταν πολύ καλοί με εμάς και πολύ ενθαρρυντικοί σε αυτό που κάναμε. Παρά τις ώρες που περνούσαμε διασκεδάζοντας παρέα, εννοείται πως είχαμε ρίξει πολύ σκληρή δουλειά για το τελικό αποτέλεσμα, με αρκετό άγχος ξεκινώντας τα όλα από το μηδέν. Τώρα έχουμε κάποια πρωτότυπα ή κάποια ντέμο για να πατήσουμε πάνω, ενώ τότε δεν είχαμε τίποτα πέρα των συνθέσεων στο μυαλό μας. Όλα ηχογραφήθηκαν live, και όχι μεμονωμένα, κάτι που βοήθησε να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και στις συναυλίες μας, ώστε τα κομμάτια να ακούγονται όσο πιο πιστά με το άλμπουμ. Κατά τα άλλα ήμασταν προετοιμασμένοι και γρήγοροι με την όλη διαδικασία, όπου οι ηχογραφήσεις και η παραγωγή πήραν μόνο δύο εβδομάδες.

-Ποια η ανταπόκριση όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος;

Ήρθε πολύ σιγά η όλη ανταπόκριση. Παρόλα αυτά και από οπαδούς αλλά και από κριτικές είχαμε πολύ θετικά σχόλια, ενώ και η ίδια η Century Media πίστευε σε εμάς και μας προώθησε έντονα. Από ένα σημείο και μετά, η ανταπόκριση ήταν πιο έντονη και δυνατή, αρχικά στην Ολλανδία, όπου είχε κυκλοφορήσει πιο πριν και το single του "Strange Machines", και μετά στην Ευρώπη που ξεκινήσαμε και περιοδείες. Συγκεκριμένα όταν βγήκε το single δεν ήμασταν σίγουροι γιατί ήταν ένα εξάλεπτο κομμάτι που στείλαμε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά κάποια στιγμή το ακούσαμε, και την επόμενη μέρα το ίδιο, και πάλι μετά. Αυτό είναι που κατά κάποιον τρόπο μας απογείωσε, τα μεγάλα ραδιόφωνα μας έπαιζαν, δίναμε συνεντεύξεις στην τηλεόραση...η όλη αντίδραση ήρθε ξαφνικά σαν μια τεράστια χιονόμπαλα. Έτσι σιγά σιγά τα πράγμα ξεκίνησε να κυλάει καλύτερα και προς τα έξω.

-Είναι αλήθεια πως κομμάτια σας έγιναν radio hits δηλαδή...

Ναι, απίστευτο κι όμως αληθινό χαχα. Ακόμα και σήμερα πολλές φορές πετυχαίνω στο ραδιόφωνο όταν οδηγώ το "Strange Macines" να παίζει. Έχει πλάκα, αλλά είναι πολύ ωραίο μέχρι και τώρα.

-Θεωρείς πως το συμβόλαιο με τη Century Media βοήθησε για το μέλλον και την καριέρα σας;

Σίγουρα, είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά. Πρώτα απ'όλα όπως είπα και πριν, πίστευαν σε εμάς και αποδείχθηκαν σωστοί, αφού για εκείνη τη χρονιά, ήμασταν το πιο επιτυχημένο και best selling συγκρότημα της εταιρείας μαζί με τους Tiamat που είχαν βγάλει το "Wildhoney" και τους Moonspell. Mέσω του "Mandylion" και της ίδιας της δισκογραφικής κατάφερε να μας γνωρίσει κόσμος, ενώ έτρεξε και πολλά πράγματα από μόνη της. Θυμάμαι μάλιστα εκείνη την περίοδο ταξιδεύαμε καθημερινά σε διαφορετική ευρωπαϊκή πόλη για να δώσουμε συνεντεύξεις. Ήταν σαν όνειρο, και μάλιστα όλα έγιναν με απόλυτο επαγγελματισμό, που μας βοήθησε και στη συνέχεια.

-Θεωρείς ότι το "Mandylion" ήταν ορόσημο για τους The Gathering;

Εννοείται. Αρχικά είναι το πιο επιτυχημένο και εμπορικό μας άλμπουμ, και νομίζω πως θα συνεχίσει να είναι χαχα. Αλλά είναι σίγουρα γιατί έφερε νέα πράγματα, ήταν ιδιαίτερο και μας άνοιξε νέες πόρτες. Κάθε δίσκος μας είναι σαν παιδί μας, αλλά το "Mandylion" είναι σε όλα του πιο ξεχωριστό ακόμα και την εποχή που δημιουργήθηκε. Έχει μια απλότητα αλλά και ένα μεγαλείο με πολλές σημασίες και είναι εντελώς αληθινό σε όλα του. Πολλοί το χαρακτηρίζουν και σαν ένα κλασικό άλμπουμ, οπότε αυτό και μόνο για εμάς τα λέει όλα, άλλωστε από αυτόν τον δίσκο και έπειτα ξεκίνησε αυτή έκρηξη με μπάντες με γυναικεία φωνητικά, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα, οπότε θα το χαρακτήριζα και σαν δίσκο που ενέπνευσε.

-Ποια είναι τα συναισθήματα σου τώρα, όταν ακούς ή παίζεις κομμάτια από αυτό το άλμπουμ;

Τον θεωρώ έναν δυνατό δίσκο και μου έρχονται όλες οι αναμνήσεις από την περίοδο των ηχογραφήσεων, όλα τα συναισθήματά μου από τότε, τον αδερφό μου τον Rene, που υπηρετούσε στον στρατό εκείνη την εποχή και πόσο περήφανοι ήμασταν όταν βγήκε και καταφέραμε να γράψουμε ένα τέτοιο άλμπουμ. Γενικά νιώθω πως κάνω ένα ταξίδι στο παρελθόν, ακούγοντας το. Πραγματικά αγαπώ πολύ το "Mnadylion"!

Γιάννης Χαρτζανιώτης