Ακούγοντας το όνομα των Katatonia, τα πρώτα πράγματα που έρχονται στο μυαλό δεν είναι είναι η αισιοδοξία και η απόλαυση, αλλά ο πόνος και η θλίψη. Αυτό μάλιστα ήταν που ήθελαν να περάσουν και με το doom/black στυλ των απαρχών τους, αλλά και το πιο εμπνευσμένο και ιδιαίτερο ηχητικό τους μοτίβο στην μετέπειτα εξέλιξη. Κάπως έτσι πριν 10 χρόνια, μέσω της Peaceville βρήκαμε και το "Night Is The New Day", με το Metal View να θέλει να κάνει μια μικρή αναδρομή στο χρόνο και να δει πόσο ιδιαίτερο τελικά είναι αυτό το έργο.
Εν έτει 2009 λοιπόν και στην αρχή μιας παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής ύφεσης, οι Katatonia, με το μη ευοίωνο στυλ τους, φέρνουν το όγδοο πόνημά τους, βάζοντας μας λίγο στο τριπάκι αυτών των προβληματισμών με μια φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Το "Night Is The New Day", όμως δίχασε αρκετούς οπαδούς, με την πλειοψηφία όπως φάνηκε εν τέλει να ευχαριστιέται. Μετά από αυτό οι αδερφοί Norrman χωρίζουν τους δρόμους τους με τη μπάντα, αλλά από εκεί και πέρα, μαζί με το σκοτεινό μυαλό τους Blakkheim και τη μελαγχολική φιγούρα του Renkse έβαλαν το λιθαράκι τους στο τελικό αποτέλεσμα.
Έτσι, χωρίς παρωπίδες και στενομυαλία, δημιουργείται ένα αποτέλεσμα αρκετά κοντά στο alternative ύφος με το οποίο έχουν εδραιωθεί το τελευταίο διάστημα, αλλά με τα πρώτα progressive και electronic στοιχεία να ξεκινούν να πετάγονται δένοντας έτσι όλο αυτό το νυχτερινό σκηνικό σε κάποια παγωμένη γωνιά της Στοκχόλμης, που ήθελαν να πετύχουν.
Oι εντάσεις ποικίλουν, με κομμάτια σαν το εναρκτήριο "Forsaker", το "Onward Into Battle", "Libeartions ", "Day and Then The Shade" και το σχεδόν ομότιτλο ''New Night" να βγάζουν έναν πιο heavy χαρακτήρα σε αντίθεση με την depressive διάθεση και τις γοτθικές επιρροές των "The Longest Year", "Ιdle Blood", "The Promise Of Deceit", "Nephilim" , "Inheritance" και "Departer".
Η καθολική απήχηση φάνηκε και στα charts, και στις αφιερωματικές τοποθετήσεις αλλά και στις περιοδείες που ακολούθησαν μέχρι το 2012 ώστε να επιστρέψουν με τη συνέχεια στο "Dead End Kings".
Τι πραγματικά όμως συνέβη με τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ; Η αλήθεια είναι πως ήρθε η απόλυτη εξέλιξη και ο πραγματικά ώριμος εαυτός του συγκροτήματος στο πιο ιδιαίτερο άλμπουμ της μέχρι στιγμής πορείας τους. Κι όλο αυτό αφού λίγο πολύ τα προηγούμενα χρόνια έκαναν το κομμάτι τους με διάφορους τρόπους και εντός της ίδιας της μπάντας, αλλά και εκτός (βλ. Diabolical Masquerade, Bloodbath, October Tide), επιλέγοντας συνεχείς πειραματισμούς, το "Night Is The New Day" έφερε με ιδιαιτερο τρόπο το φως ανάμεσα στα σύννεφα, και η πραγματική εξέλιξη τους ήρθε από αυτό και έπειτα, χωρίς όμως οι σημαίες δίσκων σαν το "Viva Emptiness" και "Unfurl" να μη συνεχίζουν να κυματίζουν ψηλά.
Η συννεφιασμένη μεν αλλά προοδευτική και εναλλακτική δε μουσική τους προσέγγιση όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται πως βγήκε με δουλειά και προσπάθεια, αλλά ο δρόμος ξεκίνησε από αλλού, και ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μυαλό των τρελών αυτών Σκανδιναβών. Σίγουρα όμως η νύχτα είναι η νέα μέρα για αυτούς, όπως επίσης μας έμαθαν μέσω του εν λόγω δίσκου, ότι το κόκκινο είναι το νέο μαύρο σε ένα όργιο συναισθημάτων και σκέψεων.
Έπειτα από επτά χρόνια, πάλι στο τέλος του Φλεβάρη, οι Katatonia θα ρίξουν πάνω από τον Αθηναϊκό ουρανό το πέπλο τους, και η 28η μέρα του μήνα, με ένα μοναδικό show θα τιμηθεί για όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, στη σκηνή του Gagarin 205.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Εν έτει 2009 λοιπόν και στην αρχή μιας παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής ύφεσης, οι Katatonia, με το μη ευοίωνο στυλ τους, φέρνουν το όγδοο πόνημά τους, βάζοντας μας λίγο στο τριπάκι αυτών των προβληματισμών με μια φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Το "Night Is The New Day", όμως δίχασε αρκετούς οπαδούς, με την πλειοψηφία όπως φάνηκε εν τέλει να ευχαριστιέται. Μετά από αυτό οι αδερφοί Norrman χωρίζουν τους δρόμους τους με τη μπάντα, αλλά από εκεί και πέρα, μαζί με το σκοτεινό μυαλό τους Blakkheim και τη μελαγχολική φιγούρα του Renkse έβαλαν το λιθαράκι τους στο τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, χωρίς παρωπίδες και στενομυαλία, δημιουργείται ένα αποτέλεσμα αρκετά κοντά στο alternative ύφος με το οποίο έχουν εδραιωθεί το τελευταίο διάστημα, αλλά με τα πρώτα progressive και electronic στοιχεία να ξεκινούν να πετάγονται δένοντας έτσι όλο αυτό το νυχτερινό σκηνικό σε κάποια παγωμένη γωνιά της Στοκχόλμης, που ήθελαν να πετύχουν.
Oι εντάσεις ποικίλουν, με κομμάτια σαν το εναρκτήριο "Forsaker", το "Onward Into Battle", "Libeartions ", "Day and Then The Shade" και το σχεδόν ομότιτλο ''New Night" να βγάζουν έναν πιο heavy χαρακτήρα σε αντίθεση με την depressive διάθεση και τις γοτθικές επιρροές των "The Longest Year", "Ιdle Blood", "The Promise Of Deceit", "Nephilim" , "Inheritance" και "Departer".
Η καθολική απήχηση φάνηκε και στα charts, και στις αφιερωματικές τοποθετήσεις αλλά και στις περιοδείες που ακολούθησαν μέχρι το 2012 ώστε να επιστρέψουν με τη συνέχεια στο "Dead End Kings".Τι πραγματικά όμως συνέβη με τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ; Η αλήθεια είναι πως ήρθε η απόλυτη εξέλιξη και ο πραγματικά ώριμος εαυτός του συγκροτήματος στο πιο ιδιαίτερο άλμπουμ της μέχρι στιγμής πορείας τους. Κι όλο αυτό αφού λίγο πολύ τα προηγούμενα χρόνια έκαναν το κομμάτι τους με διάφορους τρόπους και εντός της ίδιας της μπάντας, αλλά και εκτός (βλ. Diabolical Masquerade, Bloodbath, October Tide), επιλέγοντας συνεχείς πειραματισμούς, το "Night Is The New Day" έφερε με ιδιαιτερο τρόπο το φως ανάμεσα στα σύννεφα, και η πραγματική εξέλιξη τους ήρθε από αυτό και έπειτα, χωρίς όμως οι σημαίες δίσκων σαν το "Viva Emptiness" και "Unfurl" να μη συνεχίζουν να κυματίζουν ψηλά.
Η συννεφιασμένη μεν αλλά προοδευτική και εναλλακτική δε μουσική τους προσέγγιση όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται πως βγήκε με δουλειά και προσπάθεια, αλλά ο δρόμος ξεκίνησε από αλλού, και ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μυαλό των τρελών αυτών Σκανδιναβών. Σίγουρα όμως η νύχτα είναι η νέα μέρα για αυτούς, όπως επίσης μας έμαθαν μέσω του εν λόγω δίσκου, ότι το κόκκινο είναι το νέο μαύρο σε ένα όργιο συναισθημάτων και σκέψεων.
Έπειτα από επτά χρόνια, πάλι στο τέλος του Φλεβάρη, οι Katatonia θα ρίξουν πάνω από τον Αθηναϊκό ουρανό το πέπλο τους, και η 28η μέρα του μήνα, με ένα μοναδικό show θα τιμηθεί για όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, στη σκηνή του Gagarin 205.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου