Πριν μερικά χρόνια, δύο εκπρόσωποι του Βρετανικού doom ήχου των 90s, ο Hamish Glencross (ex-My Dying Bride, Vallenfyre) και ο Shaun Taylor Steels (ex-My Dying Bride, Anathema) επανένωσαν τις δυνάμεις τους για χάρη των νεοσύστατων Godthrymm. Μια τριετία μετά την ίδρυσή τους, μαζί με τον μπασίστα Sasquatch Bob, κυκλοφορούν έναν ογκόλιθο για ντεμπούτο, το "Reflections".
Με μελαγχολικές πλην σταθερές μελωδίες, έρχεται το εναρκτήριο "Monsters Lurk Herein", που δείχνει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τι να περιμένουμε από τη συνέχεια, ενώ η όλη ατμόσφαιρα γεμίζει παραπάνω με τα γυναικεία φωνητικά. Πιστό σε αυτό το ύφος, συνεχίζει και το "Among The Exalted", με το οποίο θα έρθουν και οι πρώτες θυμίσεις των Paradise Lost, με μελωδίες ανάλογες του "Gothic".
To "Τhe Sea As My Grave" δίχως να αλλάζει ρότα, γίνεται πιο βαθύ και βαρύ, με ακουστικά περάσματα που φέρνουν στο μυαλό στοιχεία των έτερων Βρετανών, και πρώην συμπαικτών του Hamish, των θρυλικών My Dying Bride. Aπό την άλλη, μέσα στην όλη κατραμιασμένη doom-ίλα, η δραματικότητα κι ο λυρισμός στο "We Are The Dead", λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ πολλά heavy στοιχεία κάνουν την εμφάνιση τους.
Το "The Light Of You", μας κάνει πάλι μια περατζάδα γύρω από το Χάλιφαξ, σε ένα ηχητικό συνονθύλευμα των προηγούμεων συγκροτημάτων που ανέφερα, ενώ το "The Grand Reclamation' από το ομώνυμο πρώτο τους ΕΡ, έχει μια επική διάθεση στην όλη πίκρα.
Λίγο πριν το τέλος, αργό και πονεμένο, αλλά με ένταση και τσαγανό θα βρούμε το "Cursed Are The Many", φτάνοντας αισίως στον επίλογο με το "Chasmic Sorrows" που κλείνει με ένα πιασάρικο main riff και μια ιδιαίτερη ζωντάνια σε σχέση με τα δεδομένα του υπόλοιπου συνόλου.
Σίγουρα ο,τι ακούς από το "Reflections" δε σε οδηγεί στην ανακάλυψη της Αμερικής, αλλά δε σε ενδιαφέρει κιόλας. Αυτή η όμορφη σκοτεινιά, η μουντίλα και η ένταση σε πάει πίσω στις 90s, με τους Anathema, τους Paradise Lost, τους My Dying Bride, και όλη την παλιοπαρέα της Peaceville να βρίσκεται στη νιότη της. Ακούγοντας όλα τα κομμάτια πέρα από τα κοινά τούτων των συγκροτημάτων, θα βρεθούν και στοιχεία που μαυρίζουν τη ψυχή μας, αλλά δίχως να θέλουμε και το φως για αντικατάσταση. Η νοσταλγία καλό είναι να υπάρχει, και πόσο μάλλον από μερικούς προπάτορες της εν λόγω doom/death metal σκηνής.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μελαγχολικές πλην σταθερές μελωδίες, έρχεται το εναρκτήριο "Monsters Lurk Herein", που δείχνει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τι να περιμένουμε από τη συνέχεια, ενώ η όλη ατμόσφαιρα γεμίζει παραπάνω με τα γυναικεία φωνητικά. Πιστό σε αυτό το ύφος, συνεχίζει και το "Among The Exalted", με το οποίο θα έρθουν και οι πρώτες θυμίσεις των Paradise Lost, με μελωδίες ανάλογες του "Gothic".
To "Τhe Sea As My Grave" δίχως να αλλάζει ρότα, γίνεται πιο βαθύ και βαρύ, με ακουστικά περάσματα που φέρνουν στο μυαλό στοιχεία των έτερων Βρετανών, και πρώην συμπαικτών του Hamish, των θρυλικών My Dying Bride. Aπό την άλλη, μέσα στην όλη κατραμιασμένη doom-ίλα, η δραματικότητα κι ο λυρισμός στο "We Are The Dead", λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ πολλά heavy στοιχεία κάνουν την εμφάνιση τους.
Το "The Light Of You", μας κάνει πάλι μια περατζάδα γύρω από το Χάλιφαξ, σε ένα ηχητικό συνονθύλευμα των προηγούμεων συγκροτημάτων που ανέφερα, ενώ το "The Grand Reclamation' από το ομώνυμο πρώτο τους ΕΡ, έχει μια επική διάθεση στην όλη πίκρα.
Λίγο πριν το τέλος, αργό και πονεμένο, αλλά με ένταση και τσαγανό θα βρούμε το "Cursed Are The Many", φτάνοντας αισίως στον επίλογο με το "Chasmic Sorrows" που κλείνει με ένα πιασάρικο main riff και μια ιδιαίτερη ζωντάνια σε σχέση με τα δεδομένα του υπόλοιπου συνόλου.
Σίγουρα ο,τι ακούς από το "Reflections" δε σε οδηγεί στην ανακάλυψη της Αμερικής, αλλά δε σε ενδιαφέρει κιόλας. Αυτή η όμορφη σκοτεινιά, η μουντίλα και η ένταση σε πάει πίσω στις 90s, με τους Anathema, τους Paradise Lost, τους My Dying Bride, και όλη την παλιοπαρέα της Peaceville να βρίσκεται στη νιότη της. Ακούγοντας όλα τα κομμάτια πέρα από τα κοινά τούτων των συγκροτημάτων, θα βρεθούν και στοιχεία που μαυρίζουν τη ψυχή μας, αλλά δίχως να θέλουμε και το φως για αντικατάσταση. Η νοσταλγία καλό είναι να υπάρχει, και πόσο μάλλον από μερικούς προπάτορες της εν λόγω doom/death metal σκηνής.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου