Η μεταφυσική και σκοτεινή αύρα των On Thorns I Lay, δείχνει πως από παλιά ήταν μπροστά στα γεγονότα της Ελληνικής Σκηνής. Πλέον, 25 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, και με πολλές αλλαγές και σκαμπανεβάσματα, τους βλέπουμε πιο ενεργούς από ποτέ, με το ολόφρεσκο και σύγχρονο πρόσωπο τους που ζωγραφίζεται πίσω από το "Threnos".
Το εναρκτήριο "The Song Of Sirens" δείχνει ευθύς εξαρχής την εξέλιξη των Ελλήνων metallers μετά την επαναδραστηριοποίηση τους, αφού δείχνει έναν χαρακτήρα ακόμα πιο βαρύ και σκοτεινό από το "Aegean Sorrow". Φυσικά οι κιθαριστικές στιγμές και η ατμόσφαιρα δε λείπουν, αλλά μας πηγαίνουν σε πιο 90s Βρετανικά μονοπάτια. Από την άλλη βέβαια, το "Ouranio Deos" καταφέρνει να κάνει πιο ερεβώδες το όλο σκηνικό με ένα σκιερό και μαύρο περίβλημα στους ρυθμούς του, και τις μελωδίες να μας πάνε σε πιο στοιχειωμένα και θλιβερά μονοπάτια.
Το "Cosmic Silence" ανεβάζει τους ρυθμούς, δίχως να ανεβάσει τη διάθεση, με ένα ύφος πικρά επικό, ενώ το "Erynies" μας ξαναπάει πίσω στα doom/death μνοπάτια των περασμένων δεκαετιών με ένα ταυτόσημο κατά τα άλλα ύφος των On Thorns I Lay. Φυσικά το "Misos" βγάζει το ανάλογο συναίσθημα με τις μουσικές του, όντας πιο ακραίο και βαρύ με μια διάθεση που "παντρεύει" πλευρές του Σουηδικού ήχου με τη μεσογειακή ομορφιά του "Orama".
Το ομώνυμο "Threnos" στο ίδιο μήκος κύματος με το υπόλοιπο σύνολο προσθέτει και μερικά πιο heavy περάσματα στις κιθάρες δίνοντας λίγη ζωντάνια, που μαζί με τα συμφωνικά μέρη κάνουν το αποτέλεσμα πιο μαγευτικό. Τέλος το "Odysseia", με κάθε λεπτό να παρομοιάζεται σαν κάθε χρόνο για το μακρύ ταξίδι του βασιλιά της Ιθάκης, θα κλείσει το άλμπουμ με ένα πονεμένο στυλ από τις συγκινητικές και μακάβριες δισολίες, το ογκώδες rhythm section, με τη φωνή της Πηνελόπης Αναστασοπούλου πίσω από τα πλήκτρα και το βιολί να κατευνάζει λίγο την τρικυμία και την καταραμένη ατμόσφαιρα του συνόλου.
Το ένατο πόνημα των On Thorns I Lay στιγματίζει για τα καλά την τρίτη περίοδο τους. Το "Threnos" όπως φαίνεται εξελίσσει τον πρώιμο ήχο της μπάντας με κομμάτια που εκτός ότι προξενούν ενός είδους νοσταλγία, κυρίως μιλούν μέσα μας, και μας δείχνουν την αρχέγονη βάση των χειρότερων συναισθημάτων της ανθρώπινης φύσης. Η συνεργασία με τον θρυλικό Dan Swano απέδωσε όμορφους και γλυκούς καρπούς, δείχνοντας τον δρόμο στο underground, με τους ίδιους να αποτελούν κύριους και μεγάλους εκπροσώπους του, ειδικά μετά την ιστορική τους επιστροφή προ διετίας.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "The Song Of Sirens" δείχνει ευθύς εξαρχής την εξέλιξη των Ελλήνων metallers μετά την επαναδραστηριοποίηση τους, αφού δείχνει έναν χαρακτήρα ακόμα πιο βαρύ και σκοτεινό από το "Aegean Sorrow". Φυσικά οι κιθαριστικές στιγμές και η ατμόσφαιρα δε λείπουν, αλλά μας πηγαίνουν σε πιο 90s Βρετανικά μονοπάτια. Από την άλλη βέβαια, το "Ouranio Deos" καταφέρνει να κάνει πιο ερεβώδες το όλο σκηνικό με ένα σκιερό και μαύρο περίβλημα στους ρυθμούς του, και τις μελωδίες να μας πάνε σε πιο στοιχειωμένα και θλιβερά μονοπάτια.
Το "Cosmic Silence" ανεβάζει τους ρυθμούς, δίχως να ανεβάσει τη διάθεση, με ένα ύφος πικρά επικό, ενώ το "Erynies" μας ξαναπάει πίσω στα doom/death μνοπάτια των περασμένων δεκαετιών με ένα ταυτόσημο κατά τα άλλα ύφος των On Thorns I Lay. Φυσικά το "Misos" βγάζει το ανάλογο συναίσθημα με τις μουσικές του, όντας πιο ακραίο και βαρύ με μια διάθεση που "παντρεύει" πλευρές του Σουηδικού ήχου με τη μεσογειακή ομορφιά του "Orama".
Το ομώνυμο "Threnos" στο ίδιο μήκος κύματος με το υπόλοιπο σύνολο προσθέτει και μερικά πιο heavy περάσματα στις κιθάρες δίνοντας λίγη ζωντάνια, που μαζί με τα συμφωνικά μέρη κάνουν το αποτέλεσμα πιο μαγευτικό. Τέλος το "Odysseia", με κάθε λεπτό να παρομοιάζεται σαν κάθε χρόνο για το μακρύ ταξίδι του βασιλιά της Ιθάκης, θα κλείσει το άλμπουμ με ένα πονεμένο στυλ από τις συγκινητικές και μακάβριες δισολίες, το ογκώδες rhythm section, με τη φωνή της Πηνελόπης Αναστασοπούλου πίσω από τα πλήκτρα και το βιολί να κατευνάζει λίγο την τρικυμία και την καταραμένη ατμόσφαιρα του συνόλου.
Το ένατο πόνημα των On Thorns I Lay στιγματίζει για τα καλά την τρίτη περίοδο τους. Το "Threnos" όπως φαίνεται εξελίσσει τον πρώιμο ήχο της μπάντας με κομμάτια που εκτός ότι προξενούν ενός είδους νοσταλγία, κυρίως μιλούν μέσα μας, και μας δείχνουν την αρχέγονη βάση των χειρότερων συναισθημάτων της ανθρώπινης φύσης. Η συνεργασία με τον θρυλικό Dan Swano απέδωσε όμορφους και γλυκούς καρπούς, δείχνοντας τον δρόμο στο underground, με τους ίδιους να αποτελούν κύριους και μεγάλους εκπροσώπους του, ειδικά μετά την ιστορική τους επιστροφή προ διετίας.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου