Μεγάλοι στο είδος τους, κι άκρως πρωτοποριακοί για την εποχή τους, οι Armored Saint ήταν από τους πρωτομάστορες του Αμερικάνικου ήχου πίσω στα 80s, ενώ μεγάλωσαν γενιές μεταλλάδων με θρυλικούς δίσκους σαν τα "March of The Saint" και "Raising Fear". Φέτος, κοντεύοντας να συμπληρώσουν τα 40 τους χρόνια με φρεσκάδα και όρεξη, φέρνουν το "Punching The Sky", δείχνοντας μας να καταλάβουμε πως η μουσική τους δεν έχει τέρμα.
Σε μια άκρως επική κατάσταση, το εναρκτήριο "Standing On The Shoulders Of Giants" με τις γκάιντες του μας πηγαίνει σε άλλες εποχές τόσο της μπάντας, όσο και της ιστορίας, εως ότου τα πρώτα riffs να κάνουν την εμφάνισή τους και να συνεχίσουν αυτό το μεγαλειώδες έργο κάνοντας το πιο δυναμικό και μαζικό γεμάτο θετική και ευδιάθετη αύρα για να μας boost-άρει. Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά με πιο εκρηκτικές, heavy διαθέσεις και μια κρυφή αγωνία, ακολουθεί το "End Of Attention Span", δείχνοντας τη μπάντα σε απόλυτη φόρμα και τον μπροστάρη, John Bush να μη νιώθει τι εστί χρόνος.
Χωρίς να φεύγει η ένταση από μέσα τους, το "Bubble" με τις γεμάτες γκρούβες του και την εκφραστική μπασογραμμή του Joey Vera, συνεχίζει πιστά στη μίξη του κλασικού με το μοντέρνο, ενώ το rhythm section βάζει ακόμα μπροστά τη θέση του και στο στακάτο "My Jurisdiction" που ακολουθεί. Μια μικρή κοιλιά ξεκινάει να δημιουργείται με το "Do Wrong To None" που παρά το τσαγανό και το όμορφο αλά Anthrax ρεφρέν του-για να θυμηθει κι ο τραγουδιστής το παρελθόν του-τίποτα παραπάνω δε μας ελκύει για να μην το προσπεράσουμε.
Ευτυχώς η κατάσταση ξεκινάει πάλι να σώζεται αρχικά με το "Lone Wolf" και τις 70s επιρροές του που μετουσιώνονται με το παραδοσιακό metal των "αγιασμένων" Αμερικάνων, κάτι που μάλιστα θα συμβεί και στο "Bark No Bite", ενώ επίσης παρελθοντολαγνικό, με πιο 80s βλέψεις, μελωδικό και τρελαμένο θα έρθει το "Missile To Gun". Το "Fly In The Ointment" φέρνει την αρμόζουσα δραματικότητα στο σύνολο, κάνοντας μας ένα σκωτσέζικο ντουζ με τους ήχους του, μέχρι βέβαια να ξεσπάσουν προς το δεύτερο μισό άπαντες, και να πέσει ένας καταιγισμός από riffs και solos.
Πραγματικά ήπιο και απαλό θα έρθει το "Unfair" με τα ακουστικά, υπνωτικά του περάσματα, οδηγώντας μας στην κατακλείδα του δίσκου με το "Never You Fret" που θα μας ξυπνήσει, με τον δυναμισμό του, αλλά όχι αρκετά για να πορωθούμε όπως με την πλειοψηφία των υπόλοιπων κομματιών.
Μπορεί η ύπαρξή τους να έχει σβήσει τα 38 της κεράκια, αλλά είναι εκπληκτικό που πάντα έχουν χαρά για νέες μουσικές. Πέρα από τις πρώτες τους επιρροές κι εμπνεύσεις, που βρίσκουν χώρο στις δικές του κατευθύνσεις, οι Armored Saint δεν κωλύονται να ανακαλύψουν νέους δρόμους και να ψαχτούν με το σήμερα. Προχωρώντας ακάθεκτοι, δεν πτοούνται από τυχόν στραβοπατήματα, αφού ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, ή όπως υποδεικνύει και ο τίτλος, ούτε ο ουρανός δεν αποτελεί εμπόδιο για όσα θέλουν να εξωτερικεύσουν προς τους fans αλλά και τον εαυτό τους. Η ιστορία και η κληρονομιά τους δεν καταλαβαίνει από συμβιβασμούς κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα, ακόμα και τώρα, άσχετα αν για τον γράφοντα δεν αποτελεί την πιο χρυσή στιγμή τους μέσα στην όλη (ομολογουμένως) συνθετική τιμιότητα.
(7,8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου