Οι Armored Saint δεν επαναπαύονται, με το μεγάλο και ιερό τους όνομα να λάμπει εδώ και πάνω από τριάμιση δεκαετίες. Το αγαπημένο στη χώρα μας, Αμερικάνικο συγκρότημα, επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια με ένα νέο άλμπουμ για να αποδείξει πως τίποτα δεν τους σταματά τόσο μουσικά όσο και χρονικά. Για όσα αφορούν το "Punching The Sky''. τη συγκυρία νέας κυκλοφορίας με τους Fates Warning καθώς και τη νέα θέση στους Mercyful Fate, το Metal View στην άλλη γραμμή είχε τον μπασίστα Joey Vera.
-Καταρχάς βλέπω πως αυτόν τον καιρό έχουμε από εσένα τόσο μια κυκλοφορία με τους Armored Saint, όσο και μία με τους Fates Warning. Πώς διαχειρίστηκες το χρόνο σου για αυτές τις δουλειές; Υπήρξαν προβλήματα λόγω του κορονοϊού;
Πραγματικά προσπάθησα να το διαχειριστώ όσο το δυνατόν καλύτερα, κυρίως όσο καιρό δε βγήκα σε περιοδείες, προσπάθησα να κρατήσω όσο μπορώ περισσότερο τον εαυτό μου απασχολημένο, πράγμα που μου βγήκε όντως σε καλό αφού δε βαριόμουν και δούλευα στη μουσική. Αν εξαιρέσεις το θέμα των tours, ο κορονοϊός δεν με επηρέασε σε κάποιο βαθμό επαγγελματικά, ούτε στην προετοιμασία των δίσκων με τους Armored Saint και των Fates Warning. Βέβαια όπως όλους μας, με επηρέασε συναισθηματικά και ψυχολογικά, χαχα, αλλά ήμουν αρκετά τυχερός που στη δουλειά μου όλα πήγαν καλά.
-Σχετικά με τους Armored Saint και το "Punching The Sky", διάβασα στο Δελτίο Τύπου πως ο τίτλος συμβολίζει πως το μόνο "εμπόδιο" είναι ο ουρανός. Αυτό λειτουργεί σαν μια αισιόδοξη δήλωση προς τον κόσμο, ή είναι κάτι προσωπικό της μπάντας δηλώνοντας την αναζήτηση νέων δρόμων;
Κάτι που πάντα θέλαμε να κάνουμε με τους στίχους των Armored Saint, ήταν να βρει ο κόσμος μέσα από παραλληλισμούς ένα κομμάτι του εαυτού του καθώς και να μεταφράσει όπως θέλει όσα εμείς λέμε. Δεν υπάρχουν λάθος μηνύματα, νοήματα, ή λάθος προοπτικές, θέλουμε ουσιαστικά ο κόσμος να ασχολείται με τη θεματολογία μας και να εντρυφήσει σε αυτή, ώστε να είναι και πιο κοντά σε εμάς. Η δική μου προσωπική άποψη, για το "Punching The Sky" είναι μια αντίληψη για το πως βλέπουμε εμείς την πορεία της μπάντας και πως προχωρούμε σαν ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Το λογότυπο συμβολίζει εμάς που βγαίνει από τα έγκατα της γης, οπότε ουσιαστικά ενώνουμε τα κομμάτια μας και αναγεννιόμαστε μέσα από τα οποιαδήποτε συντρίμμια για νέες εξερευνήσεις. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και κάθε φορά θέλουμε να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Μέσα από τέτοιου είδους συζητήσεις μεταξύ μας προέκυψε κι ο τίτλος.
-Σε ρωτάω για αυτό μιας και στο νέο άλμπουμ βλέπω την ταυτότητα σας ως μπάντα, αλλά με πιο έντονα τα funk στοιχεία που σ'αρέσουν καθώς και πολλές 70s hard rock επιρροές. Πώς αποφασίσατε για αυτή την ανάμιξη;
Κάποια από αυτά τα στοιχεία γενικά υπήρχαν στους τρεις τελευταίους δίσκους, τα τελευταία 10 χρόνια, απλώς νομίζω ότι τώρα νιώσαμε πιο ελεύθεροι και ανάλαφροι ώστε να τα φέρουμε πιο μπροστά, εντονότερα. Ξέρεις μας άρεσε να προσθέσουμε soul, funky κι RNB επιρροές, και να κάνουμε λίγο πιο δυνατές και heavy τις blues 70s επιρροές μας από το "La Raza". Δεν το κρύβω πως είμαι μεγάλος οπαδός των μουσικών του 70', αφού μεγάλωσα και εμπνεύστηκα από τις μουσικές των Thin Lizzy και των Aerosmith, οπότε λογικό είναι στο παίξιμό μου να εξωτερικεύεται αυτή η αγάπη. Με αυτόν τον δίσκο θέλαμε να φρεσκαριστούμε λίγο παραπάνω κι εγώ ήθελα να χωρέσω λίγο απ'όλα. Δεν ήταν αυτοσκοπός μας, αλλά καθώς έπαιζα αυτό το πλάνο μου έβγαινε από μέσα, οπότε το επέτρεψα να πορευτώ με αυτό.
-Οπότε μιλάμε για κάτι εντελώς φυσικό ώστε να ενωθούν αυτοί οι ήχοι με το heavy metal...
Ναι, ο John κι εγώ γράφουμε το περισσότερο υλικό, και από κοινού έχουμε τα ίδια γούστα στη μουσική, αφού μεγαλώσαμε μαζί, την ίδια περίοδο οπότε ο ένας έδειχνε στον άλλον νέα πράγματα. Όπως είπα και πριν επιστρέψαμε στους εαυτούς μας να χώσουμε πιο έντονα τις κρυφές μας επιρροές και σιγά σιγά είδαμε πως ήταν ο καιρός οι "κανόνες" που είχαμε από το 1984 να σπάσουν λίγο πιο πολύ χαχα. Πάντα έχουμε στο πετσί μας λίγο από το 80s στοιχείο κι όλους αυτές τις NWBHM απαρχές μας, αλλά ήδη από τότε ακούγαμε κι άλλα πράγματα, πόσο μάλλον τώρα που πέρασαν τα χρόνια. Είμαστε της εποχής που οι UFO, οι Thin Lizzy και οι Scorpions έκαναν το πρώτο μπαμ, το ίδιο και η RNB ή η ποπ μουσική που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη. Ποτέ δεν κοιτούσαμε με το ζόρι να είμαστε σε ένα είδος, ίσως αυτό να ήταν λίγο στην αρχή, αλλά πιο μετά είπαμε απλά "ας γράψουμε μουσική". Είμαστε σε ένα επίπεδο που δε θέλουμε νόμους και κανόνες στη μουσική μας, κι αυτός είναι ο λόγος που μερικές από τις στιγμές που μας στιγμάτισαν βρίσκουν χώρο στο παίξιμό μας.
-Στο video clip του "End Of The Attention Span" βλέπουμε κόσμο με ένα κινητό στο χέρι να ασχολείται με τα social media και να βγάζει selfies. To βλέπετε σαν μια αληθινή πληγή της εποχής μας όλο αυτό;
Ναι, αλλά πριν συνεχίσω κι εμείς είμαστε κομμάτι αυτού χαχα. Δε θέλουμε να το παίξουμε άγιοι για να κρίνουμε τον καθένα. Απλώς παρατηρούμε και συγκρίνουμε τον τρόπο λειτουργίας του σύγχρονου ανθρώπου κι όλης αυτής της κατάστασης. Από αυτή τη σκοπιά βλέπω πως είμαστε πλέον υποχείρια αυτής της ανεξέλεγκτης κατάστασης και άθελα μου κι εγώ, τόσο για τη δουλειά όσο και να περάσει η ώρα μου, τρώω πολύ χρόνο στο ίντερνετ όπως κι ο περισσότερος κόσμος. Η ειρωνεία είναι πως εμείς φτιάξαμε τους υπολογιστές, τα smartphones και τα tablets, ώστε να διευκολυνόμαστε και να έχουμε επικοινωνία με κόσμο, αλλά ουσιαστικά χάσαμε την επικοινωνία μαζί του. Σαν άνθρωποι χάνουμε την ανθρώπινη επαφή και τις σχέσεις μας με την οθόνη να γίνεται εμπόδιο. Είναι άθλος να μη κοιτάξεις το τηλέφωνό σου για δύο ώρες ενώ είσαι έξω που με αυτό κανόνισες κιόλας... αυτή είναι η πραγματικότητα καθώς κι ο λόγος του κομματιου. "Συνδεόμαστε" αλλά αποκοβόμαστε!
-Γυρνώντας στα μουσικά, ο δίσκος προλογίζεται με μια γεμάτη, επική εισαγωγή με γκάιντες. Αυτό ήρθε σαν υπενθύμιση για την μεγαλειώδη και επική ταυτότητα της μπάντας;
Χα, ωραία παρατήρηση. Λοιπόν, μας αρέσει η μουσική μας να έχει κάτι μεγαλειώδες και επικό, φαίνεται άλλωστε κι από το όνομά μας ή από το ντεμπούτο μας. Άλλωστε δεν είμαστε και ιδιαίτερα συνηθισμένοι σε σύντομα, μικρά κομμάτια, αλλά είναι κάτι εντελώς αυθόρμητο για εμάς χωρίς να πολυπροσπαθούμε να έχουμε κάτι αρτίστικο μέσα. Γράφοντας το "Standing On The Shoulders Of Giants" έβγαινε όλη αυτή η διάθεση που προανέφερα, με έντονο το επικό στοιχείο στο τελικό αποτέλεσμα, και μάλιστα με διάρκεια πάνω από έξι λεπτά. Δε θυμάμαι πως μου ήρθε η ιδέα συγκεκριμένα για τις γκάιντες, αλλά είμαι φίλος της μεσαιωνικής μουσικής και της Αγγλοσαξονικής κουλτούρας, και το τραγούδι στα αυτιά μου έμοιαζε σαν αρχή μιας επικής ταινίας, οπότε και κόλλαγε σαν intro. Οι συγκεκριμένες γκάιντες προέρχονται από την Ιρλανδία κι έχουν έναν πιο βαρύ και μελαγχολικό ήχο από αυτές της Σκωτίας, οπότε μπορούσε να βοηθήσει και να κάνει και πιο δραματικό τον ήχο μας. Νομίζω πως ταίριαξε τέλεια και ο Patrick D'Arcy έβαλε το λιθαράκι του.
-Επίσης έχετε έναν ακόμα guest, τον Dizzy Reed, τον πληκτρά των Guns N Roses. Πώς προέκυψε σαν συνεργασία;
Ο κιθαρίστας μας, ο Jeff Duncan, είναι φίλος με τον Dizzy κι έχουν παίξει μαζί σε κάποια side projects. O Dizzy είναι παλιός στη σκηνή του Los Angeles, είναι οπαδός της μουσικής μας ήδη από τα 80s, και φυσικά γνωστός για πολλές μεγάλες συνεργασίες. Μια φορά που είχε έρθει στις ηχογραφήσεις του νέου δίσκου έπιασε τον Jeff και του λέει "φίλε θα με βάλεις να παίξω σε κανένα κομμάτι; Δε με νοιάζει σε ποιο". To συζητήσαμε και είδαμε πως έχουμε μερικά κομμάτια που χωρούν πλήκτρα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να το καθυστερήσουμε, ήταν τέλεια ιδέα. Μας άρεσε πολύ η δουλειά του και ήταν ωραία που τον είχαμε στο studio να παίζει μας. Πήραν εύκολα τον δρόμο τους αυτά τα πράγματα.
-Είδα πως ετοιμάζεται ένα ντοκιμαντέρ για εσάς, και μάλιστα μιλούν μέσα και οι Metallica. Πως δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα;
Βασικά δεν ήταν δική μας η ιδέα, και δεν το κάνουμε εμείς το ντοκιμαντέρ, αλλά ένας παλιός μας φίλος από την Αγγλία, ο Russell Cherrington.Είναι ένας ανεξάρτητος δημιουργός και παραγωγός ταινιών και του έχω γράψει κάποιες φορές μουσική για τις ταινίες του, και μας άρεσε πολύ η πρωτοβουλία που πήρε να μας αφιερώσει ένα ντοκιμαντέρ. Εξιστορεί εκεί όλη μας την πορεία, του έχουμε δώσει τόσο εμείς όσο κι άλλα μέλη και φίλοι της σκηνής συνεντεύξεις, σπάνια και ακυκλοφόρητα βίντεο και φωτογραφίες κι όλα αυτά που μπορούν να το κάνουν ακόμα πιο ιδιαίτερο και ενδιαφέρον. Δε ξέρω αν έχει τελειώσει πλήρως και σε τι στάδιο βρίσκεται αλλά απ'όσο ξέρω θα είναι πλήρως έτοιμο γύρω στην Άνοιξη του 2021.
-Πριν μερικές μέρες είχατε ένα livestream show. Θα ήθελα να μου πεις τις εντυπώσεις σου από αυτή την εμφάνιση και πλέον σε τι βαθμό σου λείπουν οι αληθινές συναυλίες;
Στην αρχή ήταν πολύ περίεργο και αλλόκοτο συναίσθημα, να παίζεις σε ένα κανονικό venue αλλά να μην είναι κανείς από κάτω να χειροκροτεί ή να ζητωκραυγάζει χαχα. Κάναμε ο,τι καλύτερο μπορούσαμε και νιώσαμε την ενέργεια του παιξίματος έπειτα από καιρό και να πατάμε σε ένα σανίδι με τους ενισχυτές να βγάζουν ένταση. Μάλιστα παίξαμε για πρώτη φορά ζωντανά τα νέα μας κομμάτια ενώ ήταν ωραίο που έστω κι από απόσταση είχαμε μια επαφή με το κοινό μας μέσω των Q&A. Φυσικά ήταν μια cool εμπειρία αλλά με τίποτα δεν αναπληρώνει μια αληθινή συναυλία.
-Στις αρχές της χρονιάς ανακοινώθηκε η θέση σου ως μπασίστας των Mercyful Fate. Ποιες οι αναμνήσεις σου από αυτήν την πρόσκληση; Ήταν κάτι προμελετημένο;
Θυμάμαι ήταν πέρσι, που παίζαμε με τους Fates Warning στο Τέξας, και ήρθε ο King Diamond να αράξει μαζί μας στα παρασκήνια και μιλήσαμε για την κατασταση της υγείας του τότε μπασίστα, Timi Hansen, που είχε υποβληθεί σε χημειοθεραπείες. Για αυτόν τον λόγο ο ίδιος δε θα μπορούσε να παίξει μαζί τους και να κάνει τις πρώτες εμφανίσεις, οπότε μου πρότεινε αν θα μπορούσα να βοηθήσω, φυσικά ήμουν μέσα μιας και δεν είχα άλλες υποχρεώσεις εκείνη την περίοδο. Αυτά τα σχέδια ήταν για το φετινό καλοκαίρι που τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά για εμένα ήταν ύψιστη τιμή που με επέλεξε για αυτή τη θέση στη μπάντα. Έτσι προέκυψαν αρχικά τα πράγματα, δυστυχώς στα τέλη του 2019 ο Timi πέθανε και να σου πω την αλήθεια δεν το περίμενα, νόμιζα πως θα τα κατάφερνε. Μετά από λίγες μέρες ο King με ξανακάλεσε να μου πει αν θέλω να αναλάβω πλήρως τη θέση στο μπάσο, κι αφού έδωσα τον λόγο μου, τον τήρησα. Όσον αφορά τις συναυλίες που αναβλήθηκαν, είχαμε ρίξει πολλή δουλειά, κι αφού δεν τα καταφέραμε το 2020, σχέδον όλες μας οι εμφανίσεις έχουν μεταφερθεί για τις ίδιες ημερομηνίες του χρόνου. Και οι δύο ξέρουμε πως όλα είναι αβέβαια, αλλά το επίσημο πλάνο είναι αυτό.
-Όπως είπες τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά έχεις τη θέση στους Mercyful Fate, έχεις και τους νέους δίσκους με Armored Saint και Fates Warning. Συναυλιακά με τους άλλους δύο πιστεύεις να είσαι εξίσου πολυάσχολος;
Ακόμα για εμάς και στην κατάσταση που είμαστε είναι τελείως απίθανο να κανονίσουμε κάτι. Εκτός από τους Mercyful Fate, με τους Armored Saint και τους Fates Warning δεν έχουμε κάνει κάποιο πλάνο. Έχουμε σχεδιάσει και σκοπεύουμε να βγούμε, αλλά όσο τα πράγματα είναι έτσι, τίποτα ακόμα δεν μπορεί να επικυρωθεί, οπότε το έχουμε απλώς στο νου. Δεν είναι τίποτα στο χέρι μας ξέρεις χαχα.
-Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη Joey, o επίλογος είναι δικός σου...
Κι εγώ ευχαριστώ. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για το νέο μας δίσκο, δε ξέρουμε τι να περιμένουμε, αλλά ήδη βλέπουμε μια πολλή καλή και θετική ανταπόκριση. Όλη η αγάπη και η υποστήριξη που δεχόμαστε είναι τρομερή και δε θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα δίχως τους οπαδούς μας. Αξίζουν ένα μεγάλο ευχαριστώ και χαίρομαι που από την αρχή μας, συνεχίζουν και είναι εδώ, όπως και η νέα γενιά. Ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ για όλα.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου