Λίγοι και συγκεκριμένοι είναι οι metalstars που μας χαρίζουν απλόχερα και με το παραπάνω πληθώρα από projects, όπως ο Mike Portnoy, o Scott Ian, ο Slash και o Phil Anselmo. Ο λόγος αυτή τη φορά για τον τελευταίο που εγκαινιάζει ένα νεό project εντελώς φρέσκο και κοντά σε μοτίβα που δε μας έχει συνηθίσει. Το όνομα αυτού En Minor, και με τις ευλογίες των Madrugada, Leonard Cohen, 16 Horsepower, Wovenhand και Johnny Cash, κυκλoφορεί το ντεμπούτο "When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out".
Aπό την κατάμαυρη και ισοπεδωτική, σαν πίσσα, έναρξη του "Mausoleums" η διάθεσή μας πέφτει και χανόμαστε στο χάος μέσα από τις μελωδίες που διακατέχεται, ενώ το "Blue" κάνει αυτή την κενή, αβυσαλλαία ατμόσφαιρα άκρως εθιστική με τα πιο αιθέρια χαρακτηριστικά του.
Φυσικά όποιος περιμένει καφρίλες, δυνατές κιθάρες και γκρούβες ας αλλάξει σελίδα, μιας και η κατεύθυνση της μπάντας δε ξεφεύγει ούτε χιλιοστό, παίζοντας με τα blues, την country και τις επιρροές των indie ακουσμάτων. Για τους αμιγώς μεταλόφιλους του Anselmo, τα μόνα στοιχεία του παρελθόντος που φαντάζουν κοινά είναι οι απαλές στιγμές των Down και τα ακουστικά σημεία που μας έδωσαν οι Pantera σε κομμάτια όπως το "Cemetery Gates", "Τhis Love" και τη διασκευή του "Planet Caravan" μιας και τα Sabbath-ικά φλερταρίσματα σε πολλά σημεία δεν κρύβονται.
Σοβαρότητα και Phil Anselmo είναι παράλληλες έννοιες, αλλά στη μουσική των En Minor αυτό φαίνεται να αλλάζει, αφού το συναισθηματικό βάρος που δημιουργεί η συγκεκριμένη κυκλοφορία και φυσικά το γρέζι στη χροιά του θρυλικού μπροστάρη δε μας κάνει να σκεφτούμε κάτι άλλο πέρα από τον πόνο και τη ψυχική μας κατρακύλα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν ρεφρενάκια σαν αυτά του "On The Floor", "Love Needs Love" και "Melancholia" καθώς και αρπίσματα ή ρυθμοί που γλυκαίνουν ελαφρώς όλο το σκηνικό μέσω κομματιών σαν το "Dead Can't Dance".
Το "Black Mass" βάζοντας μπρος για την τελική τριπλέτα θυμίζει μια μακάβρια και καταθλιπτική εκδοχή του ήχου που μας έμαθε ο Αμερικανικός νότος όπως επίσης και το "Hats Off". Κλείνοντας, το "Dispossable For You" μας αφήνει με πιο radio-friendly καταβολές κι ένα ταξιδιάρικο, ψυχεδελικό μοτίβο, εξίσου γνώριμο καθώς και άγνωστο με το υπόλοιπο σύνολο.
Όπως φαίνεται, κι όπως αισθάνεται ο γράφοντας, οι En Minor, αποτελούν το πιο πετυχημένο εγχείρημα του Phil, μετά τους Pantera και τους Down. Σε αυτό ευθύνεται η μουσική διαφοροποίηση του, με κάτι που δεν περίμεναν οι fans και κατέληξε να είναι τόσο ταιριαστό με την ιδιοσυγκρασία του τραγουδιστή καθώς και με τις φωνητικές του ικανότητες στο πέρας του χρόνου. Τέλος, οι εν λόγω άντρες με τα μαύρα, φέρνουν μια συλλογή soundtracks για το καλύτερο πάρτυ της ζωής μας...το τελευταίο!
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Aπό την κατάμαυρη και ισοπεδωτική, σαν πίσσα, έναρξη του "Mausoleums" η διάθεσή μας πέφτει και χανόμαστε στο χάος μέσα από τις μελωδίες που διακατέχεται, ενώ το "Blue" κάνει αυτή την κενή, αβυσαλλαία ατμόσφαιρα άκρως εθιστική με τα πιο αιθέρια χαρακτηριστικά του.
Φυσικά όποιος περιμένει καφρίλες, δυνατές κιθάρες και γκρούβες ας αλλάξει σελίδα, μιας και η κατεύθυνση της μπάντας δε ξεφεύγει ούτε χιλιοστό, παίζοντας με τα blues, την country και τις επιρροές των indie ακουσμάτων. Για τους αμιγώς μεταλόφιλους του Anselmo, τα μόνα στοιχεία του παρελθόντος που φαντάζουν κοινά είναι οι απαλές στιγμές των Down και τα ακουστικά σημεία που μας έδωσαν οι Pantera σε κομμάτια όπως το "Cemetery Gates", "Τhis Love" και τη διασκευή του "Planet Caravan" μιας και τα Sabbath-ικά φλερταρίσματα σε πολλά σημεία δεν κρύβονται.
Σοβαρότητα και Phil Anselmo είναι παράλληλες έννοιες, αλλά στη μουσική των En Minor αυτό φαίνεται να αλλάζει, αφού το συναισθηματικό βάρος που δημιουργεί η συγκεκριμένη κυκλοφορία και φυσικά το γρέζι στη χροιά του θρυλικού μπροστάρη δε μας κάνει να σκεφτούμε κάτι άλλο πέρα από τον πόνο και τη ψυχική μας κατρακύλα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν ρεφρενάκια σαν αυτά του "On The Floor", "Love Needs Love" και "Melancholia" καθώς και αρπίσματα ή ρυθμοί που γλυκαίνουν ελαφρώς όλο το σκηνικό μέσω κομματιών σαν το "Dead Can't Dance".
Το "Black Mass" βάζοντας μπρος για την τελική τριπλέτα θυμίζει μια μακάβρια και καταθλιπτική εκδοχή του ήχου που μας έμαθε ο Αμερικανικός νότος όπως επίσης και το "Hats Off". Κλείνοντας, το "Dispossable For You" μας αφήνει με πιο radio-friendly καταβολές κι ένα ταξιδιάρικο, ψυχεδελικό μοτίβο, εξίσου γνώριμο καθώς και άγνωστο με το υπόλοιπο σύνολο.
Όπως φαίνεται, κι όπως αισθάνεται ο γράφοντας, οι En Minor, αποτελούν το πιο πετυχημένο εγχείρημα του Phil, μετά τους Pantera και τους Down. Σε αυτό ευθύνεται η μουσική διαφοροποίηση του, με κάτι που δεν περίμεναν οι fans και κατέληξε να είναι τόσο ταιριαστό με την ιδιοσυγκρασία του τραγουδιστή καθώς και με τις φωνητικές του ικανότητες στο πέρας του χρόνου. Τέλος, οι εν λόγω άντρες με τα μαύρα, φέρνουν μια συλλογή soundtracks για το καλύτερο πάρτυ της ζωής μας...το τελευταίο!
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου