Με πάνω από 25 χρόνια πορείας, οι Six Feet Under μας έχουν χαρίσει στιγμές χαράς, πώρωσης αλλά και λύπης. Με πολλά σκαμπανεβάσματα στην όλη πορεία τους και με ήδη τρία χρόνια απουσίας, μια συνεργασία από τα παλιά έρχεται να ξαναπάρει σάρκα και οστά αφού ο Chris Barnes δέχεται στις δυνάμεις του τον Jack Owen. Με αυτό στο νου, έρχεται το 17ο "Nightmares Of The Decomposed".
Με το πάλαι ποτέ δίδυμο των Cannibal Corpse και το εναρκτήριο "Aputator" κάθε ενδοιασμός για κακό δίσκο φαίνεται πως πάει βόλτα μιας και οι μανιώδεις riff-ολογίες με τα βαρύγδουπα τύμπανα δημιουργούν θετικές εντυπώσεις μετά την κατρακύλα των τελευταίων δίσκων. Βέβαια όλα αυτά παραείναι καλά για να συνάδουν με την αλήθεια αφού η συνέχεια δε φαντάζει σε τίποτα το ονειρεμένα καταστροφικό έργο που θα θέλαμε από τους Αμερικάνους.
Πιο συγκεκριμένα, κομμάτια σαν το "Zodiac" και "The Rotting" φαίνονται τόσο ξερά και άδεια ηχητικά ενώ κι ο ίδιος ο Barnes με το ζόρι κάνει τους λαρυγγισμούς του. Ακόμα χειρότερα, συνθήκες με τα μισά όργανα να παίζουν σαν να χάθηκαν τα υπόλοιπα στον δρόμο, ή σαν κακές ημιτελείς πρόβες, ακολουθούν τα "Τhe Noose" και "Blood Of The Zombies" που μόνη καλή στιγμή υπάρχει στην εισαγωγή του μπάσου.
Σπάζοντας την όλη κακή αύρα που υπάρχει, βρίσκουμε τέσσερις φωτεινές ακτίδες να προβάλλουν, οι οποίες ακούν στους τίτλους "Death Will Follow, "Migraine", "Self Imposed Death Sentence" και "Labyrinth Of Insanity" για να μας επιστρέψουν στον όγκο και τη βαρβατίλα που χρειαζόμαστε από ένα όνομα αντάξιο τους με ελιγμούς σε αργές και γρήγορες ταχύτητες και φυσικά ξυραφιασμένα, κοφτερά riffs. Έτσι η σαπίλα αποκτά και λίγο νόημα, προχωρώντας προς το τέλος και στην ανάλογη-δυστυχώς-μετριότητα.
Με το "Dead Girls Don't Scream" οδηγούμαστε στην τελική ευθεία με ρυθμούς απόλυτα αδιάφορους αλλά αρκετά σκοτεινούς, ενώ το "Drink Blood, Get High" δίνει ένα ευχάριστο groove πριν τα φωνητικά έρθουν για να το χαλάσουν. Τέλος, το "Without Your Life" όσο καλοδουλεμένο με τέλεια σόλο κι αν ακούγεται, δε μπορεί να αλλάξει καμία γνώμη αφού θα προτιμούσα τη ζωή μου χωρίς τον εν λόγω δίσκο.
Eίναι τεράστιο κρίμα να βλέπουμε μπάντες που άφησαν το στίγμα τους στον ακραίο ήχο να γίνονται σκιές του εαυτού τους, όταν μάλιστα βαθιά μέσα τους σκέφτονται πως δεν τραβούν. Το παρελθόν τους έχει δεχτεί μαύρη πέτρα και όλα φαίνονται περίεργα με όσα ειπώθηκαν ήδη παραπάνω. Μάλιστα θα ήταν προτιμότερο να βγει ένα ΕΡ με τα τραγούδια που όντως είναι καλά, γιατί ειλικρινά αρνούμαι να δεχτώ πως πίστεψαν και στα 12 που πρόσθεσαν. Το όνειρο έγινε εφιάλτης, και μάλιστα με τη χείριστη έννοια!
(6/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου