Με μόλις εννέα χρόνια πορείας και τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, οι Oceans Of Slumber από το Τέξας έχουν ακουστεί πολύ και με το δίκιο τους. Δημιουργώντας ένα μίγμα μεταξύ progressive, doom, death και heavy rock ήχων, το συγκρότημα που αγαπήθηκε στη χώρα μας ήδη από την πρώτη τους επίσκεψη, επιστρέφει με το ομώνυμο άλμπουμ του, έτοιμο να μας αγγίξει.
Πίσω από τους κινηματογραφικούς, χαμηλούς, πλην πολυδιάστατους ρυθμούς του αρχικού "Soundtrack To My Last Day", πρωταγωνιστεί η μελαγχολική χροιά της Gammie Gilbert που μας ταξιδεύει σαν να περνά από μπροστά κάθε κομμάτι της ζωής μας, δίχως βέβαια να λείπουν εκρηκτικές στιγμές και σκληροί γδούποι. Το "Pray For Fire" δεν παρεκκλίνει από τη γκρίζα ατμόσφαιρα αλλά δομείται με πιο heavy και δυναμικά τούβλα σε κάθε riff όσο το "A Return To The Earth Below" έρχεται για να μας ρίξει στα έγκατα της Γης και των συναισθημάτων με την βαριά του ατμόσφαιρα και τη σκοτεινή του διάθεση.
Aπαλό και μυστηριώδες θα ακολουθήσει το instrumental "Ιmperfect Divinity" οδηγώντας μας σε μια άλλη διάσταση, καθώς και στο ακραίο και φρενήρες "The Adorned Fathomless Creation" που δίχως έλεος πατά γκάζι, ενώ σε μερικά σημεία, μαζί με το αιθέριο "The Colors Of Grace" καταφέρνει να θυμίσει την ύστερη, παρούσα εποχή των Opeth σε μια αρμονία ομοιοτήτων και αντιθέσεων. Στη συνέχεια, με τις καμπάνες να ηχούν πένθιμα, υποδεχόμαστε το "To The Sea" που βυθίζει κάθε ευαίσθητη ψυχή, δίνοντας στιχουργικά βάση στο όνομα της μπάντας όσο μουσικά οδηγούμαστε στο ογκώδες μονοπάτι δυσοίωνων doom/prog κατευθύνσεων.
Συγκίνηση και ανατριχίλα, δίχως ίχνος φωτός σε αυτή τη συννεφιά καταφέρνει να δώσει το δίδυμο των "The Colors Of Grace" και "I Mourn These Yellow Leaves" που κάνει τον πόνο φίλο και σύντροφο στην τελική, ενώ το ιντερλούδιο, "September (Those Who Come Before)" μας δείχνει με τους ταξιδιάρικους ήχους του σιγά, σιγά το τέλος.
Η τελική αυτή ευθεία θα έρθει με τα "Total Failure Apparatus" και "The Red Flower" ως ένα σκωτσέζικο ντους μεταξύ ισχύος και αισθηματισμού. Επίσημα βέβαια, ο επίλογος γράφεται με μια πανέμορφη και ιδιαίτερη διασκευή στο "Wolf Moon (Including Zoanthropic Paranoia)" των Type O Negative, που καταφέρνει να πατάει τόσο πιστά στο πρωτότυπο αλλά να βάζει και ξεχωριστές πινελιές κάνοντας το αποτέλεσμα από μεγαλειώδες, περισσότερο ευερέθιστο και ερεβώδες, σε μια εκτέλεση που θα συζητηθεί και θα μείνει όπως το "Solitude" των Candlemass λίγα χρόνια πριν.
Δεν είναι τυχαίο που οι Αμερικάνοι metallers είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα της εποχής μας, αφού παίρνουν τις ρίζες και τις επιρροές, και τις αναγεννούν σαν φοίνικα με κάτι πρωτότυπο, φρέσκο και μοντέρνο. Το ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας πιστό σε αυτό το μοτίβο, δημιουργεί τη δική του ρότα και μας κάνει να νιώσουμε κάθε κομμάτι στο πετσί μας, ενώ όσο ευκολοάκουστο κι αν είναι σαν σύνολο, μια φορά δεν είναι αρκετή για να χωνευτεί.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Πίσω από τους κινηματογραφικούς, χαμηλούς, πλην πολυδιάστατους ρυθμούς του αρχικού "Soundtrack To My Last Day", πρωταγωνιστεί η μελαγχολική χροιά της Gammie Gilbert που μας ταξιδεύει σαν να περνά από μπροστά κάθε κομμάτι της ζωής μας, δίχως βέβαια να λείπουν εκρηκτικές στιγμές και σκληροί γδούποι. Το "Pray For Fire" δεν παρεκκλίνει από τη γκρίζα ατμόσφαιρα αλλά δομείται με πιο heavy και δυναμικά τούβλα σε κάθε riff όσο το "A Return To The Earth Below" έρχεται για να μας ρίξει στα έγκατα της Γης και των συναισθημάτων με την βαριά του ατμόσφαιρα και τη σκοτεινή του διάθεση.
Aπαλό και μυστηριώδες θα ακολουθήσει το instrumental "Ιmperfect Divinity" οδηγώντας μας σε μια άλλη διάσταση, καθώς και στο ακραίο και φρενήρες "The Adorned Fathomless Creation" που δίχως έλεος πατά γκάζι, ενώ σε μερικά σημεία, μαζί με το αιθέριο "The Colors Of Grace" καταφέρνει να θυμίσει την ύστερη, παρούσα εποχή των Opeth σε μια αρμονία ομοιοτήτων και αντιθέσεων. Στη συνέχεια, με τις καμπάνες να ηχούν πένθιμα, υποδεχόμαστε το "To The Sea" που βυθίζει κάθε ευαίσθητη ψυχή, δίνοντας στιχουργικά βάση στο όνομα της μπάντας όσο μουσικά οδηγούμαστε στο ογκώδες μονοπάτι δυσοίωνων doom/prog κατευθύνσεων.
Συγκίνηση και ανατριχίλα, δίχως ίχνος φωτός σε αυτή τη συννεφιά καταφέρνει να δώσει το δίδυμο των "The Colors Of Grace" και "I Mourn These Yellow Leaves" που κάνει τον πόνο φίλο και σύντροφο στην τελική, ενώ το ιντερλούδιο, "September (Those Who Come Before)" μας δείχνει με τους ταξιδιάρικους ήχους του σιγά, σιγά το τέλος.
Η τελική αυτή ευθεία θα έρθει με τα "Total Failure Apparatus" και "The Red Flower" ως ένα σκωτσέζικο ντους μεταξύ ισχύος και αισθηματισμού. Επίσημα βέβαια, ο επίλογος γράφεται με μια πανέμορφη και ιδιαίτερη διασκευή στο "Wolf Moon (Including Zoanthropic Paranoia)" των Type O Negative, που καταφέρνει να πατάει τόσο πιστά στο πρωτότυπο αλλά να βάζει και ξεχωριστές πινελιές κάνοντας το αποτέλεσμα από μεγαλειώδες, περισσότερο ευερέθιστο και ερεβώδες, σε μια εκτέλεση που θα συζητηθεί και θα μείνει όπως το "Solitude" των Candlemass λίγα χρόνια πριν.
Δεν είναι τυχαίο που οι Αμερικάνοι metallers είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα της εποχής μας, αφού παίρνουν τις ρίζες και τις επιρροές, και τις αναγεννούν σαν φοίνικα με κάτι πρωτότυπο, φρέσκο και μοντέρνο. Το ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας πιστό σε αυτό το μοτίβο, δημιουργεί τη δική του ρότα και μας κάνει να νιώσουμε κάθε κομμάτι στο πετσί μας, ενώ όσο ευκολοάκουστο κι αν είναι σαν σύνολο, μια φορά δεν είναι αρκετή για να χωνευτεί.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου