Η τετράδα των Messiah ανοίγει πάλι τα φτερά της, έπειτα από δυόμιση ολόκληρε δεκαετίες. Οι πιονέροι του ακραίου ήχου από τη μεταλλομάνα Ελβετία, κοιτούν κατάματα θεούς και δαίμονες, και με την αγάπη για τους δεύτερους αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν το έκτο τους άλμπουμ, μπλέκοντας ένδοξες στιγμές των 80s και των 90s.
Υπνωτικό και απειλητικό, το εναρκτήριο "Sacrosanctus Primitivus" με τους ακουστικούς του ήχους ανοίγει την πύλη για το μαύρο άγνωστο που θα ακολουθήσει, όσο το ομότιτλο "Fracmont" που έρχεται, πατά σε παλιομοδίτικα μονοπάτια με έναν ακραίο δυναμισμό και mid tempos που αβίαστα οδηγούν σε άλλες εποχές και τη μαγεία αυτών.
Το "Morte Al Dente" πιο γκρουβάτο και ογκώδες αλλάζει λίγο τον τρόπο έκφρασης της αγριάδας τους, αφού ψάχνεται με πιο σύγχρονα thrash ακούσματα, ενώ η βαθιά μπασογραμμή σφίγγει τον κλοιό δίνοντας περισσότερη έμφαση στο όλο βάρος. Με εντελώς διαφορετικές ορέξεις, τα "Urbi Et Orbi" και "Children Of Faith" ταλανίζουν την ατμόσφαιρα με πιο αργούς και πολύ πονεμένους ρυθμούς.
Η συνέχεια του δίσκου βέβαια πατάει για τα καλά γκάζι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιο black n roll "Singularity" καθώς και τα αμιγώς ταχύτατα, Sodom-ικά "Dein Weile geschehe" και "Miracle Far Beyond Disaster". Με τον τελετουργικό του χαρακτήρα και τις πιο κλασικές νεκρομεταλλικές καταβολές του πίσω από το χτύπημα της καμπάνας, το "My-Flesh Your Soul" ξαναφέρνει στο προσκήνιο λίγο από την εσωστρεφή επιθετικότητα και δύναμη της αρχής, ενώ το καταληκτικό "Throne Of Diabolic Heretics" σωπαίνει το "Ave Maria" και βάζει στη θέση που αρμόζει κάθε ανίερη ψυχή μέσα από τους φρενιτιώδεις ήχους του.
Μπορεί να επέστρεψαν για πρώτη φορά μέσα στον 21ο αιώνα, αλλά σίγουρα το μυαλό και η ψυχή των Ελβετών έμεινε σε άλλες δεκαετίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το εν λόγω άλμπουμ να βαράει στο ψαχνό των 90s, και παράλληλα να εξιλεώνει το όνομα της μπάντας μετά το αδύναμο "Underground" του 1994. Ως σκύλοι του πολέμου και βετεράνοι πλέον της 90s σκηνής, μπορεί να μη φέρνουν την καλύτερη κυκλοφορία της ζωής τους, αλλά σίγουρα μια τίμια επιστροφή γεμάτη πάθος, που ελπίζουμε να έχει και συνέχεια σύντομα.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Υπνωτικό και απειλητικό, το εναρκτήριο "Sacrosanctus Primitivus" με τους ακουστικούς του ήχους ανοίγει την πύλη για το μαύρο άγνωστο που θα ακολουθήσει, όσο το ομότιτλο "Fracmont" που έρχεται, πατά σε παλιομοδίτικα μονοπάτια με έναν ακραίο δυναμισμό και mid tempos που αβίαστα οδηγούν σε άλλες εποχές και τη μαγεία αυτών.
Το "Morte Al Dente" πιο γκρουβάτο και ογκώδες αλλάζει λίγο τον τρόπο έκφρασης της αγριάδας τους, αφού ψάχνεται με πιο σύγχρονα thrash ακούσματα, ενώ η βαθιά μπασογραμμή σφίγγει τον κλοιό δίνοντας περισσότερη έμφαση στο όλο βάρος. Με εντελώς διαφορετικές ορέξεις, τα "Urbi Et Orbi" και "Children Of Faith" ταλανίζουν την ατμόσφαιρα με πιο αργούς και πολύ πονεμένους ρυθμούς.
Η συνέχεια του δίσκου βέβαια πατάει για τα καλά γκάζι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πιο black n roll "Singularity" καθώς και τα αμιγώς ταχύτατα, Sodom-ικά "Dein Weile geschehe" και "Miracle Far Beyond Disaster". Με τον τελετουργικό του χαρακτήρα και τις πιο κλασικές νεκρομεταλλικές καταβολές του πίσω από το χτύπημα της καμπάνας, το "My-Flesh Your Soul" ξαναφέρνει στο προσκήνιο λίγο από την εσωστρεφή επιθετικότητα και δύναμη της αρχής, ενώ το καταληκτικό "Throne Of Diabolic Heretics" σωπαίνει το "Ave Maria" και βάζει στη θέση που αρμόζει κάθε ανίερη ψυχή μέσα από τους φρενιτιώδεις ήχους του.
Μπορεί να επέστρεψαν για πρώτη φορά μέσα στον 21ο αιώνα, αλλά σίγουρα το μυαλό και η ψυχή των Ελβετών έμεινε σε άλλες δεκαετίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το εν λόγω άλμπουμ να βαράει στο ψαχνό των 90s, και παράλληλα να εξιλεώνει το όνομα της μπάντας μετά το αδύναμο "Underground" του 1994. Ως σκύλοι του πολέμου και βετεράνοι πλέον της 90s σκηνής, μπορεί να μη φέρνουν την καλύτερη κυκλοφορία της ζωής τους, αλλά σίγουρα μια τίμια επιστροφή γεμάτη πάθος, που ελπίζουμε να έχει και συνέχεια σύντομα.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου