Το death metal της παλαιάς, κοπής με τη σαπίλα και τη δυσωδία που πολλοί αγάπησαν, τα τελευταία χρόνια όλο και παίρνει περισσότερο τα πάνω του. Εκπρόσωποι όλων αυτών και οι Endseeker που παραδοσιακά εδώ και λίγα χρόνια, μας φέρνουν κάτι νέο κάθε διετία. Οι κύριοι κάφροι από το Αμβούργο επέστρεψαν φέτος με το "Mount Carcass", και όπως όλα δείχνουν, δείχνει τόσο επίκαιρο και τόσο αλληγορικό που θα εκτιμηθεί λίγο παραπάνω, ενώ ηχητικά, ο LG Petrov, όπου κι αν βρίσκεται σίγουρα θα καραγουστάρει.
Το αγωνιώδες εναρκτήριο "Unholy Rites" γεμίζει την ατμόσφαιρα με σκοτάδι, όσο τα zombies κάνουν την επέλασή τους υπό τους στακάτους ρυθμούς των Γερμανών, θυμίζοντας πιο άμεσα και ανοιχτά τις εποχές των πάλαι ποτέ, θρυλικών Entombed. Με τέτοια εισαγωγή μάλιστα δεν περιμένουμε κάτι λιγότερο από μπόλικη βρωμιά σε κάθε riff, και η συνέχεια το αποδεικνύει περίτρανα με συνθέσεις σαν των "Merciless Tide" και "Bloodline" που εισέρχονται σαν οδοστρωτήρες, έτοιμοι για να ισοπεδώσουν το οτιδήποτε στο διάβα τους, αφού τόσο οι κιθάρες, όσο και τα φωνητικά χτυπούν στο ψαχνό με τους δυνατούς, πλην σπαστούς ήχους, κάνουν τον κάθε άσχετο να φτύσει αίμα.
Με καταστροφικές βλέψεις και τη μαυρίλα να συνεχίζει να επισκιάζει το σκηνικό, ανεβαίνουμε στο ομότιτλο "Mount Carcass" και τα βάσανα που το σχηματίζουν, με τους ωμούς, ακατέργαστους ρυθμούς να έρχονται ακόμα πιο μπροστά, και το μπάσο να σκάει σαν γιγαντιαία χιονοστιβάδα του Έβερεστ για να μας κατρακυλήσει στο βάθος της. Στο ίδιο μήκος κύματος, προφανώς, αλλά πιο εκρηκτικό και heavy με groove και μελωδικές πινελιές, το "Count The Dead" δυναμώνει τον πόνο και τη μελαγχολία με σε ένα μοτίβο δυσοίωνο και στενάχωρο, αναλογίζοντας την επικαιρότητα, αν κι από την άλλη το "Cult" μας επιστρέφει στην πραγματικότητα του άλμπουμ.
Το "Moribund" χώνει γρήγορα και επιθετικά στον όγκο του σφυριχτά leads στη σχετικά thrashy και death n roll αύρα του, προσδίδοντας ποικιλία μέσα από λεπτομέρειες, ενώ οι ιαχές κάνουν τον όχλο να γίνονται μέρος της μπάντας σε κάτι τόσο παλιομοδίτικο μα συγχρόνως και φρέσκο, γεμάτο βαρβαρότητα. Έχοντας τους οπαδούς δίπλα σε κάθε μακελάρικο χτύπημα των κομματιών, το κοπάνημα συνεχίζεται μέχρι την τελική ευθεία που φέρνει το "Frantic Redemption" γρήγορα και τραχιά δίχως ανάσα, σε ένα κομμάτι αναφερόμενο σε αρκούδα που πέθανε από overdose κοκαΐνης κάνοντας ακόμα και το τρολάρισμα τόσο μακάβριο σαν την ίδια τη μουσική. Τέλος, το "Escape From New York" του John Carpenter κόβεται στα μέτρα των Endseeker, στολίζοντας μελωδικά, επικά και δραματικά όλη τη δυστοπία που αναλογεί στο σύνολο.
Ανεβάζοντας ακόμα πιο ψηλά τον πήχη, οι Τεύτονες ζηλεύουν λίγο που δεν είναι Σουηδοί, αλλά το αντιμετωπίζουν επαγγελματικά μέσα από την όρεξη και την επιρροή που τους έχουν ασκήσει. Το "Mount Carcass" έρχεται για ακόμα μια φορά να δείξει το μεγαλείο του old school, αλλά δίνοντας μια φρέσκια γεύση στο μιξάρισμα διαφόρων ακόμα ειδών. Η μελωδία με την τραχύητα συναντιούνται, και η ωμότητα με την τεχνική δε φαίνονται να έχουν αποκλίσεις στα μάτια της μπάντας. Μετά από ένα επιτυχημένο δεύτερο άλμπουμ που τους έβαλε πιο βαθιά στον χάρτη των απανταχού metal οπαδών, τώρα το "Mount Carcass" ίσως να φανεί πιο καθοριστικό για την πορεία τους προς την κορυφή. Κλείνοντας μπορεί φαινομενικά οι Εndseeker να γουστάρουν για τα καλά τη σχολή της Στοκχόλμης, αλλά μετά από λίγα ακούσματα η διαφορά φαίνεται στην λεπτομέρεια όσο κι αν η ταυτότητα θέλουμε κάποια στιγμή να υπερισχύσει.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου