Οι αγαπημένοι σε όλους τους κάφρους Κανίβαλοι επιστρέφουν ανανεωμένοι, ζωντανοί μέσα στον θάνατο και αιματοβαμμένοι για να υπογράψουν ξανά ένα συμβόλαιο με τη νέα τους δουλειά. Προφανώς ο λόγος για τους Αμερικάνους γερόλυκους του death metal που έχουν δώσει μοναδικές χαρές στη σκηνή και τους οπαδούς τους, οι οποίοι φέτος έρχονται να πρωταγωνιστήσουν στο 15ο τους κεφάλαιο με τίτλο "Violence Unimagined", που σκάβει παλιές οπτικές συνεχίζοντας κυρίως όμως από εκεί που έμειναν οι ίδιοι με τη μοναδική τους προσωπικότητα.
Άγριο, βαρύ και χωρίς να σηκώνει πολλά, "Murderous Rampage" μας βάζει μαζί με την πολυπλοκότητα του στην κλασική ατμόσφαιρα του θρυλικού γκρουπ ενώ ακόμα πιο riff-άτο και τσαπουμκαλεμένο θα έρθει το "Necrogenic Resurrection" που θα κάνει το μυαλό και τη διάθεσή μας να μοιάζουν με τη μορφή του εξωφύλλου. Δίχως τα αρχικά μας συναισθήματα για τον δίσκο να χάνονται με όλη τη βαναυσότητα που ξέρουμε από τους Αμερικάνους, το "Inuumane Harvest" θα έρθει να τα εντείνει κάνοντας όμως μια αγωνιώδη και σχεδόν thrash πεπατημένη που θυμίζει Slayer. Κάτι τέτοιο μάλιστα δε λείπει κι από κομμάτια σαν το "Suround, Kill, Devour" ή "Follow The Blood" που κάνουν το δίδυμο Barrett-Rutan να φαντάζει σαν τη σύγχρονη νεκρομεταλλική εκδοχή των King-Hannemann.
Από την άλλη, επιστρέφοντας καλύτερα σε ό,τι ξέρουμε από τους Cannibal Corpse των τελευταίων χρόνων, το "Condemnation Contagion" έρχεται να βαρέσει αδυσώπητα, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του κομματιού που όλα ισοπεδώνονται με τον Erik να χωράει για τα καλά στα παπούτσια του προκατόχου του, δίνοντας και λίγο από την μαύρη αισθητική των Hate Eternal. Το "Ritual Annihilation" επίσης δημιουργεί με τα κοψίματά του και τον μάτσο χαρακτήρα του ανατριχίλες, φέρνοντας κάπως το μακρινό παρελθόν των δημιουργών του στο προσκήνιο αν και ο οργιώδης καταιγισμός θα φανεί στα εκφραστικά τύμπανα και στη μανία του Corpsegrinder μέσα από το "Follow The Blood".
Mε τεχνικές διαθέσεις, πολύπλοκα και δαιδαλώδη διαδρομάκια και τρελό νεύρο που σκιαγραφούν το κλασικό μοτίβο της μπάντας που μέχρι στιγμής έλειπε λίγο, θα εμφανιστεί το "Bound And Burned" δίνοντας μια νεκροζώντανη αισθητική στο σύνολο με τις γκρούβες και τις παιχνιδιάρικες κιθάρες του. Όλα μετριάζονται βέβαια με το "Slowly Sawn" όσο κι αν οι κύριοι Webster και Mazurkiewicz καταφέρνουν να έρθουν μπροστά με το rhtyhm section τη δόξα κλέβουν οι κιθάρες που αντάμα έχουν φτάσει στα όρια ενός proto-prog death ύφους. Το "Overtorture" από το πουθενά μετά από αυτό πετάει λάδι στη φωτιά με την ταχύτητα και την ωμότητα του δίνοντας πάσα για τον επίλογο με το "Cerments Of The Flayed" που με χοντρά βήματα, φαίνεται τόσο αριστοτεχνικό και τόσο σκληρό ταυτόχρονα.
Σε έναν δίσκο πολλαπλών ταχυτήτων, η συνοχή έρχεται δευτερεύουσα, αφού άλλα πράγματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον στο άκουσμά του, με κυριότερο αυτό της προσεγμένης κατάρτισης για ακόμα μια φορά, που συνδυάζεται τέλεια με τον πόνο και τη μοχθηρότητα που οι ίδιοι οι Cannibal Corpse προτάσσουν. Η μοναδικότητά του ήχου τους αν και σε μερικά σημεία βαλτώνει στα ήδη ειπωμένα, δεν μπορεί να περάσει αδιάφορη, με τη μπάντα να δίνει πάλι έναν καλό εαυτό, και τον ήδη μνημονευμένο Erik Rutan να έρχεται από τα μετόπισθεν της παραγωγής μπροστά στην εξάχορδή του, αναπληρώνοντας τη θέση του O Brien που μας χαιρετά από τη στενή. Όποιος φυσικά, ακόμα περιμένει ανάσταση των "Tomb Of The Mutilated" ή "The Bleeding" ας αλλάξει πλευρό, ενώ και δίσκους σαν το "Kill" ή τον προκάτοχό του, "Red Before Black" δύσκολα τους φτάνει. Παρόλα αυτά έχοντας ήδη περιαυτολογήσει, κλείνοντας, το "Violence Unimagined" έρχεται κυρίως πολυδιάστατο, με νέες και παλιές οπτικές καθώς και μπόλικο τσαγανό, που σίγουρα θα αγκαλιαστεί στις ειδικά κολλητικές στιγμές του.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου