Το black και το death metal δεν είναι πάντα ατμόσφαιρα ή επιθετικότητα, κάποιες φορές είναι και τα δύο μαζί και κάποιες άλλες τίποτα από τα δύο. Σαν γιν και γιανγκ όλα αυτά τα ετερόκλητα, μαζί ενώνονται στη μουσική των γνωστών αγνώστων του Μπιλμπάο, των Altarage. Φέτος, δύο χρόνια μετά, πιστοί στο ραντεβού τους, οι extreme metallers ξαναδίνουν πόνο στη μαύρη τους τρύπα με το "Succumb".
Βορβορώδες και ισοπεδωτικό, το εναρκτήριο "Negative Arrival" χωρίς υπερβολές φέρνει το κακό κατά πρόσωπο με την ογκώδη, απόκοσμη και χαοτική αισθητική του ώσπου το "Magno Evento" με την Behemoth-ική του αύρα και αυτό το σταχτιασμένο blackened ύφος του, ανεβάζει την ενέργεια του δίσκου μέσα στη χαόσφαιρα. Καθόλου χρωματιστό, σε αντίθεση με το εξώφυλλο του, το "Maneuvre" συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με διάφορα γκρουβάτα και τεχνικά σκαμπανεβάσματα που κάνουν την ωμότητα του ήχου πιο πολύπλοκη, ενώ το αργόσυρτο "Foregone" καταφέρνει να κάνει επική όλη αυτή τη μαυρίλα που προϋπαντήθηκε και θα συνεχιστεί.
Στο ίδιο πάντα, δυσοίωνο σκηνικό, και το "Drainage Mechanism" τρυπάει τα αυτιά και τον νου οδηγώντας μας στα Τάρταρα, όπου από την κορυφή χωνόμαστε στο βάθος, με τη νοσηρότητα των αγνώστων μελών να απλώνεται ακόμα περισσότερο στο μεγαλείο του "Watcher Witness" που συνεχίζει. Η ανορθόδοξη οντότητα των Ισπανών καλμάρει για λίγο με το τελετουργικό και πένθιμο ambient μοτίβο του "Fair Warning" μέχρι οι μηχανές να ανάψουν ξανά στο "Lavath" και να ηχήσουν τρανταχτά σαν σεισμός πολλών ρίχτερ, μιας και η καταστροφή αν μη τι άλλο, είναι το ατού του ήχου και της σκέψης τους.
Πιο κοντά σε κλασικά death μοτίβα που πάντα κάπως στολίζεται κάθε δίσκος τους, το πιο απλοϊκό "Forja" θα κάνει την εμφάνισή του, οδηγώντας μας στην τελική τριάδα. Μάλιστα στην αρχή του τέλους, το "Inwards" φέρνει στο κατραμιασμένο, ακραία μπολιασμένο ύφος τους, γρήγορε Slayer-ικές πινελιές, ξεφεύγοντας ελαφρώς από τα συνηθισμένα αν και στη θέση μας, μας βάζει το οργισμένο, παρανοϊκό και καθαρτήριο "Vour Concession" σπάζοντας άλλο ένα από τα "διαλείμματα" του άλμπουμ. Το τέλος θα έρθει μέσα σε 21 ολόκληρα και οδυνηρά λεπτά μέσω του "Devorador De Mundos" που θα μπορούσε να αποτελέσει μια σύμπτυξη όλου του δίσκου με τα ποικίλα, και ταυτοχρόνως γνώριμα περάσματα και σκαμπανεβάσματά του στις κιθάρες που προχωρούν σαν ερπύστριες.
Αυτό που εδώ και τρία άλμπουμ καταφέρνουν να κάνουν οι Altarage είναι τόσο γνώριμο αλλά και τόσο ακατανόητο την ΄δια στιγμή, με συναρπαστικές και κολλητικές στιγμές στη δική τους δυστοπία. Κάθε φορά και κάθε δίσκος μπορεί και εντείνει περισσότερο όλα αυτά τα συναισθήματα και το χάος του κόσμου και της ψυχής, αλλά πάντα η μαυρίλα θέλει την κατάλληλη διάθεση και σθένος για να αναπτυχθούν. Ως κατακλείδα, αξίζει να σημειωθεί πως ο τρόμος και η μακαβριότητα που γεμίζει μουσικά το κενό στο "Succumb" προκαλεί τρέλα και πονοκέφαλο και συνάμα ακέραιη προσοχή μέχρι το τέλος σε ένα σύνολο ίδιο μα και διαφορετικό.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου