Οι Γερμανοί death metallers, Endseeker ετοιμάζονται να επιστρέψουν με την τρίτη τους δουλειά που μέσα στο παλαιάς κοπής στυλ της φαίνεται διάχυτη η φρεσκάδα και η επικαιρότητα. Ο λόγος για το "Mount Carcass" το οποίο υπογράφει με αίμα όλα όσα θίγουν το σήμερα σε ένα μαύρο, χαοτικό και δυστοπικό σκηνικό. Για αυτή την ιδιαίτερη ταυτότητα του δίσκου, καθώς και όσα επίσης αντανακλώνται στο παρόν και το παρελθόν, ο κιθαρίστας του Τευτονικού γκρουπ, Ben Liepelt μίλησε στο Metal View.
-Αρχικά βλέπω πως ο νέος σας δίσκος έρχεται πιο ευθύς, δυναμικό και βάναυσος σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ σας. Πώς προέκυψε αυτό;
Ξεκινήσαμε να γράφουμε πέρσι, και αυτό ως αφορμή γιατί όλες μας οι συναυλίες ακυρώθηκαν λόγω της πανδημίας. Ξεκινήσαμε σταδιακά με το να έχουμε κάποια τραγούδια στο μυαλό μας και δώσαμε, ίσως για πρώτη φορά, τόσο μεγάλη έμφαση στη σύνθεση, μιας και ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε με τη μπάντα Το ύφος ξέραμε πως περίπου θέλαμε να είναι. Η διάθεσή μας επίσης ήταν διαφορετική σε σχέση με τις άλλες φορές, γιατί τότε γράφαμε στα διαλείμματα μας από τις περιοδείες, ενώ τώρα ήμασταν αποκλειστικά αφοσιωμένοι και παραγωγικοί. Έτσι δε στοχεύσαμε σε κάτι συγκεκριμένο, απλώς το αφήσαμε να πάει μόνο του και να βγει καλό, χωρίς να υπεραναλύουμε πράγματα και να τα περιπλέκουμε. Αφού η σκέψη μας ήταν ανοιχτή, έτσι και το ύφος του δίσκου θα γινόταν πιο ευθύ και ωμό, αν θες. Τελικά μέσα στις δυσκολίες, αυτή η διαδικασία σύνθεσης και γραφής ήταν πολύ πιο διασκεδαστική και θα ήθελα να συνεχίσουμε έτσι.
-Από το heavy στοιχείο του πρώτου άλμπουμ, στα grooves του δεύτερου, και τώρα σε αυτή την αμεσότητα και την ωμότητα, είναι δύσκολο να αλλάζετε πινελιές από δίσκο σε δίσκο;
Βασικά όχι, γιατί τα περισσότερα πράγματα συνέβησαν με έναν φυσικό τρόπο, έχοντας έναν μπούσουλα, αλλά χωρίς να πιέσουμε ή να εξαναγκάσουμε τους εαυτούς μας σε δρόμους που πρακτικά δεν αγαπάμε. Απλώς συνέβησαν τα περισσότερα, ειδικά τώρα. Όλα έρχονται σε μια ροή με τα προσωπικά μας θέλω. Όπως είπα πριν, τώρα ειδικά ήταν κάτι φυσικό και αυθόρμητο που έκανε τη διαδικασία ακόμα ευκολότερη κι απλώς ξέραμε ότι δε σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι ίδιο, όπως πριν. Δε θα θέλαμε να επαναλάβουμε τους εαυτούς μας. ίσα ίσα θέλουμε να είμαστε φρέσκοι και να πάμε ένα βήμα παρά πέρα από δίσκο σε δίσκο, με μικροαλλαγές στις κιθάρες τα πετάλια, τις δομές των κομματιών την αγνότητα του ήχου κτλ. Θέλουμε μέσα σε κάθε δουλειά μας να υπάρχει το στυλ μας αλλά με κάτι άλλο που δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί κάθε φορά.
-Πάνω σε αυτό που λες, γενικά κάθε δίσκος είναι σαν κομμάτι ενός παζλ με μικρές διαφορές στις λεπτομέρειες. Πιστεύεις ότι οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά;
Απόλυτα, ναι. Ξέρεις, βασικά ο ήχος μας είναι κοντά στο παλιομοδίτικο death metal και για να είμαι ειλικρινής στην εποχή μας είναι σχεδόν αδύνατον να φέρεις κάτι ολοκαίνουριο σε αυτό το είδος όλα έχουν γίνει κι έχουν ειπωθεί, από τις θεματικές μέχρι τα ίδια τα riffs. Όταν είσαι σε μια μπάντα που αγαπά αυτό που κάνει, το μόνο που χρειάζεται είναι να βγάλεις ένα καλό άλμπουμ, μια καλή μουσική και έτσι θα έρθει η λεπτομέρεια για να φανείς μέσα στη σκηνή. Επίσης αυτές οι λεπτομέρειες θα σε οδηγήσουν στο να βρεις τον εαυτό σου και τον λόγο σου μέσα σε αυτό το αχανές είδος. Έτσι εννοείται πως πάντα κυνηγάμε τις λεπτομέρειες.
-Ο ήχος σας στρέφεται πιο κοντά στο Σουηδικό death metal, έτσι παλιομοδίτικα όπως είπες, αλλά τώρα βλέπω και μερικά punk και thrash στοιχεία μεταξύ άλλων. Μέσα στην καραντίνα είχατε την ανάγκη για διαφορετικά ακούσματα που βοήθησαν στο τελικό αποτέλεσμα;
Κάπως έτσι βασικά. Θέλω να πω πως δεν ήταν ο λόγος της καραντίνας που εμένα προσωπικά με έκανε να θέλω νέα ακούσματα, ή κάτι διαφορετικά. Όταν γράφεις ένας τραγούδι είναι προφανές να επηρεαστείς από τα ερεθίσματα και τα παρόντα ακούσματα γιατί έτσι είναι η φάση της δημιουργίας αλλά και της επιρροής από πίσω. Όλα αυτά κάπως βγαίνουν και μεταφράζονται από το μυαλό στην κιθάρα. Βέβαια πάντα ακούμε πολλή μουσική, και εντάξει, τώρα έγινε πιο έντονο λόγω της πανδημίας που καθόμαστε σπίτι μας. Σίγουρα πέρα από τα κλασικά πράγματα που μπορείς να βρεις σε εμάς, θα δεις και πράγματα που όντως άκουγα πολύ στην καραντίνα όπως Gorefest, Morbid Angel, Bolt Thrower που είναι τα "μη-Σουηδικά" στοιχεία μας. Θέλαμε αυτά τα πράγματα τώρα να τα δοκιμάσουμε με το Σουηδικό στυλ, και σίγουρα όπως ανέφερες οι ταχύτητες και οι ευθύτητες μας παραπέμπουν σε κάτι πιο punk ή thrash.
-Γενικά η πανδημία σας δημιούργησε κάποια πίεση ή όλα ήταν πέρα από διασκεδαστικά, εξίσου και χαλαρά;
Σίγουρα στην παραγωγική διαδικασία του δίσκου τα πράγματα ήταν χαλαρά και εύκολα, προφανώς, όπως είπα. Από εκεί και πέρα άλλαξαν όλα τα πλάνα μας, ακυρώσαμε 30 εμφανίσεις, ο δίσκος μας μέχρι τότε θεωρούταν ήδη φρέσκος, τώρα προσπαθούμε να επανασχεδιάσουμε την Ευρωπαϊκή μας περιοδεία και όλα στο μεταίχμιο ήταν καταστροφικά και δύσκολα. Ουσιαστικά όλο αυτό που περνάμε είναι σαν περίοδος δοκιμασίας και ότι έμεινε στη μέση θα δείξει στην πορεία αν θα επιτευχθεί. Ο καθένας μας ζει σε πίεση με όλα αυτά, και πέρα από τα θέματα του δίσκου, είναι δύσκολο να ζεις μέσα σε αυτή την τρέλα, μοιάζει περισσότερο με ταινία επιστημονικής φαντασίας και όλα αυτά πέρασαν αυτούσια και στον ήχο μας τώρα. Είναι μια μοναδική, από όλες τις απόψεις, και διαφορετική κατάσταση που επιδρά στον κάθε ένα από εμάς.
-Σχετικά με το concept του δίσκου βλέπω αυτό που λες. Το βουνό του "Mount Carcass" είναι αυτός ο σωρός από τα προβλήματα της τωρινής κοινωνίας;
Σωστά. Η αληθινή ετυμολογία στο ομότιτλο τραγούδι αφορά τις ορειβασίες στο Έβερεστ και την αλαζονεία των πλούσιων να σκάνε λεφτά απλά για να ρισκάρουν τη ζωή τους σε τέτοια πράγματα και τελικά να πεθαίνουν εκεί πέρα. Βέβαια εννοείται πως κατά κύριο λόγο είναι μια μεταφορά για τη μοντέρνα κοινωνία, τις οικονομίες του κόσμου, τον καπιταλισμό, που όλοι πατούν επί πτωμάτων για να ανέβουν, ο καθένας θέλει όλο και περισσότερα πράγματα και μέσα σε όλα τα άλλα, περεταίρω προβλήματα έρχονται για να τα κάνουν όλα δυσκολότερα. Είναι μια ζωντανή εικόνα στον λόγο μας, και το εξώφυλλο επίσης το αναδεικνύει όπως πρέπει...σπασμένες τηλεοράσεις, κρανία, σταυροί, χρήματα, ζόμπι, σφαίρες. Είναι μια αληθινή αλληγορία στην Αποκάλυψη που βιώνουμε σε κάθε κεφάλαιο του δίσκου, σε κάθε τραγούδι. Είναι σαν μια κριτική σε όσα ζούμε.
-Μεταξύ άλλων βλέπω δυστοπικές και περίεργες ιστορίες στον δίσκο, με ένα zombie apocalypse ή μια αρκούδα που πέθανε από overdose κοκαϊνής. Όλα αυτά είναι παραλληλισμοί; Επίσης είσαι fan στο να διαβάζεις τέτοιες "κουλές" ιστορίες;
Χαχα. Εννοείται πως είμαι fan σε τέτοιες ιστορίες, είναι από τη μία τόσο αξιοπερίεργες κι από την άλλη τόσο αστείες. Επίσης πάντα θέλαμε να βάζουμε τέτοια θέματα στη μουσική μας, ταιριάζει με το όλο στυλ, απλώς τώρα έπεσαν μαζεμένα. Δε θέλω να είμαστε σαν τις μπάντες που επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες, μας αρέσει το gore ή οι πολεμικές ιστορίες, απλώς προτιμούμε να πάμε ένα βήμα παρα πέρα, δεν είμαστε οι Cannibal Corpse. Θέλουμε να παραλληλίζουμε και να μπλέκουμε αστείες ιστορίες, ή τρομακτικές ιστορίες με την πολιτική και τον μοντέρνο κόσμο. Μέσα στον δίσκο υπάρχουν ιστορίες και συμβολισμοί για τον καθένα. Ο καθένας θα βρει τον εαυτό του μέσα από τον τρόμο, το μακάβριο χιούμορ, τους προβληματισμούς κι ούτω καθεξής.
-Επίσης υπάρχει μια διασκευή στο "Escape From New York" του John Carpenter. Πώς ήρθε αυτή η ιδέα;
Πρώτα απ'όλα λατρεύω αυτή την ταινία και είναι μακράν μία από τις αγαπημένες μου. Αυτή την ταινία την είχα δει πολύ μικρός και με είχε ενθουσιάσει όλη αυτή η σκοτεινή δυστοπία και το Αποκαλυπτικό μέλλον. Πλέον όλο αυτό είναι το πιο κατάλληλο concept και ταίριαζε και με τον δίσκο χαχα. Προφανώς "κόλλαγε" και βρήκε τον χώρο της μέσα σαν μια ιδιαίτερη διασκευή αλλά και η μελωδία του soundtrack είναι κάτι που παίζει συνέχεια στο μυαλό μου και είναι από τα πρώτα πράγματα που παίζω σαν ζέσταμα στην κιθάρα εδώ και 30 χρόνια χαχα. Είναι τόσο κολλητικός ήχος που κάπως ήθελα να τον χρησιμοποιήσουμε και κάπως αντικατοπτρίζει την μελλοντική πραγματικότητα κι αυτό το χάος. Με την πανδημία τα πάντα μας οδηγούν στα σκατά και η ίδια η ταινία φαίνεται ως ό,τι πιο κοντινό στην πραγματικότητα. Δε θα μπορούσε να μην ταιριάξει με την ατμόσφαιρα του κόσμου αλλά και της νέας κυκλοφορίας. Μεταξύ άλλων είναι και η 40η επέτειος της ταινίας φέτος...όλα οδήγησαν στο να το κάνουμε τελικά χαχα.
-Με κάθε δίσκο βλέπω στον Τύπο και τους οπαδούς το όνομά σας. Πιστεύεις πως οι κυκλοφορίες σας και η πάροδος του χρόνου, σας κάνει να κερδίζετε κι άλλο έδαφος;
Σίγουρα, εννοείται. Το βλέπουμε σε κάθε δίσκο, και με κάθε μας εμφάνιση αυτό. Η προσοχή του κοινού δεν περνά απαρατήρητη, ή ακόμα κι όταν μας καλούν σε μεγαλύτερα φεστιβάλ επίσης φαίνεται αυτό, είναι σαν να περνάμε σε ένα άλλο στάδιο. Είναι ωραίο να βλέπεις πως η εξέλιξη της μπάντας είναι σαφής και δε μπορείς στον κόσμο να πεις ψέματα. Δε μπορείς να κερδίσεις κοινό χωρίς καλή μουσική και στο τέλος της ημέρας αυτό έχει σημασία. Είναι κάτι που μας δίνει πάτημα για τη συνέχεια και την απολαμβάνουμε αυτή την ανταπόκριση. Αυτό είναι που μας κάνει περισσότερο να θέλουμε να βγούμε ξανά στον δρόμο και να παίξουμε ζωντανά. Ανυπομονούμε για αυτό, παρέα με όλη την ακραία metal κοινότητα και ειδικά τώρα με νέο δίσκο κι έπειτα από μια πανδημία. Όσο περισσότερος κόσμος γύρω σου, τόση περισσότερη ενέργεια λαμβάνεις κι εσύ.
-Πλέον είναι και λίγο νοσταλγικό το φαινόμενο των συναυλιών και της ενέργειας του κοινού έτσι;
Σίγουρα, αλλά πιστεύω θα έρθουν ξανά αυτές οι καλές μέρες κι ελπίζω από του χρόνου να θυμηθούμε τις συνήθειες πριν την πανδημία. Να περιοδεύσουμε ξανά, να πάμε σε φεστιβάλ, και ειλικρινά πριν συμβεί όλο αυτό, θα φανταζόσουν ένα τέτοιο κακό; Προφανώς θα φαινόταν σαν μια τρέλα ή σαν ένας εφιάλτης. Δύο χρόνια τώρα ζούμε κάτι που μόνο στη φαντασία μας μπορεί να υπήρχε. Μια ασθένεια από την Κίνα, κόντεψε να αφανίσει όλο τον κόσμο, και μάλιστα από υγειονομική κρίση κατέληξε ως κοινωνική κρίση. Η όλη κατάσταση του κορονοϊου δημιούργησε και νοσταλγία, και σκέψεις και προβληματισμούς. Ελπίζω πως όντως θα τελειώσουμε σιγά σιγά με αυτό.
-Πώς φαντάζεσαι την επιστροφή σου πάνω στο σανίδι;
Θα παίξουμε στις 18 Απριλίου ένα livestream show για να γιορτάσουμε την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ, αλλά θα είναι σε ένα κλειστό club μόνο με τις κάμερες απέναντί μας. Θα είναι κάτι πολύ περίεργο, αλλά θα είναι σαν προετοιμασία για την αληθινή μας επιστροφή. Αυτό που απλά φαντάζομαι και ανυπομονώ είναι για ένα club με κοινό, γεμάτο από οπαδούς μας που σίγουρα θα αποτελέσει σαν επιστροφή μία από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
-Ευχαριστώ Ben για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Ευχαριστώ για τον χρόνο και το ενδιαφέρον σου. Ευχαριστώ όσους μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζετε να στηρίζετε το death metal, την τοπική σας σκηνή και το underground. Μείνετε ασφαλείς και τα λέμε σύντομα.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου