Τι να πει κάποιος για τη Σκανδιναβία και τη μουσική της που δεν έχει ειπωθεί ήδη; Ειδικά η Νορβηγία έχει χαρίσει πληθώρα καλλιτεχνών για πάσης φύσεως οπαδό είτε σε σκληρούς, είτε και σε πιο ανάλαφρους ηχητικούς χώρους. Ένας άνθρωπος που θέλει να συνδυάσει όλα αυτά μαζί με πολλές κλιμακώσεις είναι ο Lars Are Nedland. Γνωστός από τη συμβολή του στους Borknagar και τους Solefald αλλά και πιο παλιά στους Carpathian Forest, ξεφεύγει πατώντας πιο πειραματικά με τους νεοσύστατους White Void και το εκρηκτικό ντεμπούτο που λέγεται "Anti".
Ο Νορβηγός μουσικός, ορεξάτος και γεμάτος περιέργεια, ορμώμενος με μπόλικες ιδέες, ήδη με το εναρκτήριο "Do.Not.Sleep" μας δείχνει τι μέλλει γενέσθαι στα υπόλοιπα κομμάτια με μια πιασάρικη και up tempo διάθεση, που κάνει παλιομοδίτικες μουσικές να φαίνονται ολόφρεσκες και καλογυαλισμένες σε ένα φιλοσοφικό και ποιητικό πρίσμα που δε χάνεται. Το "There Is No Freedom But The End" από την άλλη φέρνει αυτή τη γκρίζα prog αισθητική της χώρας του, θυμίζοντας τις καθαρές στιγμές των Borknagar ή και των συμπατριωτών και συνοδοιπόρων Enslaved με ωραία τραβηχτά ξεσπάσματα και δαιδαλώδεις τεχνικές.
Όσο προχωράμε νιώθουμε πως βυθιζόμαστε κι έτσι ακόμα πιο βαρύ και αργό, με μια doomy/occult αύρα, το "Where You Go, You'll Bring Nothing" κάνει την εμφάνισή του τονίζοντας την σκληράδα τoυ ήχου, ενώ κάποια catchy περάσματα στο ρεφρέν ελαφρύνουν το κλίμα, οδηγώντας μας στο πιο ανεβαστικό, γκρουβάτο και συνάμα μυστηριώδες "The Shovel And The Cross" που αποδεικνύεται ένα τρανό παράδειγμα ανάμιξης του ύφους των Blue Oyster Cult με τους The Cure ενώνοντας δύο ιστορικές δεκαετίες. Ο Lars με την παρέα του βέβαια δεν επαναπαύεται σε αυτό εκμοντερνίζοντας κι άλλο τα 70s και τα 80s με το χτυπητό και μελωδικό "Τhis Apocalypse Is For You" όπου η gothic αισθητική και οι πινελιές που θυμίζουν το ρετρολαγνικό pop ύφος των Ghost συναντούν την punk ενέργεια και τον όγκο των πατέρων Sabbath.
Δίχως πολλές αλλαγές από τον προκάτοχό του, το "All Chains Rust, All Men Die" κρατά τα μισά, απαλά, στοιχεία κάνοντας μας σιγά σιγά να χωνέψουμε το στυλ των White Void, όσο τα πλήκτρα που στολίζουν τις κιθάρες και το rhtyhm section καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα νοερό ταξίδι και μια νοσταλγία μεταξύ των συμπαντικών οντοτήτων και της ψυχεδέλειας τονίζοντας κάπως τη φιλοσοφία του Αλμπέρτ Καμύ. Πιο στακάτο και βαρύ στα οχτώ λεπτά του, λίγο πριν το τέλος εμφανίζεται το "The Fucking Violence Of Love" με μια ευθεία προσέγγιση που κάνει σύγχρονες τις προ 50ετίας μουσικές, οι οποίες εμμέσως πλην σαφώς ποτέ δεν έφυγαν εν γένει από τον αγαπημένο μας χώρο. Πιο χαοτικό για το τέλος, με synth προσέγγιση και επιθετικούς, βαρύγδουπους τόνους μας αποχαιρετά το "The Air Was Thick With Smoke" για να βγάλει όσα απωθημένα έμειναν.
Όσο γενικευμένη και συνηθισμένη να φαίνεται αυτή η αναστήλωση των μουσικών του παρελθόντος, μπάντες σαν τους White Void καταφέρνουν να βάλουν την υπογραφή τους μακριά από τα κλισέ. Όπως ο γράφοντας τόνισε ξανά παραπάνω, αυτό που καταφέρνουν είναι να δίνουν μια δική τους οπτική και να φιλοσοφούν, σαν τις επιρροές τους, αυτά τα στοιχεία δίνοντας μια νέα πνοή. Το πιο σημαντικό απ'όλα όμως είναι που βλέπεις άτομα καταρτισμένα στην ακραία σκηνή, λειτουργούν ανοιχτόμυαλα και το μάτι τους καρφώνει τον επόμενο στόχο του ορίζοντα. Αυτοί είναι οι White Void κι αυτές οι αντιθέσεις του "Anti" που μας κερδίζει με το πρώτο άκουσμα.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου