Οι Saor μας έμαθαν ως παρακλάδι του ακραίου ήχου το "πατριωτικό" Caledonian metal των Higlands σαν ένα ταξίδι στη φύση και την ιστορία. Τώρα τα πράσινα υψίπεδα της Σκωτίας ασπρίζουν από το χιόνι, και ο ιθύνων νους του αναφερθέντος σχήματος, ξαναχτυπά και φέρνει στο προσκήνιο πάλι τη βαριά οντότητα των Fuath έπειτα από πέντε χρόνια. Η συνέχεια είναι το "II", ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στο μικρό, μέχρι στιγμής, βιβλίο τους μέσα στον νυχτερινό, κρύο ορίζοντα.
Σε θερμοκρασίες ανάλογες του κλίματος που θέλουμε, το εναρκτήριο "Prophecies" τραβηχτό και τσιριχτό αναζωογονεί την βρώμικη και ωμή ατμόσφαιρα του Νορβηγικού black metal, με αρκετές τεχνικές πινελιές και εμφατικά riffs, δίνοντας μπρίο στον ακατέργαστο χαρακτήρα του εν λόγω ιδιώματος ενώ προς το τέλος οι μελωδικές εκφάνσεις και οι tribal κρότοι, σκάβουν μέσα στο χιόνι, για να οδηγηθούμε στο φως και τη ζεστασιά του "The Pyre". Εδώ προχωράμε σε πιο mid tempo στιγμές με συνεχείς τυμπανοκρουσίες, και σε κάτι φιλικά προσκείμενο στο ύφος των Saor, δίχως όμως τη μεγαλοπρέπεια και τη νοσταλγία που διέπει το βασικό σχήμα του Andy Marshall, τονίζοντας όμως το Bathory-κο αίσθημα που αποτελεί πυξίδα με το φολκόρ να μεταβιβάζεται σε οδούς απόκοσμες και μονολιθικές.
Το "Into The Forest" από την άλλη, στο μεταίχμιο του άλμπουμ, φέρνει μαζί του την απόλυτη σκοτεινιά, σαν να είναι η μεγαλύτερη νύχτα των Fuath, όπου μαζί με τα ένστικτα, ξυπνούν και τα πνεύματα σε ένα αγωνιώδες, φυσικό σκηνικό που όλα τα πλάσματα του δάσους παλεύουν για την επιβίωση από πάσης φύσεως δυνάμεις, με τους ήχους να δημιουργούν το καταλληλότερο soundtrack. Φτάνοντας προς το τέλος σιγά σιγά, τα δύο εννιάλεπτα κομμάτια που έρχονται, μας γυρνούν δίχως δεύτερη σκέψη στα 90s, με το "Essence" να φαντάζει σαν τη Σκωτσέζικη εκδοχή του "Det Som En Gang Var" δίχως περιθώρια περαιτέρω εξέλιξης, ενώ το "Endless Winter" που από τον τίτλο του σκιαγραφεί αισθήματα και γούστα, εξαπολύει οργή και πόνο σε μια διάθεση παρόμοια με αυτή των πρώιμων Satyricon και τη ψύχρα των Windir και των Drudkh ενώ οι τελετουργικές στιγμές του τέλους σπάνε τον πάγο της ενορχήστρωσης ώσπου να έρθει η σιωπή.
Σαν ένα ξεκάθαρο sequel του πρώτου άλμπουμ, το ''II" συνεχίζει στην ίδια ροή με όλα όσα δεν αναδείχθηκαν στο ντεμπούτο αυτού του project. Η μουσική μας οδηγεί σε κάθε σημείο του δίσκου από μόνη της και ο άνεμος μας παίρνει σαν το ρεύμα μιας χιονοθύελλας με τη μελαγχολία και το νεύρο να γίνονται μίσος και πόνος. Πέρα από μόδες και στερεότυπα, η νέα δουλειά των Fuath διαχωρίζει τη θέση της από όλες τις δουλειές των Saor, με τις λεπτομέρειες απλώς να βρίσκουν κοινά στοιχεία αποδεικνύοντας την ταυτότητα του δημιουργού. Τέλος, τόσο το πρώτο μέρος όσο και το παρόν, δεύτερο, αποτελεί ένα δείγμα όρεξης για κάτι "παραδοσιακό" τονίζοντας και τιμώντας κάθε μπάντα που επηρέασε το όραμα του Andy Marshall, προμοτάροντας ένα ακόμα κομμάτι του εαυτού του μέσα στο τυφλό ψύχος και την καταχνιά.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου