Οι Evanescence έχουν καταφέρει να γράψουν τη δική τους ιστορία στον σκληρό ήχο, ξεπερνώντας τα όρια του δικού μας φάσματος, ανακαλύπτοντας κι άλλους μουσικούς κόσμους. Με ένα όνομα που λάμπει στη μουσική βιομηχανία, πέρα από hits, έχουν και τρομερές ευαισθησίες που αποτυπώνονται έντονα στο νέο τους άλμπουμ, "The Bitter Truth" δίχως να τους σταματά τίποτα. Για την παρούσα, πέμπτη κυκλοφορία του Αμερικάνικου συγκροτήματος, την πανδημία, την ανάγκη του κόσμου να βρει την αλήθεια μέσα στο ψέμα και πολλά ακόμα, η κιθαρίστρια, Jen Majura μίλησε λεπτομερώς στο Metal View, έπειτα από έναν διασκεδαστικό off the record πρόλογο.
-Καταρχάς πως είναι να επιστρέφετε σαν συγκρότημα έπειτα από χρόνια με νέο άλμπουμ και πώς βλέπεις εσύ αυτή την κυκλοφορία;
Είναι υπέροχο το συναίσθημα και επιτέλους επιστρέψαμε. Πριν από αυτό είχε έρθει το "Synthesis" που ήταν μια καταπληκτική δουλειά, αλλά βασιζόταν σε παλιά, κλασικά κομμάτια με πιο δυνατές κιθάρες και ντραμς, αλλά και ορχήστρα. Το να βγάζεις ένα νέο, πρωτότυπο άλμπουμ με καινούριες ιδέες είναι μοναδικό, δείχνει την εξέλιξή σου και τη χημεία που έχουν αναπτύξει οι μουσικοί τριγύρω, πόσο μάλλον όταν αυτό που κάνεις έπειτα σε γεμίζει περηφάνεια. Ειλικρινά σου μιλάω, παρέλαβα τις κόπιες μου πριν λίγες μέρες, και το ακούω non stop με θρησκευτική ευλάβεια. Είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη για αυτήν τη δουλειά και ανυπομονώ να βγει επίσημα, να την ακούσει ο κόσμος και να δούμε τις εντυπώσεις του. Προσωπικά νιώθω τυχερή που βρίσκομαι σε μια τέτοια μπάντα και έχω για συμπαίκτες την Amy κι όλα τα υπόλοιπα παιδιά, όλοι μαζί παρέα παρά τις δυσκολίες δημιουργήσαμε έναν δίσκο που αγαπάμε, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.
-Ο κορονοϊός δημιούργησε εμπόδια μέχρι την τελική ευθεία του άλμπουμ. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό στο επόμενο βήμα της μπάντας;
Δημιούργησε εμπόδια ο κορονοϊός;! Άντε καλέ γιατί το λες αυτό; Χαχα! Όντως ήταν πολύ περίεργη φάση γιατί όταν ξεκινήσαμε τις διαδικασίες κανείς δε φανταζόταν τι μπορεί να έρθει και μείναμε στα μισά. Θυμάμαι ήμουν στο Namm Show στο Λος Άντζελες, τις αρχές της περασμένης χρονιάς, και έφυγα από εκεί για το Nashville να ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις για τα τέσσερα πρώτα κομμάτια κι όταν έφευγα ήταν όλοι στο αεροδρόμιο και λέγαμε "Γεια, καλό ταξίδι, τα λέμε τον άλλο μήνα" κτλ κτλ. Και μετά έσκασε αυτή η μαλακία χαχα. Αν κάποιος μου έλεγε τον Φεβρουάριο ότι δε θα ξαναδεις τους φίλους σου και τη μπάντα σου θα σκεφτόμουν πως με δουλεύει, τελικά ήρθε και....αχ, ήταν απαίσιο. Μου δημιούργησε ένα φοβερό συναισθηματικό μπέρδεμα, γιατί πέρα από μια μπάντα, είμαστε μια παρέα και είναι δύσκολο χωρίς όλους μαζί δίπλα να δημιουργήσεις. Δε μπορούσα να πάω μέχρι την Αμερική, δε μπορούσα να ταξιδέψω γενικά και η μόνη λύση ήταν απλά να στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλον, η Amy μου έλεγε τα πράγματα πως είναι εκεί, προσπαθούσαμε να δούμε αν θα υπάρξει κάποια λύση, κι όλα αυτά. Ήταν ωραίο που μετά κάναμε διαδικτυακά meetings για να μιλήσουμε και να καθοδηγηθούμε, αλλά δεν είναι το ίδιο με το να βρίσκεσαι στο ίδιο δωμάτιο με τους υπόλοιπους, και απλά να στέλνεις αρχεία. Παρά τις δυσκολίες και την απόσταση, καταφέραμε έστω και έτσι να δουλεύουμε και παρατήρησα τελικά πόσο τελειομανής είμαι, αφού δεν υπήρχε κάποιος δίπλα μου να με καθοδηγήσει και σκεφτόμουν τι μπορεί να μου έλεγε ο παραγωγός μας ο Nick ή η Amy, οπότε έπαιζα, έγραφα και πήγαινα με αυτή τη ροή μέχρι να τα τελειοποιήσω. Καθόμουν στον καναπέ και έγραφα 2000 κομμάτια ξέρω γω χαχα. Έλεγα "Jen ηρέμησε, πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου", είναι δύσκολο να είσαι ο coach του εαυτού σου γιατί δεν έχεις feedback, αυτό κυρίως μου έλειψε. Όταν τα έστειλα στον Nick τρελάθηκε, γούσταρε κι εγώ έλεγα "ok, μάλλον τα πήγα καλά τελικά" χαχα. Υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, πολύωρη εργασία και μοναξιά χαχα, αφού έπαιζα μόνη μου στη Γερμανία, μακριά απ' όλους. Δεν περίμενα έτσι τον πρώτο μου original δίσκο με τους Evanescence, αλλά θα έχω να το θυμάμαι για πάντα χαχα, ποιος να περίμενε το 2020 που συνθέταμε το άλμπουμ πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα με μια παγκόσμια πανδημία.
-Νιώθω γενικά πως ο αντίκτυπος της πανδημίας, της καραντίνας, όλα όσα συμβαίνουν γενικά στην Αμερική και τον κόσμο, πέρασαν μέσα στο άλμπουμ. Νιώθεις γενικά πως το νόημα του "The Bitter Truth" εμπνεύστηκε από όλα αυτά;
Το "The Bitter Truth" θέλει να αναδείξει την απόλυτη ειλικρίνεια, είτε στις εξελίξεις είτε στην ίδια την κοινωνία. Ζούμε σαν να βρισκόμαστε σε φίλτρα του Instagram και νιώθουμε απτόητοι και παριστάνουμε πως έχουμε μια τέλεια ζωή γεμάτη λάμψη. Φαίνεται πλέον πως δεν είναι τίποτα από αυτά αληθινό, και ειδικά με όσα συμβαίνουν γύρω μας όλον αυτόν τον καιρό δε γίνεται να μην είσαι επηρεασμένος. Επίσης δε θέλω να ασχολούμαι με τα πολιτικά, αλλά όλα όσα γίνονται στην Αμερική με τις εκλογές, τα κινήματα, η πανδημία κ.ο.κ, είναι τα αληθινά, το να κάνεις πως δε συμβαίνουν δεν αποτελεί λύση. Σημασία έχει μέσα σε όλα τα δεινά να προσπαθήσεις να κάνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο σου καλύτερο, επίσης το να δείχνεις πόσο ωραίος και δυνατός είσαι σου κάνει κακό, η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει μόνο ομορφιά και δύναμη, έχει και δυσκολίες, πόνο, αδυναμίες, όλα αυτά που μετά θα σε οδηγήσουν στον αγώνα. Aυτά θέλει να δείξει ο δίσκος, την προσπάθεια του να είσαι αληθινός, να σταματήσεις την άρνηση και την προσποίηση, να πολεμάς για το καλό και την ελευθερία σου, τα συναισθήματα σε κάνουν αληθινό, η έκρηξη, η χαρά, η λύπη. Μια τόσο ανώμαλη χρονιά σαν την περσινή, δε θα μπορούσε να μην περάσει στο άλμπουμ και για αυτό όλα όσα λέω περνούν και στη μουσική. Θα ακούσεις μέσα δύναμη, απαλότητα, συναίσθημα, πόνο, στεναχώρια, όλα όσα αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη διάθεση τώρα. Για εμένα είναι ο πιο ακριβής, επίκαιρος και καλός δίσκος που έχουμε βγάλει ποτέ.
-Πόσο σημαντικό είναι για μια μπάντα σαν εσάς να καταπιάνεται με την πραγματικότητα και να δίνει ώθηση στον άλλον;
Δύσκολη ερώτηση αυτή. Πιστεύω πως εμείς σαν καλλιτέχνες έχουμε σαν αποστολή να θίξουμε όλα όσα αποτελούν πρόβλημα για τον κόσμο. Θέλουμε με το συναίσθημα και τις δυναμικές μας, να μεταφράσουμε σε κάτι ωραίο όλα όσα συμβαίνουν και να μιλήσουμε για αυτά. Δε λέω πως είναι σημαντικό για όλους, γιατί δε μας πίεσε κάποιος να έχουμε άποψη, αλλά όταν έχουμε άποψη και ανησυχία για αυτά δε μπορούμε να μη φωνάξουμε. Δες το "Use My Voice" για παράδειγμα, είναι τόσο μεγάλο και σημαδιακό, γιατί όταν έχεις φωνή πρέπει να τη χρησιμοποιείς ακόμα και για τους άλλους που τη χρειάζονται περισσότερο. Δε χρειάζεται να το πάρεις μόνο πολιτικά, ένας καλλιτέχνης εκφράζει τα πάντα που συμβαίνουν γύρω και πολλές φορές μπορεί να αλλάξει σκέψεις και ζωές, αυτό είναι πολύ σημαντικό.
-Μιας και το έθεσες πριν, ο ήχος σας σε αυτό το άλμπουμ έχει πολλές διαστάσεις και γενικά θεωρώ πως είναι η πιο heavy δουλειά σας. Πώς προέκυψε μουσικά αυτό;
Γενικά κανένα μέλος δε θέλει να αντιγράψει τον εαυτό του, ούτε να σκάψει πάλι το παρελθόν, είναι λογικό αυτό. Η εξέλιξη και η πρόοδος είναι δύο πολύ σημαντικά πράγματα για την πορεία μιας μπάντας. Η μουσική είναι σαν φαγητό κι εμείς τα μπαχαρικά της, έτσι κάθε μας ιδέα τη γεμίζει και τη νοστιμίζει. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα τρομερά δυνατό σύμπλεγμα, και ναι συμφωνώ, θεωρώ πως είναι ο πιο heavy δίσκος της μπάντας κι αν ακούσεις όλο μας το άλμπουμ, πέρα από τα singles θα δεις μια εκτόξευση από εντάσεις χαχα. Κρατήσαμε την ταυτότητα της μπάντας και με όσα μας αρέσουν και ανακαλύπτουμε κάναμε ένα βήμα παραπάνω που ταιριάζει με όσα πρεσβεύει και το νόημα του "The Bitter Truth". Aπό τη μία μοιάζει σαν επιστροφή στις ρίζες και τις επιρροές των Evaescence, κι από την άλλη σαν το μεγάλο, μοντέρνο βήμα του 21ου αιώνα χαχα. Είναι όλα μαζί και όπως λέω συνέχεια από την αρχή, είμαι περήφανη που αποτελώ μέρος αυτού του δίσκου, είναι το καλύτερο μας, χαχα. Δε σταματώ να το λέω!
-Χαίρομαι πραγματικά που το λες και το πιστεύεις, και θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια είναι η πρώτη εντύπωση του κόσμου και του Τύπου μέχρι στιγμής;
Ω, δίνω αρκετές συνεντεύξεις στην Ευρώπη, γιατί είναι πιο εύκολο για όλους, αφού τα υπόλοιπα μέλη ζουν στην Αμερική, και αυτό που παρατηρώ είναι πως όλα τα μέσα βλέπουν το "The Bitter Truth" ως το δυνατότερο και πιο heavy άλμπουμ μας. Ο κόσμος μπορεί να βρει κομμάτι του εαυτού του μέσα στον δίσκο και δημιουργεί μέσα από κάθε συναίσθημα ένα νόημα εμψύχωσης και ισότητας, δεν έχει σημασία αν είσαι ψηλός, κοντός, άντρας, γυναίκα, στα μάτια μας είσαι άνθρωπος και μπροστά σε κάθε πρόβλημα όλοι είμαστε το ίδιο. Είναι λογικό ο κόσμος να ταυτιστεί με μια τέτοια δουλειά, και στον Τύπο επίσης περνάει, ακούγεται αυτή η ποικιλία αλλά και η ενσωμάτωση στιγμή.
-Γενικά ξέρεις, εδώ στην Ελλάδα έχετε ένα τρομερό fan base και κάποια από τα νέα κομμάτια ήδη παίζουν στο ραδιόφωνο...
Ω, ναι ξέρω πόσο δυνατό είναι το κοινό μας στην Ελλάδα. Χαίρομαι που ακούω ότι παίζουν και τα νέα μας κομμάτια εκεί. Αγαπώ πολύ την Ελλάδα, και η πρώτη φορά που έπαιξα εκεί ήταν το 2017 στην Αθήνα και είδα από κοντά πως είναι η ενέργεια των Ελλήνων fans. Ήταν πολύ ζεστό το καλοκαίρι τότε, θυμάμαι που ακόμα και στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ίδρωνα χαχα.
-Σχετικά με το άλμπουμ ξανά, τι είναι προτιμότερο για σένα, μια πικρή αλήθεια ή ένα γλυκό ψέμα;
Ωραία ερώτηση, και σίγουρα μια πικρή αλήθεια είναι προτιμότερη από γλυκά ψέματα...απόλυτα. Είμαστε άτομα με αδυναμίες, ατέλειες και πληγές, αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και είναι καλύτερο να ζεις με την αλήθεια, ακόμα κι αν είναι δύσκολη ή πικρή, παρά με τόνους ψεμάτων, γιατί σου κρύβουν την πραγματικότητα, και όταν είσαι άνθρωπος δε χρειάζεται να είσαι τέλειος συνέχεια. Είναι ok να μην είσαι πάντα καλά, είναι ok κάποιες φορές να διαλύεσαι, ακόμα και να υποφέρεις είναι πιο λογικό, δεν είναι ok όμως να νιώθεις πάντα ότι ζεις σε ένα υπέροχο κάλυμμα ή να ζεις με αυταπάτες ποστάροντας απλά στο Instagram πόσο ωραία περνάς και πόσο πλούσιος είσαι με όλα όσα αγοράζεις. Είσαι άνθρωπος και κατακλύζεσαι από συναίσθημα. Αυτή είναι η ζωή κι αυτή η ομορφιά της.
-Πριν λίγους μήνες κάνατε ένα livestreaming παίζοντας ο καθένας μόνος του. Πώς ήταν αυτό και τι μέτρο σύγκρισης υπάρχει με μια αληθινή συναυλία;
Χαχα, έλα τώρα κανένα αληθινό show δε μπορεί να αντικατασταθεί από τα livestreamings, απλώς είναι ο μόνος δυνατός τρόπος τη σήμερον ημέρα με όσα γίνονται χαχα. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ένα περίεργο, νοσταλγικό συναίσθημα όταν παίζεις κάτι που έστω και με απόσταση θα σου θυμίσει τις στιγμές με τους φίλους σου. Είχα πάει να παίξω τα μέρη μου για το livestreaming στο studio που είχα ηχογραφήσει το προηγούμενο μου solo album, "ΙnZENity" γιατί ήθελα ένα γνώριμο, φιλικό περιβάλλον, να μπω στο κλίμα. Αφότου έπαιξα και βιντεοσκόπησα την εμφάνισή μου, έβαλα τα ακουστικά για να το ακούσω συνολικά, έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα σαν να είμαι πάλι στο ίδιο δωμάτιο με τα υπόλοιπα παιδιά, προβάροντας και ροκάροντας μαζί, ήταν πολύ στενάχωρο να συνειδητοποιώ μετά πόσο μόνη ήμουν μέσα σε ένα τεράστιο studio χαχα. Εκεί ένιωσα ακόμα περισσότερο μου λείπει η μπάντα, ξέρεις πολύς κόσμος νομίζει πως όταν παίζεις σε ένα μεγάλο συγκρότημα είναι απλά ένα επάγγελμα, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό, είναι η παρέα μου, δεν είναι απλά ένα γκρουπ, είναι όλα όσα κάνει μια παρέα μαζί. Ήταν πολύ ιδιαίτερο να μας βλέπω στο livestream μαζί, αλλά να είμαστε στην πραγματικότητα τόσο μακριά. Μου έχουν λείψει όλα όσα έχουν σχέση με περιοδείες και εμφανίσεις.
-Ποιο κομμάτι σου έχει λείψει περισσότερο να παίζεις live;
Ουάου, να μια ερώτηση που δε μου έχουν κάνει ποτέ χαχα. Θα έλεγα το "Disappear" γιατί έχει όλη την δύναμη και την ενέργεια που έχω αναπολήσει, και δεν είναι το ίδιο να το παίζω μόνη αράζοντας στο σπίτι χαχα.
-Σχέδια για solo album υπάρχουν;
Μμ, ναι αλλά δε μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου για το πότε θα κυκλοφορήσω αυτό το άλμπουμ. Μέχρι το 2020 είχα πολλά πράγματα να κάνω που με επηρέαζαν και μου δημιουργούσαν εικόνες, αλλά μετά την πανδημία το μόνο που κάνω είναι να είμαι σπίτι από καναπέ σε καναπές χαχα. Είναι δύσκολο σε τέτοιες συνθήκες να έχεις πάντα έμπνευση, αλλά θα μπορούσα να γράψω το "Couch Blues" για παράδειγμα χαχα. Αρχικά έλεγα πως θα είχα χρόνο για να κάνω διάφορα, να κάνω εξάσκηση, να σκεφτώ κομμάτια, να πειραματιστώ, κτλ. Τελικά αυτή η ρουτίνα δεν είναι τόσο συναρπαστική και τελικά για την επόμενη δουλειά έχω γράψει μέχρι στιγμής μόνο ένα τραγούδι, και συζητούσα με τον Devin Τοwnsend να συνεργαστούμε. Δε θέλω να αγχωθώ ούτε να πιέσω καταστάσεις, η έμπνευση θα έρθει στην ώρα της. Οπότε κάποια στιγμή σίγουρα θα βγάλω και τρίτο solo album.
-Επίσης ασχολείσαι πολύ με το YouTube. Είναι κάτι το οποίο μπορεί να σε φέρει πιο κοντά με τους fans ειδικά τώρα;
Το YouTube το κάνω καθαρά για πλάκα, ούτε για τα λεφτά, ούτε για τίποτα άλλο. Αγαπώ να δίνω μια πτυχή του εαυτού μου στον κόσμο, να τον κάνω να γελάει, να χαμογελάει, να τους φτιάχνω τη μέρα, μου αρέσει αυτό. Έχει δημιουργηθεί μια μικρή κοινότητα στα video μου και εννοείται πως είναι ένας τρόπος επικοινωνίας. Κάθε Σάββατο στις 8 το βράδυ ανεβάζω και κάτι νέο και φτιάχνω τις δικές μου σειρούλες, είτε ήταν το "1min jammms", είτε το "JenJen off the line" είτε τώρα το "JenJen style of the week" που ανακαλύπτω να παίζω ήδη μουσικής που δεν έχω δοκιμάσει. Προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος κι αγαπώ τη μουσική γενικά. Θέλω να το κάνω γιατί με κάνει ευτυχισμένη, και ίσως αλλάζω τη διάθεση σε κάποιους. Επίσης μέσα από τις συνεργασίες, σε κάποια από αυτά τα βίντεο απέκτησα νέους φίλους, αφού κάναμε κάποιες συνεργασίες μακριά από τα συνηθισμένα, όπως με τον Bumblefoot ή τον Mike Terrana. Είναι σαν μια προσωπική ψυχοθεραπεία χαχα.
-Σε ευχαριστώ πολύ Jen για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Σ ευχαριστώ κι εγώ για ακόμα μια φορά. Ανυπομονώ να επιστρέψω στην Ελλάδα, αγαπώ το κοινό μας εκεί, αγαπώ την κουλτούρα σας και το φαγητό σας, κι ελπίζω να μπορώ να τη δω καλύτερα και να ανακαλύψω καλύτερα την Αθήνα, με λιγότερη ζέστη σε σχέση με την προηγούμενη μας επίσκεψη και τους 5000 βαθμούς που είχε έξω χαχα. Να είστε όλοι καλά και ψύχραιμοι. Αυτές είναι οι τελευταίες μου λέξεις χαχα!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου