Με διάφορα σκαμπανεβάσματα, οι The Crown κατάφεραν ξανά να ορθοποδήσουν, και το αποδεικνύουν σιγά σιγά με κάθε τους άλμπουμ. Το ιστορικό συγκρότημα από τη Σουηδία, έχοντας ανοίξει εδώ και μια δεκαετία ένα νέο κεφάλαιο στην πορεία τους συνεχίζουν και φέτος φέρνουν το 11ο τους πόνημα. Ο λόγος για το "Royal Destroyer" που κάνει ένα πιο γρήγορο, θρασύ, πέρασμα στο νεκρομεταλλικό ήχο με διάφορες ρετρό στιγμές.
Τσαμπουκαλεμένα χωρίς να σηκώνουν πολλά-πολλά, τα γρήγορα αστροπελέκια που ρίχνουν οι Σκανδιναβοί με τα ακόρντα τους στο εναρκτήριο "Motordeath" θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως η death εκδοχή των Motorhead, με τα κοπανήματα να έρχονται σταθερά με τους ανάλογους ρυθμούς. Δίχως ριζική αλλαγή, το γκρουβάτο "Ultra Faust" μετριάζει τις ταχύτητες δημιουργώντας ένα σκιερό και αποκαλυπτικό κλίμα με απειλητικές διαθέσεις ώσπου να πέσουν οι πρώτες κραυγές για να αναγεννηθεί το χάος ενώ οι lead στιγμές δείχνουν πως ακόμα και στην τεχνική δε χάνεται η αλητεία.
To "Let The Hammering Begin" δεν υπόσχεται λιγότερα από όσα περιγράφει το τίτλος, με μια καταιγιστική διάθεση και σκοτεινά κιθαριστικά σκαψίματα, τα οποία ξεφεύγουν από την υπόλοιπη thrash λογική του δίσκου, οδηγώντας μας σε μια καθαρή death προσέγγιση, καθ' αυτού στο ύφος της χώρας τους, ξεθάβοντας στιγμές του παρελθόντος τους, με το "We Drift On" που ακολουθεί να σιγοντάρει πιο επικά. Έχοντας ξεφύγει από τις σπιντάτες στιγμές τους, το "Full Metal Justice" έρχεται να μας τις θυμίσει και να πάρει την εκδίκησή του, άμεσα και πιο γρήγορα από τη σκιά του όσο το "Scandinavian Satan" με ένα ογκώδες ρυθμικό περίβλημα χώνει τις punk-ιες του με μια Στοκχολμέζικη αύρα στα όρια του πρώιμου death n roll των Entombed. Το "Devoid Of Light" έπειτα αλλάζει πλάνα και σχέδια με μια καθαρή μαύρη προσέγγιση, τραχιά και απροσπέλαστη παντρεύοντας όλα τα είδη του ακραίου ήχου με μια riff-ολογία καθόλα εθιστική αλλά όχι πρωτότυπη.
Μέσα σε ένα λεπτό, προχωρώντας στην τελική ευθεία, όλο το μίσος και την οργή που ακόμα δε νιώσαμε τη φέρνει σαν μπουνιά στα μούτρα με ταχείες ορμές το "Baptized In Violence" δείχνοντας ακρότητα και μίσος. Κάνοντας μια μικρή κοιλιά με το κακοδιάθετο και αργόσυρτο "Glorious Hades" οι κιθάρες ρίχνουν παλμούς δίνοντας μέσα από τη βρωμιά και ένα καθαρό ακουστικό στόλισμα, με μικρές εκρήξεις στα ρεφρέν και τα σόλο ώσπου να φτάσουμε στο καταλυτικό "Beyond The Frail" που μας αφήνει με heavy, 80s φλερtαρίσματα και μεγαλειώδεις, σκληρές στιγμές γύρω από το ακατέργαστο ύφος της μπάντας.
Τίμιο μα όχι και πρωτότυπο, το "Royal Destroyer" εκτός του συμβολικού του τίτλου, πλάι στο όνομα των The Crown, δίνει απλόχερα τόνους βάρους, οξύτητας και δύναμης που κάθε κάφρο οπαδό θα πορώσουν. Από εκεί και πέρα όμως λείπει το αίσθημα της ανατριχίλας, μέσα σε κάτι πολυπαιγμένο και γνωστό, χώρια από τις παλιομοδίτικες αλλά ωραίες αισθήσεις. Το 11ο άλμπουμ των Σουηδών δε θα ανακαλύψει κάτι νέο, αλλά σίγουρα θα δώσει στιγμές συγκινήσεων και θα περάσουν καλά όσοι θέλουν να ξεσπάσουν με τους ήχους τους.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου