Οι ηγέτες του Αμερικάνικου black metal, Profanatica, έρχονται τρία χρόνια μετά την τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά τους, με το πέμπτο τους, "Rotting Incarnation Of God". Ο δίσκος με την σαπισμένη του οντότητα, και το "Χριστουγεννιάτικο" εξώφυλλο, ανοίγει τη νέα συνεργασία της μπάντας με τη Season of Mist, που αποτελεί και τη νέα δισκογραφική στέγη των ιστορικών ακραίων metallers.
Το εναρκτήριο "Liturgy Of Impurity" δε θα μπορούσε να μην ανοίγει το άλμπουμ με μια κολασμένη και ψυχρή ατμόσφαιρα, γεμάτη από συνεχόμενα riffs σαν αλυσοπρίονο και πομπώδη τύμπανα που χρωματίζουν λίγο περισσότερο το όλο σκοτεινό σκηνικό. Το "Prayer In Eclipse'' μας έρχεται ακόμα πιο γρήγορο με groovy στοιχεία, και πινελιές που βγάζουν προς τα έξω τις πρώιμες εποχές των Bathory και των Hellhammer, δίχως όμως να χάνεται αυτό το blackened death ύφος που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια τους Αμερικάνους.
Από την άλλη, το "Broken Jew", που ήταν πριν κάποια χρόνια και το πρώτο κομμάτι των Profanatica που άκουσα, θα έρθει πιο μεστό και με καλύτερη παραγωγή σε σχέση με το EP του 2002 αλλά με το ίδιο ανατριχιαστικό στυλ στις κρυμμένες μελωδίες του, όντας ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Το "Washed In The Blood Of Lord" εν συνεχεία, με το εκκωφαντικό του μπάσο στην αρχή, δε λυπάται καθόλου τις αυξημενες ταχύτητες, συνδυάζοντας το καθαρό black metal με το grindcore, σε αντίθεση όμως με τα "Mocked, Scourged and Shit Upon" και "Tithing Cunt" που εκτός του βλάσφημου χαρακτήρα τους αποτελούν δύο από τα πιο κλασικά black κομμάτια στο άλμπουμ.
Με τους τίτλους ακόμα να είναι κατάλληλοι μόνο για ενήλικους, το "Sacramental Cum" μου θυμίζει λίγο στη ζωηράδα του, στιγμές από τον προκάτοχο του, "The Curling Flame Of Blasphemy", ενώ το ομότιτλο "Rotting Incarnation Of God", με το rhythm section να μη λυπάται τα αυτιά μας, είναι πιο δυσαρμονικό και στοιχειωμένο. Πλησιάζοντας στο τέλος, το "Eucharist In Ruin" συνεχίζει αυτόν τον ωμό δρόμο, στα κλασικά μονοπάτια της μπάντας, κορυφώνοντας με το "In My Kingdom" και τα πιασάρικα αλλά υποχθόνια riffs του.
Xωρίς πολλά λόγια, το νέο πόνημα των cult Αμερικανών metallers, συνεχίζει πιστά, το άπιστο και ανίερο έργο τους. Αυτή τη φορά, οι Profanatica ποντάρουν στην ποικιλία, με την παραγωγή του ήχου να είναι ιδιαίτερα καλή για τα δεδομένα τους. Κλείνοντας, είναι χαρά που ιστορικές underground μπάντες, σιγά σιγά παίρνουν την αναγνώριση που τους αξίζει, περιμένοντας κι εμείς τον Νοέμβριο ώστε να ακούσουμε ζωντανά τη νέα Μαύρη Βίβλο τους στο Temple.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "Liturgy Of Impurity" δε θα μπορούσε να μην ανοίγει το άλμπουμ με μια κολασμένη και ψυχρή ατμόσφαιρα, γεμάτη από συνεχόμενα riffs σαν αλυσοπρίονο και πομπώδη τύμπανα που χρωματίζουν λίγο περισσότερο το όλο σκοτεινό σκηνικό. Το "Prayer In Eclipse'' μας έρχεται ακόμα πιο γρήγορο με groovy στοιχεία, και πινελιές που βγάζουν προς τα έξω τις πρώιμες εποχές των Bathory και των Hellhammer, δίχως όμως να χάνεται αυτό το blackened death ύφος που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια τους Αμερικάνους.
Από την άλλη, το "Broken Jew", που ήταν πριν κάποια χρόνια και το πρώτο κομμάτι των Profanatica που άκουσα, θα έρθει πιο μεστό και με καλύτερη παραγωγή σε σχέση με το EP του 2002 αλλά με το ίδιο ανατριχιαστικό στυλ στις κρυμμένες μελωδίες του, όντας ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Το "Washed In The Blood Of Lord" εν συνεχεία, με το εκκωφαντικό του μπάσο στην αρχή, δε λυπάται καθόλου τις αυξημενες ταχύτητες, συνδυάζοντας το καθαρό black metal με το grindcore, σε αντίθεση όμως με τα "Mocked, Scourged and Shit Upon" και "Tithing Cunt" που εκτός του βλάσφημου χαρακτήρα τους αποτελούν δύο από τα πιο κλασικά black κομμάτια στο άλμπουμ.
Με τους τίτλους ακόμα να είναι κατάλληλοι μόνο για ενήλικους, το "Sacramental Cum" μου θυμίζει λίγο στη ζωηράδα του, στιγμές από τον προκάτοχο του, "The Curling Flame Of Blasphemy", ενώ το ομότιτλο "Rotting Incarnation Of God", με το rhythm section να μη λυπάται τα αυτιά μας, είναι πιο δυσαρμονικό και στοιχειωμένο. Πλησιάζοντας στο τέλος, το "Eucharist In Ruin" συνεχίζει αυτόν τον ωμό δρόμο, στα κλασικά μονοπάτια της μπάντας, κορυφώνοντας με το "In My Kingdom" και τα πιασάρικα αλλά υποχθόνια riffs του.
Xωρίς πολλά λόγια, το νέο πόνημα των cult Αμερικανών metallers, συνεχίζει πιστά, το άπιστο και ανίερο έργο τους. Αυτή τη φορά, οι Profanatica ποντάρουν στην ποικιλία, με την παραγωγή του ήχου να είναι ιδιαίτερα καλή για τα δεδομένα τους. Κλείνοντας, είναι χαρά που ιστορικές underground μπάντες, σιγά σιγά παίρνουν την αναγνώριση που τους αξίζει, περιμένοντας κι εμείς τον Νοέμβριο ώστε να ακούσουμε ζωντανά τη νέα Μαύρη Βίβλο τους στο Temple.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου