Δύο χρόνια μετά το εκπληκτικό και προσωπικό αγαπημένο, "Malina", oι Νορβηγοί Leprous, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως πιονέροι του Σκανδιναβικού progressive metal, ανέβασαν τον πήχη και έφεραν το "Pitfalls". To έκτο τους άλμπουμ λοιπόν έρχεται εντελώς διαφοροποιημένο και κοντά σε άλλα μουσικά μονοπάτια που ίσως δεν έχουμε συνηθίσει ούτε από τους ίδιους αλλά και ούτε από το είδος τους.
Το ήδη γνωστό "Below" που ανοίγει το άλμπουμ, συνεχίζει το μονοπάτι από εκεί που μας άφησε προ διετίας το "Malina", με πιασάρικους ρυθμούς και ένα παιχνίδι τονικοτήτων. Βέβαια το "I Lose Hope", κάνει τον porgressive ήχο του συγκροτήματος λίγο πιο πειραματικό με τα groovy και χορευτικά του στοιχεία, καθώς και την ελαφριά jazz ατμόσφαιρα του, ξεφεύγοντας απ'όλα όσα ξέρουμε στο παρελθόν. Το "Observe The Train" λίγο πιο απαλό και σκοτεινό γεμίζει το άλμπουμ με μελωδίες χωρίς πολλές εκρήξεις, σε αντίθεση με τη ζωντάνια του "Βy My Throne" που αποφασίζει να τονίσει λίγο την παραμόρφωση στο ύφος του δίσκου.
Βλέποντας πως η προοδευτική πλευρά των Νορβηγών δεν είναι πλέον τόσο στις rock ή metal κατευθύνσεις, αλλά αφοσιωμένη κυρίως στο συναισθηματισμό χρωματίζοντας τον, το "Alleviate" πιστό σε τούτο το έργο, παρά το πιασάρικο στυλ του, θέλει τον χρόνο του, αν και για στιγμές χαλάρωσης μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο soundtrack, κάτι που συμβαίνει φυσικά και στο "At The Bottom" που ακολουθεί.
Με το "Distant Bells" να έχει σινεματικό χαρακτήρα, όπως άλλωστε και σχεδόν η πλειονότητα του "Pitfalls", έρχεται για να βγάλει κάτι στοιχειωμένο και στενάχωρο, με εκρηκτικές στιγμές που καθηλώνουν τον ακροατή, δείχνοντας ότι δε χρειάζεται μόνο σκληροτράχηλα riffs για να τραβήξεις την προσοχή του μεταλλά. Από την αντίπερα όχθη όμως το "Foreigner'' θα κερδίσει τον οπαδό με την ένταση και τη δύναμη του, στο πιο heavy κομμάτι του δίσκου, φέρνοντας στο μυαλό τις παλιές Leprous εποχές. Eξίσου δυναμικός και με ένταση είναι επίσης ο επίλογος, με το "The Sky Is Red" όπου μέχρι το κλείσιμο όλο το βάρος πέφτει στη φωνή και τα πλήκτρα του Einar, και στο rhythm section, και δη στο ταλέντο του Baard Kolstad πίσω από το drumkit.
Αναμφισβήτητα το νέο πόνημα των Leprous δεν είναι ότι μπορεί να περιμέναμε από τους ίδιους και σίγουρα θα ξενίσει πολύ κόσμο. Αυτό όχι γιατί είναι ένας κακός δίσκος (για τους Leprous μιλάμε), αλλά γιατί ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, σκεπτόμενοι εντελώς έξω από το κουτί. Αυτός ο πειραματισμός και οι διάφορες avant garde φόρμες που ακολουθούν κάνει το τελικό αποτέλεσμα του "Pitfalls" να διακατέχεται από μια αύρα λίγο γκρίζα όπως το εξώφυλλο του. Τέλος αυτός ο δίσκος χρειάστηκε πολλές και σχολαστικές ακροάσεις μέχρι να κατασταλάξω αν μου αρέσει ή όχι, και ίσως ακόμα να χρειαστώ λίγες ακόμα..παρόλα αυτά είναι σίγουρο πως θέλω να δω πόσο ακόμα θα εξελιχθούν.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το ήδη γνωστό "Below" που ανοίγει το άλμπουμ, συνεχίζει το μονοπάτι από εκεί που μας άφησε προ διετίας το "Malina", με πιασάρικους ρυθμούς και ένα παιχνίδι τονικοτήτων. Βέβαια το "I Lose Hope", κάνει τον porgressive ήχο του συγκροτήματος λίγο πιο πειραματικό με τα groovy και χορευτικά του στοιχεία, καθώς και την ελαφριά jazz ατμόσφαιρα του, ξεφεύγοντας απ'όλα όσα ξέρουμε στο παρελθόν. Το "Observe The Train" λίγο πιο απαλό και σκοτεινό γεμίζει το άλμπουμ με μελωδίες χωρίς πολλές εκρήξεις, σε αντίθεση με τη ζωντάνια του "Βy My Throne" που αποφασίζει να τονίσει λίγο την παραμόρφωση στο ύφος του δίσκου.
Βλέποντας πως η προοδευτική πλευρά των Νορβηγών δεν είναι πλέον τόσο στις rock ή metal κατευθύνσεις, αλλά αφοσιωμένη κυρίως στο συναισθηματισμό χρωματίζοντας τον, το "Alleviate" πιστό σε τούτο το έργο, παρά το πιασάρικο στυλ του, θέλει τον χρόνο του, αν και για στιγμές χαλάρωσης μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο soundtrack, κάτι που συμβαίνει φυσικά και στο "At The Bottom" που ακολουθεί.
Με το "Distant Bells" να έχει σινεματικό χαρακτήρα, όπως άλλωστε και σχεδόν η πλειονότητα του "Pitfalls", έρχεται για να βγάλει κάτι στοιχειωμένο και στενάχωρο, με εκρηκτικές στιγμές που καθηλώνουν τον ακροατή, δείχνοντας ότι δε χρειάζεται μόνο σκληροτράχηλα riffs για να τραβήξεις την προσοχή του μεταλλά. Από την αντίπερα όχθη όμως το "Foreigner'' θα κερδίσει τον οπαδό με την ένταση και τη δύναμη του, στο πιο heavy κομμάτι του δίσκου, φέρνοντας στο μυαλό τις παλιές Leprous εποχές. Eξίσου δυναμικός και με ένταση είναι επίσης ο επίλογος, με το "The Sky Is Red" όπου μέχρι το κλείσιμο όλο το βάρος πέφτει στη φωνή και τα πλήκτρα του Einar, και στο rhythm section, και δη στο ταλέντο του Baard Kolstad πίσω από το drumkit.
Αναμφισβήτητα το νέο πόνημα των Leprous δεν είναι ότι μπορεί να περιμέναμε από τους ίδιους και σίγουρα θα ξενίσει πολύ κόσμο. Αυτό όχι γιατί είναι ένας κακός δίσκος (για τους Leprous μιλάμε), αλλά γιατί ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, σκεπτόμενοι εντελώς έξω από το κουτί. Αυτός ο πειραματισμός και οι διάφορες avant garde φόρμες που ακολουθούν κάνει το τελικό αποτέλεσμα του "Pitfalls" να διακατέχεται από μια αύρα λίγο γκρίζα όπως το εξώφυλλο του. Τέλος αυτός ο δίσκος χρειάστηκε πολλές και σχολαστικές ακροάσεις μέχρι να κατασταλάξω αν μου αρέσει ή όχι, και ίσως ακόμα να χρειαστώ λίγες ακόμα..παρόλα αυτά είναι σίγουρο πως θέλω να δω πόσο ακόμα θα εξελιχθούν.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου