H μυθική και απόκρυφη θεματολογία των Nile, τους έχει κάνει θρύλους στο death metal στερέωμα, αφού είναι από τα πιο ξεχωριστά ονόματα του είδους. Μια πενταετία μετά το αρκετά αμφιλεγόμενο "What Should Not Be Unearthed", και κάποιες φουρτούνες στο στρατόπεδο τους, έρχονται εντελώς ανανεωμένοι και πάνοπλοι, με το ολόφρεσκο "Vile Nilotic Rites".
Με το εναρκτήριο "Long Shadows Of Dread", βλέπουμε του Αμερικάνους να φρεσκάρουν κατά κάποιον τρόπο τον ήχο του παρελθόντος τους, κάνοντας τον ακόμα πιο επικό και απόκοσμο, με πολλές progressive πτυχές αλλά και αμεσότητα, κάτι που έχει άλλωστε και το "Oxford Handbook Of Savage Genocidal Warfare", το οποίο εκτός ότι είναι ευθύ και γρήγορο, στα riffs πηγάζει μια κακία και μοχθηρότητα, σαν αρχαίος δαίμονας στη μέση της ερήμου.
Αυτό που παρατηρώ ήδη από το εναρκτήριο δίδυμο, αλλά γίνεται πιο λιανό και στο ομότιτλο "Vile Nilotic Rites", είναι πόσο έχουν μπει στο πετσί του ρόλου τα νέα μέλη των Nile, μιας και μουσικά αλλά και φωνητικά κατευθύνονται στα κλασικά μονοπάτια της μπάντας, ενώ τα τύμπανα του Κόλλια εκτός ότι έχουν γίνει περισσότερο ποικίλα και τεχνικά παρά ποτέ άλλοτε, είναι πιο εκφραστικά και δυνατά. Εκτός αυτού βέβαια, παρατηρούμε την ταυτότητα να μένει σταθερή αν και εδώ χαμηλώνουν οι ταχύτητες, όπως και στο groovy "That Which is Forbidden", σε αντίθεση όμως με το "Seven Horns Of War", που είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο, του οποίου οι επικές του διαθέσεις γίνονται σχεδόν κινηματογραφικές, ενώ ο όλος θόρυβος στο ρυθμό, μοιάζει σαν ορδή του στρατού του Φαραώ, κατά τη διάρκεια επιδρομής.
Το "Snake Pit Mating Frenzy" λίγο αργότερα, μας επαναφέρει στα εξωφρενικά τεχνικά και ταχύτατα μονοπάτια, με μια old school ατμοσφαιρα, κακία, μίσος και ένα όργιο από solos, χωρίς αυτή η ιδιαίτερη δυναμική να χάνεται στο "Revel In Their Suffering". Αυτό σπάει ευθύς αμέσως από το instrumental "Thus Sayeth The Parasites Of The Mind", και τις παραδοσιακές ανατολίτικες κατευθύνσεις του σε μια συνεργασία του Γιώργου Κόλλια με τον Karl Sanders, αν και το "Where Is The Wrathful Sky"καταφέρνει με το ακραίο του ύφος να παντρέψει το στυλ του "Amongst The Catacombs..." με αυτό του "Those Whom The Gods Detest" ενώ δεν λείπουν ethnic και tribal πινελίτσες.
Με σχετικό μέτρο θα συναντήσουμε αυτά τα θέματα και στο επιθετικό "The Imperishable Stars Are Sickened" με τα σκαμπανεβάσματα των τέμπο του. Όσον αφορά το "We Are Cursed", η κατάσταση γίνεται πιο βαριά και στακάτη σηματοδοτώντας έτσι το τέλος.
Το "Vile Nilotic Rites", εκτός ότι αποτελεί πλαίσιο εορτασμού των 15 χρόνων στον θρόνο των drums για τον δικό μας "death metal ήρωα", είναι ένας από τους πιο ώριμους και ιδιαίτερους δίσκους στην καριέρα των Nile με βάση όλα όσα έχουν προαναφερθεί. Aυτό μάλιστα είναι και μεγάλο προσόν της μπάντας από τη στιγμή που πολλά έχουν αλλάξει στο εσωτερικό της, δείχνοντας το μέλλον πως δε θα πάψει να τους κάνει ακόμα πιο μεγάλους. Ο ένατος δίσκος εκτός ότι προάγει το ύφος τους ακόμα περισσότερο, φέρνει νέα στοιχεία στις λεπτομέρειες, ενώ κλείνοντας δε θα μπορούσα να μην αναφέρω πως η τελειομανία των μελών τους, τους κάνει να ακούγονται τόσο δεμένοι, σαν να τζάμαραν μαζί για πολλά πολλά χρόνια έχοντας τρομερή ενέργεια και δύναμη.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το εναρκτήριο "Long Shadows Of Dread", βλέπουμε του Αμερικάνους να φρεσκάρουν κατά κάποιον τρόπο τον ήχο του παρελθόντος τους, κάνοντας τον ακόμα πιο επικό και απόκοσμο, με πολλές progressive πτυχές αλλά και αμεσότητα, κάτι που έχει άλλωστε και το "Oxford Handbook Of Savage Genocidal Warfare", το οποίο εκτός ότι είναι ευθύ και γρήγορο, στα riffs πηγάζει μια κακία και μοχθηρότητα, σαν αρχαίος δαίμονας στη μέση της ερήμου.
Αυτό που παρατηρώ ήδη από το εναρκτήριο δίδυμο, αλλά γίνεται πιο λιανό και στο ομότιτλο "Vile Nilotic Rites", είναι πόσο έχουν μπει στο πετσί του ρόλου τα νέα μέλη των Nile, μιας και μουσικά αλλά και φωνητικά κατευθύνονται στα κλασικά μονοπάτια της μπάντας, ενώ τα τύμπανα του Κόλλια εκτός ότι έχουν γίνει περισσότερο ποικίλα και τεχνικά παρά ποτέ άλλοτε, είναι πιο εκφραστικά και δυνατά. Εκτός αυτού βέβαια, παρατηρούμε την ταυτότητα να μένει σταθερή αν και εδώ χαμηλώνουν οι ταχύτητες, όπως και στο groovy "That Which is Forbidden", σε αντίθεση όμως με το "Seven Horns Of War", που είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο, του οποίου οι επικές του διαθέσεις γίνονται σχεδόν κινηματογραφικές, ενώ ο όλος θόρυβος στο ρυθμό, μοιάζει σαν ορδή του στρατού του Φαραώ, κατά τη διάρκεια επιδρομής.
Το "Snake Pit Mating Frenzy" λίγο αργότερα, μας επαναφέρει στα εξωφρενικά τεχνικά και ταχύτατα μονοπάτια, με μια old school ατμοσφαιρα, κακία, μίσος και ένα όργιο από solos, χωρίς αυτή η ιδιαίτερη δυναμική να χάνεται στο "Revel In Their Suffering". Αυτό σπάει ευθύς αμέσως από το instrumental "Thus Sayeth The Parasites Of The Mind", και τις παραδοσιακές ανατολίτικες κατευθύνσεις του σε μια συνεργασία του Γιώργου Κόλλια με τον Karl Sanders, αν και το "Where Is The Wrathful Sky"καταφέρνει με το ακραίο του ύφος να παντρέψει το στυλ του "Amongst The Catacombs..." με αυτό του "Those Whom The Gods Detest" ενώ δεν λείπουν ethnic και tribal πινελίτσες.
Με σχετικό μέτρο θα συναντήσουμε αυτά τα θέματα και στο επιθετικό "The Imperishable Stars Are Sickened" με τα σκαμπανεβάσματα των τέμπο του. Όσον αφορά το "We Are Cursed", η κατάσταση γίνεται πιο βαριά και στακάτη σηματοδοτώντας έτσι το τέλος.
Το "Vile Nilotic Rites", εκτός ότι αποτελεί πλαίσιο εορτασμού των 15 χρόνων στον θρόνο των drums για τον δικό μας "death metal ήρωα", είναι ένας από τους πιο ώριμους και ιδιαίτερους δίσκους στην καριέρα των Nile με βάση όλα όσα έχουν προαναφερθεί. Aυτό μάλιστα είναι και μεγάλο προσόν της μπάντας από τη στιγμή που πολλά έχουν αλλάξει στο εσωτερικό της, δείχνοντας το μέλλον πως δε θα πάψει να τους κάνει ακόμα πιο μεγάλους. Ο ένατος δίσκος εκτός ότι προάγει το ύφος τους ακόμα περισσότερο, φέρνει νέα στοιχεία στις λεπτομέρειες, ενώ κλείνοντας δε θα μπορούσα να μην αναφέρω πως η τελειομανία των μελών τους, τους κάνει να ακούγονται τόσο δεμένοι, σαν να τζάμαραν μαζί για πολλά πολλά χρόνια έχοντας τρομερή ενέργεια και δύναμη.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου