Οι The Adicts είναι σίγουρα ένα από τα θρυλικότερα punk συγκροτήματα, από τη στιγμή που πίσω στα 80s ίδρυαν ολόκληρη σχολή στη Μεγάλη Βρετανία. Πέντε χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία λοιπόν, φέτος οι γερόλυκοι επιστρέφουν με το "And It Was So!".
Υπό τους ήχους ενός mid μπάσου έρχεται σιγά σιγά το "Picture The Scene", το οποίο ξεδιπλωνεται σιγά σιγά και θα μπορούσε να είναι, έπειτα από τη σκοτεινή του εισαγωγή, ένα κομμάτι για ποτά, γλέντι και πάρτυ, όπως ακριβώς και το "Talking Shit".
To "Fucked Up World" όπως φανταζόμαστε όλοι, προφανώς είναι μια μπουνιά στη μούρη! Φωναχτό και τρανταχτό με πιο επιθετική διάθεση, ότι πρέπει για ένα παλιομοδίτικο punk mosh που σέβεται τον εαυτο του. Aπό την άλλη, με μια πρόσχαρη ευθυμία, και το "If You Want It", οι Βρετανοί εκδηλώνονται σε πιο κιθαριστικές φόρμες με όμορφα solos και riff-άκια που θυμίζoυν 80s heavy/glam εποχές, που μαζί με το "Gospell According To Me", η ενέργεια πιάνει ταβάνι!
Βέβαια το ""Gimme Something To Do", που μας προϊδεάζει με τα εισαγωγικά grooves δυναμώνει και γκαζώνει, όντας πιο σκληρό. Ότι πρέπει για κάποιες άγριες νύχτες με καλές παρέες, σε αντίθεση βέβαια με το πιο αργό και smoothy "Love Sick Baby".
Τα πράγματα ξαναμπαίνουν σε σειρά με το ομώνυμο του δίσκου, σε κλασικά punk rock μονοπάτια, κάτι που ακολουθούν πιστά, και σιγά σιγά προς το τέλος τα "Deja Vu" και "I Owe You" με τις νότες έκστασης και χαμού.
Το "Wanna Be" έχει το ίδιο πάθος και τη δυναμική της αρχής, και όντας πιστό στις punk (αν)αρχές, ο χορός και το air drumming αποτελεί φυσική εξέλιξη ακούγοντας το εν λόγω κομμάτι. Τέλος, με το δωδέκατο "You'll Be Death Of Me" ο επίλογος έρχεται πιο ατμοσφαιρικός και απαλός με τις θεατρικές στιγμές και τα 70s rock ξεσπάσματα να το κάνουν ως το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, και προσωπικό αγαπημένο του γράφοντα.
Σίγουρα οι Βρετανοί μέντορες της punk δεν έχουν χάσει ούτε την όρεξη ούτε το πάθος τους. Δε θα μπορούσα να πω το ίδιο όμως και για την έμπνευση τους, καθώς οι The Adicts λίγα νέα πράγματα φέρνουν στο τραπέζι αφού προτιμούν να ακολουθήσουν μια ήδη πεπατημένη και ασφαλή οδό, καθ'όλα όμως και αρκετά ευχάριστη. Ένα είναι σίγουρο βέβαια, Punk's not dead!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Υπό τους ήχους ενός mid μπάσου έρχεται σιγά σιγά το "Picture The Scene", το οποίο ξεδιπλωνεται σιγά σιγά και θα μπορούσε να είναι, έπειτα από τη σκοτεινή του εισαγωγή, ένα κομμάτι για ποτά, γλέντι και πάρτυ, όπως ακριβώς και το "Talking Shit".
To "Fucked Up World" όπως φανταζόμαστε όλοι, προφανώς είναι μια μπουνιά στη μούρη! Φωναχτό και τρανταχτό με πιο επιθετική διάθεση, ότι πρέπει για ένα παλιομοδίτικο punk mosh που σέβεται τον εαυτο του. Aπό την άλλη, με μια πρόσχαρη ευθυμία, και το "If You Want It", οι Βρετανοί εκδηλώνονται σε πιο κιθαριστικές φόρμες με όμορφα solos και riff-άκια που θυμίζoυν 80s heavy/glam εποχές, που μαζί με το "Gospell According To Me", η ενέργεια πιάνει ταβάνι!
Βέβαια το ""Gimme Something To Do", που μας προϊδεάζει με τα εισαγωγικά grooves δυναμώνει και γκαζώνει, όντας πιο σκληρό. Ότι πρέπει για κάποιες άγριες νύχτες με καλές παρέες, σε αντίθεση βέβαια με το πιο αργό και smoothy "Love Sick Baby".
Τα πράγματα ξαναμπαίνουν σε σειρά με το ομώνυμο του δίσκου, σε κλασικά punk rock μονοπάτια, κάτι που ακολουθούν πιστά, και σιγά σιγά προς το τέλος τα "Deja Vu" και "I Owe You" με τις νότες έκστασης και χαμού.
Το "Wanna Be" έχει το ίδιο πάθος και τη δυναμική της αρχής, και όντας πιστό στις punk (αν)αρχές, ο χορός και το air drumming αποτελεί φυσική εξέλιξη ακούγοντας το εν λόγω κομμάτι. Τέλος, με το δωδέκατο "You'll Be Death Of Me" ο επίλογος έρχεται πιο ατμοσφαιρικός και απαλός με τις θεατρικές στιγμές και τα 70s rock ξεσπάσματα να το κάνουν ως το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, και προσωπικό αγαπημένο του γράφοντα.
Σίγουρα οι Βρετανοί μέντορες της punk δεν έχουν χάσει ούτε την όρεξη ούτε το πάθος τους. Δε θα μπορούσα να πω το ίδιο όμως και για την έμπνευση τους, καθώς οι The Adicts λίγα νέα πράγματα φέρνουν στο τραπέζι αφού προτιμούν να ακολουθήσουν μια ήδη πεπατημένη και ασφαλή οδό, καθ'όλα όμως και αρκετά ευχάριστη. Ένα είναι σίγουρο βέβαια, Punk's not dead!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου