Οι Insomnium είναι από τις μπάντες που το Ελληνικό metal κοινό λατρεύει, και περίμενε την πρώτη τους επίσκεψη εδώ και πολύ καιρό. Συνοδοί σε αυτό το ταξίδι ήταν οι επίσης αγαπητοί Tribulation από τη Σουηδία, ενώ εκείνοι που θα υποδέχονταν αυτούς τους δύο ήταν οι Έλληνες Caelestia. Προσωπικά συνηθίζω να πηγαίνω στις συναυλίες αρκετά νωρίς, αλλά οι οικογενειακές υποχρεώσεις λόγω της Εθνικής Εορτής και του Ευαγγελισμού με έκαναν να φτάσω μόλις μια ώρα πριν ανοίξουν τις πόρτες και με μία συνέντευξη από τους Σουηδούς να περιμένει. Για καλή μου τύχη βέβαια όλα εξελίχθηκαν ομάλα, ελπίζοντας πως το ίδιο ομαλά θα συνεχιζαν τα πράγματα και στη διάρκεια του live, το οποίο άρχισε με μια μικρή καθυστέρηση.
Και ενώ όλα είναι στημένα πάνω στη σκηνή, λίγο αφότου πέρασα την πόρτα για να πιάσω θέση, εμφανίζονται κάτω από μεγαλειώδεις και επικά παραμυθένιους ήχος οι δικοί μας Caelestia. Τους Αθηναίους female fronted metallers, τους ειχα δει και το 2013 που ήταν υπό το όνομα Me And Myself. Πλέον έχοντας αλλάξει πολλά στο εσωτερικό της μπάντας, και με το νέο τους άλμπουμ "Thanatopsis" να κυκλοφορεί μέσω της εταιρείας του David Ellefson, είναι κάτι που προσωπικά θεωρώ πως το άξιζαν. Δυστυχώς όμως το σκοτάδι και την ατμόσφαιρα του εν λόγω δίσκου δε κατάφεραν να βγάλουν και προς τα έξω μιας και το ένα πρόβλημα διαδεχόταν το άλλο καθ'όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, έχοντας σαν αποτέλεσμα μέσα σε μισή ώρα να ακούμε τα τύμπανα σαν κάποιο playthrough ενώ οι κιθάρες και τα φωνητικά της Δήμητρας ίσα που ακούγονταν, ενώ είμαι σίγουρος πως υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ζεστάνουν πολύ το κοινό, αλλά δυστυχώς η τύχη δεν τα φέρνει όλα όπως εμείς θέλουμε.
Και ενώ ο κόσμος ήδη έχει μαζευτεί από νωρίς, δέκα λεπτά πριν τις 21:00, κάτω από τα σκούρα φώτα που τόνιζαν το γοτθικό περίβλημα της σκηνής και με τους καπνούς από το λιβάνι να χάνονται στην ατμόσφαιρα, πατούν το πόδι τους στο σανίδι οι Σουηδοί Tribulation με το "Lady Death". Επί μία ώρα το ατμοσφαιρικό και μελωδικό τους black/death metal στροβιλιζόταν όπως ο κιθαρίστας τους Jonathan Hulten με τις χορευτικές του κινήσεις, μεταξύ παράνοιας και λογικής, μυστηρίου και τρόμου, αποκρυφισμού και ρομαντισμού. Το ολόφρεσκο, τέταρτο άλμπουμ τους, "Down Below"φαίνεται πως βρήκε τη θέση του κοντά στα προηγούμενα έργα των Σουηδών, αφού πέρα του εναρκτήριου, του "The Lament" και "Nightbound", οι αρμόζουσες τιμές δόθηκαν στις παλιές τους μέρες με κομμάτια όπως τα "In The Dreams Of The Dead", "Melancholia", Ultra Silvam" και το καταληκτικό "Strange Gateways Beckon", όπου στο τέλος χάθηκαν σαν τα βαμπίρ πίσω από τους καπνούς, μέχρι να εμφανιστούν ξανά για την τελευταία τους υπόκλιση.
Η θεατρικότητα στην παρουσία, και το μαύρο δράμα που προηγήθηκε από τους co-headliners της βραδιάς, δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεράσει θαρρώ τους Insomnium, τουλάχιστον σε έναν fan των πρώτων, όπως είμαι εγώ, που περίμενα να τους δω πως και πως.
Λίγο μετά τις 22:00, οι ήχοι που προμήνυαν τον αέναο χειμώνα άρχισαν να σημάνουν, μέχρι που βγήκε η τετράδα των Φιλανδών και επί 40 λεπτά έπαιξαν όλα τα μέρη του τελευταίου τους άλμπουμ, "Winter's Gate", κάτω από έναν καταιγισμό ομίχλης και ψυχρού φωτισμού. Μπορεί σε θέμα σκηνικής παρουσίας να δικαιώθηκα με όσα ανέφερα παραπάνω, αλλά ο πόνος και η οργή που έβγαινε από το στόμα του Niilo, ήταν αρκετά για να αναζωπυρωθεί η φωτιά που ήδη είχε ανάψει από κάτω. Η συνέχεια με τα "Τhe Primeval Dark" και "While We Sleep", έδειξε πως γλεντούν και παρτάρουν οι death metalάδες, αφού το ατελείωτο headbanging και οι μπύρες, διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ τα πειράγματα μεταξύ του Markus Vanhala, και του Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica, Paul Di'Anno, που αντικαθιστά τον κανονικό κιθαριστα, Ville Friman, δεν είχαν τέλος με τις κλωτσιές και τις κουτουλιές. Μέσα σε όλα τα άλλα, ο ξανθός frontman έγινε το σπίρτο που θα φούντωνε ξανά μια άτυπη κόντρα Αθηναίων vs Θεσσαλοικιών, για το ποιος εχει καλύτερο κοινό. Παρόλα αυτά, μέσα σε μιάμιση ώρα, και με επίλογο, το "Only One Who Waits", οι Φιλανδοί απέδειξαν τον λόγο που είναι μεγάλη μπάντα, ενώ και οι ίδιοι κατάλαβαν πως η δίψα του ελληνικού κοινού ήταν μεγάλη, ελπίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι θα έρθουν ξανά και για δευτερη φορά, ώστε να μας παγώσουν με τις Βόρειες μελωδίες τους.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Και ενώ όλα είναι στημένα πάνω στη σκηνή, λίγο αφότου πέρασα την πόρτα για να πιάσω θέση, εμφανίζονται κάτω από μεγαλειώδεις και επικά παραμυθένιους ήχος οι δικοί μας Caelestia. Τους Αθηναίους female fronted metallers, τους ειχα δει και το 2013 που ήταν υπό το όνομα Me And Myself. Πλέον έχοντας αλλάξει πολλά στο εσωτερικό της μπάντας, και με το νέο τους άλμπουμ "Thanatopsis" να κυκλοφορεί μέσω της εταιρείας του David Ellefson, είναι κάτι που προσωπικά θεωρώ πως το άξιζαν. Δυστυχώς όμως το σκοτάδι και την ατμόσφαιρα του εν λόγω δίσκου δε κατάφεραν να βγάλουν και προς τα έξω μιας και το ένα πρόβλημα διαδεχόταν το άλλο καθ'όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, έχοντας σαν αποτέλεσμα μέσα σε μισή ώρα να ακούμε τα τύμπανα σαν κάποιο playthrough ενώ οι κιθάρες και τα φωνητικά της Δήμητρας ίσα που ακούγονταν, ενώ είμαι σίγουρος πως υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ζεστάνουν πολύ το κοινό, αλλά δυστυχώς η τύχη δεν τα φέρνει όλα όπως εμείς θέλουμε.
Και ενώ ο κόσμος ήδη έχει μαζευτεί από νωρίς, δέκα λεπτά πριν τις 21:00, κάτω από τα σκούρα φώτα που τόνιζαν το γοτθικό περίβλημα της σκηνής και με τους καπνούς από το λιβάνι να χάνονται στην ατμόσφαιρα, πατούν το πόδι τους στο σανίδι οι Σουηδοί Tribulation με το "Lady Death". Επί μία ώρα το ατμοσφαιρικό και μελωδικό τους black/death metal στροβιλιζόταν όπως ο κιθαρίστας τους Jonathan Hulten με τις χορευτικές του κινήσεις, μεταξύ παράνοιας και λογικής, μυστηρίου και τρόμου, αποκρυφισμού και ρομαντισμού. Το ολόφρεσκο, τέταρτο άλμπουμ τους, "Down Below"φαίνεται πως βρήκε τη θέση του κοντά στα προηγούμενα έργα των Σουηδών, αφού πέρα του εναρκτήριου, του "The Lament" και "Nightbound", οι αρμόζουσες τιμές δόθηκαν στις παλιές τους μέρες με κομμάτια όπως τα "In The Dreams Of The Dead", "Melancholia", Ultra Silvam" και το καταληκτικό "Strange Gateways Beckon", όπου στο τέλος χάθηκαν σαν τα βαμπίρ πίσω από τους καπνούς, μέχρι να εμφανιστούν ξανά για την τελευταία τους υπόκλιση.
Η θεατρικότητα στην παρουσία, και το μαύρο δράμα που προηγήθηκε από τους co-headliners της βραδιάς, δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεράσει θαρρώ τους Insomnium, τουλάχιστον σε έναν fan των πρώτων, όπως είμαι εγώ, που περίμενα να τους δω πως και πως.
Λίγο μετά τις 22:00, οι ήχοι που προμήνυαν τον αέναο χειμώνα άρχισαν να σημάνουν, μέχρι που βγήκε η τετράδα των Φιλανδών και επί 40 λεπτά έπαιξαν όλα τα μέρη του τελευταίου τους άλμπουμ, "Winter's Gate", κάτω από έναν καταιγισμό ομίχλης και ψυχρού φωτισμού. Μπορεί σε θέμα σκηνικής παρουσίας να δικαιώθηκα με όσα ανέφερα παραπάνω, αλλά ο πόνος και η οργή που έβγαινε από το στόμα του Niilo, ήταν αρκετά για να αναζωπυρωθεί η φωτιά που ήδη είχε ανάψει από κάτω. Η συνέχεια με τα "Τhe Primeval Dark" και "While We Sleep", έδειξε πως γλεντούν και παρτάρουν οι death metalάδες, αφού το ατελείωτο headbanging και οι μπύρες, διαδέχονταν η μία την άλλη, ενώ τα πειράγματα μεταξύ του Markus Vanhala, και του Jani Liimatainen (ex-Sonata Arctica, Paul Di'Anno, που αντικαθιστά τον κανονικό κιθαριστα, Ville Friman, δεν είχαν τέλος με τις κλωτσιές και τις κουτουλιές. Μέσα σε όλα τα άλλα, ο ξανθός frontman έγινε το σπίρτο που θα φούντωνε ξανά μια άτυπη κόντρα Αθηναίων vs Θεσσαλοικιών, για το ποιος εχει καλύτερο κοινό. Παρόλα αυτά, μέσα σε μιάμιση ώρα, και με επίλογο, το "Only One Who Waits", οι Φιλανδοί απέδειξαν τον λόγο που είναι μεγάλη μπάντα, ενώ και οι ίδιοι κατάλαβαν πως η δίψα του ελληνικού κοινού ήταν μεγάλη, ελπίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι θα έρθουν ξανά και για δευτερη φορά, ώστε να μας παγώσουν με τις Βόρειες μελωδίες τους.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου