Οι Γαλλοι Glorior Belli, επανέρχονται με τον ποικίλο τους ήχο, έπειτα από δύο χρονια με το "The Apostates". To έβδομο άλμπουμ τους ήδη από το εξώφυλλο δείχνει τις βλάσφημες διαθέσεις του, καθώς αποστασιοποιείται από μια θέση στον Παράδεισο, δημιουργώντας το κατάλληλο soundtrack για τη Μεγάλη Παρασκευή, όπου αναμένεται να κυκλοφορήσει.
Το "Sui Generis" που ανοίγει τον δίσκο, μετά την αργή σκοτεινιασμένη του εισαγωγή, ξεδειπλώνει μια δυναμική αλλά εξίσου μαύρη πτυχή, με τη φωνή του Billy Bayou να δημιουργεί μια κολασμένη ατμόσφαιρα. Το "Deserters of Eden" που συνεχιζει με την οπτική των Γάλλων το ταξίδι των πρωτόπλαστων στη Γη, συνεχίζει στα ίδια επιθετικά μονοπάτια, με το τέλος όμως να δίνει όμορφες κλασικές heavy metal μελωδίες, όμοιες με αυτές που θα συναντήσουμε έπειτα και στο "Runaway Charley".
Το ομώνυμο "The Apostates", ξεκινάει με πιο μελωδικούς doomy ρυθμούς και αρκετά rock στοιχεία, μέχρι να επανέλθει στη πορεία η καφρική τους πλευρά. Εδώ να πούμε πως αυτές οι έξυπνες εναλλαγές χρησιμοποιούνται στο σύνολο του άλμπουμ με διάφορους τρόπους, καθώς φαίνεται πως οι Glorior Belli δεν έχουν πάψει τα μουσικά πειρά(γ)ματα.
Από την άλλη πιο εσωστρεφές έρχεται το "Bedlam Bedamned" με τις occult/black επιρροές του, ενώ το "Hangin' Crepe" σε εντελώς αντίθετο δρόμο προβάλει τη stoner πλευρά τους, και φαίνεται να συμφωνεί με τον συνδυασμό του punk/black n rolll του "Jerkwater Redemption" που ακολουθεί.
Το "Split Tongues Won't Atone" πατάει πάνω στα συννεφιασμένα μονοπάτια της αρχής, καθώς τα γρήγορα riffs του ενώνονται με την ερεβώδη ατμόσφαιρα απαλών, μελαγχολικών στιγμών που θυμίζουν τους labelmates τους, Solstafir. Το τελίωμα του άλμπουμ ξεφεύγει από όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, αφού ακολουθεί μια μελωδική, κατατονική γραμμή που ενώνει τα blues στοιχεία των The Devil's Blood με τα ξεσπάσματα των Paradise Lost.
To "Τhe Apostates", είναι ίσως από τα πιο ποικίλα άλμπουμ στον ακραίο χώρο, τα τελευταία χρόνια. Τα riffs των Glorior Belli σε αυτόν τον δίσκο, επί των πλείστων ακολουθούν την ίδια σειρά χωρίς να είναι μονότονα, ενώ θα συναντήσουμε μεσα πολλά στοιχεία από heavy metal, hard και alternative rock και φυσικά πολλές επικές αλλά και λυπηρές στιγμές. Τέλος με το "The Apostates" βγάζουν το μίσος τους με έναν τρόπο που διαφέρει από την αρχή εώς το τέλος του δίσκου, δείχνοντας έτσι πόσο πολυδιάστατο μπορεί να είναι το black metal.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "Sui Generis" που ανοίγει τον δίσκο, μετά την αργή σκοτεινιασμένη του εισαγωγή, ξεδειπλώνει μια δυναμική αλλά εξίσου μαύρη πτυχή, με τη φωνή του Billy Bayou να δημιουργεί μια κολασμένη ατμόσφαιρα. Το "Deserters of Eden" που συνεχιζει με την οπτική των Γάλλων το ταξίδι των πρωτόπλαστων στη Γη, συνεχίζει στα ίδια επιθετικά μονοπάτια, με το τέλος όμως να δίνει όμορφες κλασικές heavy metal μελωδίες, όμοιες με αυτές που θα συναντήσουμε έπειτα και στο "Runaway Charley".
Το ομώνυμο "The Apostates", ξεκινάει με πιο μελωδικούς doomy ρυθμούς και αρκετά rock στοιχεία, μέχρι να επανέλθει στη πορεία η καφρική τους πλευρά. Εδώ να πούμε πως αυτές οι έξυπνες εναλλαγές χρησιμοποιούνται στο σύνολο του άλμπουμ με διάφορους τρόπους, καθώς φαίνεται πως οι Glorior Belli δεν έχουν πάψει τα μουσικά πειρά(γ)ματα.
Από την άλλη πιο εσωστρεφές έρχεται το "Bedlam Bedamned" με τις occult/black επιρροές του, ενώ το "Hangin' Crepe" σε εντελώς αντίθετο δρόμο προβάλει τη stoner πλευρά τους, και φαίνεται να συμφωνεί με τον συνδυασμό του punk/black n rolll του "Jerkwater Redemption" που ακολουθεί.
Το "Split Tongues Won't Atone" πατάει πάνω στα συννεφιασμένα μονοπάτια της αρχής, καθώς τα γρήγορα riffs του ενώνονται με την ερεβώδη ατμόσφαιρα απαλών, μελαγχολικών στιγμών που θυμίζουν τους labelmates τους, Solstafir. Το τελίωμα του άλμπουμ ξεφεύγει από όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, αφού ακολουθεί μια μελωδική, κατατονική γραμμή που ενώνει τα blues στοιχεία των The Devil's Blood με τα ξεσπάσματα των Paradise Lost.
To "Τhe Apostates", είναι ίσως από τα πιο ποικίλα άλμπουμ στον ακραίο χώρο, τα τελευταία χρόνια. Τα riffs των Glorior Belli σε αυτόν τον δίσκο, επί των πλείστων ακολουθούν την ίδια σειρά χωρίς να είναι μονότονα, ενώ θα συναντήσουμε μεσα πολλά στοιχεία από heavy metal, hard και alternative rock και φυσικά πολλές επικές αλλά και λυπηρές στιγμές. Τέλος με το "The Apostates" βγάζουν το μίσος τους με έναν τρόπο που διαφέρει από την αρχή εώς το τέλος του δίσκου, δείχνοντας έτσι πόσο πολυδιάστατο μπορεί να είναι το black metal.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου