Τρία χρόνια είχαν οι The Black Dahlia Murder να μας απασχολήσουν με μία νέα δουλειά. Φέτος, και εν μέσω χαλεπών καιρών, το μακάβριο στυλ τους επιστρέφει με την ένατη κυκλοφορία τους. Το "Verminous" έρχεται βρώμικο, τραχύ και καυτό με πολλές διαστάσεις.
Το εναρκτήριο, ομότιτλο, θα έρθει με περίσσια ενέργεια και στιγμές που ενώνουν το thrash με τον ήχο των Arsis, κι όχι τόσο το melodeath που έχουμε συνηθίσει από τους έτερους Αμερικάνους, ενώ δε λείπουν και ιδιαίτερες πινελιές που θυμίζουν τη σκηνή του Gothenburg. Επηρεασμένοι από αυτό το περίεργο συναίσθημα οδηγούμαστε στο πιο σκοτεινό και εξαγριωμένο "Godlessly", ενώ το "Removal Of The Oaken Stake" που ακολουθεί, φέρνει γκρούβες, τεχνικές και στοιχεία που αγαπάμε από αυτή τη μπάντα όλα τα χρόνια, θυμίζοντας σε διάφορα σημεία μάλιστα τις μακρινές απαρχές της.
Δημιουργώντας μια δομή από κομμάτι σε κομμάτι, φτάνουμε αισίως στο "Child Of Night" που δείχνει το πρόσωπο των The Black Dahlia Murder όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι σήμερα, με σύγχρονες φόρμες, ταχύτητες που σπάνε νεύρα και φυσικά κολλητικά σολιστικά, τα οποία ευτυχώς δε φθίνουν, κάνοντας το-ίσως-το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Στα ίδια μονοπάτια ακολουθεί ευθύς αμέσως και το "Sunless Empire" όπου στα τύμπανα γίνεται φοβερή δουλειά, αλλά και το "The Leather Apron's Scorn" σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου.
Το "How Very Dead" γίνεται άκρως μελωδικό και ατμοσφαιρικό μέσα σε όλο αυτό το κύμα εκρήξεων και ξεσπασμάτων, όσο το "The The Wereworm's Feast" δείχνει τον shredding χαρακτήρα των μελών. Μετά από αυτό ένα απαλό ακουστικό ιντερλούδιο κατευνάζει τα πνεύματα, δίνοντας πάσα στο καταλυτικό "Dawn Of Rats", δίνοντας μας ξανά πράγματα που συναντήσαμε στην αρχή.
Σίγουρα ακούγοντας πάλι και πάλι το νέο δημιούργημα των εν λόγω κυρίων θα δούμε πως μπορεί να μην αναφερόμαστε σε κάτι εικονικό, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα είναι τίμιο και δυνατό. Όπως και με τον προηγούμενο δίσκο, έτσι κι εδώ θα βρεθουν κομμάτια που μπλέκουν κι άλλα πρακλάδια του σκληρού ήχου, με μόνη διαφορά πως τώρα μπαίνει πιο βαθιά η σφραγίδα των Αμερικάνων. Τέλος, αυτό που με έκανε να χαμογελάσω περισσότερο για το τελικό αποτέλεσμα είναι πως οι κιθάρες είναι ιδιαίτερα εμφατικές και πολύ κοντά στο αγνό μελωδικό death metal που προσωπικά αγάπησα και φυσικά τα τραγούδια για ακόμα μια φορά είναι ένα κι ένα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο, ομότιτλο, θα έρθει με περίσσια ενέργεια και στιγμές που ενώνουν το thrash με τον ήχο των Arsis, κι όχι τόσο το melodeath που έχουμε συνηθίσει από τους έτερους Αμερικάνους, ενώ δε λείπουν και ιδιαίτερες πινελιές που θυμίζουν τη σκηνή του Gothenburg. Επηρεασμένοι από αυτό το περίεργο συναίσθημα οδηγούμαστε στο πιο σκοτεινό και εξαγριωμένο "Godlessly", ενώ το "Removal Of The Oaken Stake" που ακολουθεί, φέρνει γκρούβες, τεχνικές και στοιχεία που αγαπάμε από αυτή τη μπάντα όλα τα χρόνια, θυμίζοντας σε διάφορα σημεία μάλιστα τις μακρινές απαρχές της.
Δημιουργώντας μια δομή από κομμάτι σε κομμάτι, φτάνουμε αισίως στο "Child Of Night" που δείχνει το πρόσωπο των The Black Dahlia Murder όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι σήμερα, με σύγχρονες φόρμες, ταχύτητες που σπάνε νεύρα και φυσικά κολλητικά σολιστικά, τα οποία ευτυχώς δε φθίνουν, κάνοντας το-ίσως-το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Στα ίδια μονοπάτια ακολουθεί ευθύς αμέσως και το "Sunless Empire" όπου στα τύμπανα γίνεται φοβερή δουλειά, αλλά και το "The Leather Apron's Scorn" σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου.
Το "How Very Dead" γίνεται άκρως μελωδικό και ατμοσφαιρικό μέσα σε όλο αυτό το κύμα εκρήξεων και ξεσπασμάτων, όσο το "The The Wereworm's Feast" δείχνει τον shredding χαρακτήρα των μελών. Μετά από αυτό ένα απαλό ακουστικό ιντερλούδιο κατευνάζει τα πνεύματα, δίνοντας πάσα στο καταλυτικό "Dawn Of Rats", δίνοντας μας ξανά πράγματα που συναντήσαμε στην αρχή.
Σίγουρα ακούγοντας πάλι και πάλι το νέο δημιούργημα των εν λόγω κυρίων θα δούμε πως μπορεί να μην αναφερόμαστε σε κάτι εικονικό, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα είναι τίμιο και δυνατό. Όπως και με τον προηγούμενο δίσκο, έτσι κι εδώ θα βρεθουν κομμάτια που μπλέκουν κι άλλα πρακλάδια του σκληρού ήχου, με μόνη διαφορά πως τώρα μπαίνει πιο βαθιά η σφραγίδα των Αμερικάνων. Τέλος, αυτό που με έκανε να χαμογελάσω περισσότερο για το τελικό αποτέλεσμα είναι πως οι κιθάρες είναι ιδιαίτερα εμφατικές και πολύ κοντά στο αγνό μελωδικό death metal που προσωπικά αγάπησα και φυσικά τα τραγούδια για ακόμα μια φορά είναι ένα κι ένα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου