Οι Oranssi Pazuzu είναι από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα της εποχής μας, πως η έμπνευση στην ακραία και δη black metal σκηνή δε φθίνει. Mε ήδη δεκατρία χρόνια στον χώρο και με ένα μυαλό που στροφάρει συνεχώς, το συγκρότημα από τον Βορρά, φέρνει το πέμπτο του άλμπουμ με τίτλο "Mestarin Kynsi".
Μπαίνοντας δειλά δειλά στο μαύρο φόντο των Φιλανδών, το "Ilmestys" για το πρώτο πεντάλεπτο λειτουργεί σαν πρόλογος με τους ανατριχιαστικούς πλην κολλητικούς του ήχους, που θα ενταθούν προς το τέλος, με μερικά industrial περάσματα τα οποία θα έχουν την τιμητική τους και στη συνέχεια. Πιο ατμοσφαιρικό και με κλασικές ψυχεδελικές προσθήκες θα ακολουθήσει το "Tyhjyyden sakramentti"...ώσπου βέβαια να πέσουν τα πρώτα κύματα στα βράχια και να αρχίσουν τα ποικίλα και πολυδιάστατα ξεσπάσματα, με τα πλήκτρα να δημιουργούν υπερβατικά ταξίδια σε διαστάσεις, όσο τα riffs δηλώνουν την υπαρξιακή ακρότητα της μπάντας.
To "Uusi Teknokratia" που πρόσφατα έγινε και video clip, δείχνει το εμφανώς νέο πρόσωπο του συγκροτήματος, με ένα σύννεφο να σκεπάζει τα πάντα από πάνω και μια πίεση να εισέρχεται με τα μουσικά μοτίβα που διάλεξαν για αυτό το άλμπουμ. Το industrial στοιχείο που προανέφερα, εδώ πρωταγωνιστεί με την καφρίλα της φωνής να μπαίνει σε μια εσωστρέφεια που μιλάει στη ψυχή και τη συνείδηση μας. Δίχως να αλλάζει τακτική, το σχεδόν Samael-ικό "Oikeamielisten Sali" αποκτά μια σινεματική υπόσταση, αρκετά μεγαλειώδη, που μας βυθίζει στο χάος, ενώ μετά τη μέση οι μελωδικές του εξάρσεις κάνουν ένα "σκοτσέζικο ντους" στα συναισθήματά μας.
Στο πέμπτο και προτελευταίο μέρος του δίσκου, το "Kuulen ääniä maan alta" μπορεί να κρατά γερά τον χαρακτήρα που μας σύστησε το άλμπουμ, αλλά οι χαοτικοί του ήχοι με τη μακάβρια χροιά δημιουργούν ένα αλλόκοτο και απόκοσμο αποτέλεσμα, όπως ακριβώς θα ήθελαν οι ίδιοι οι Oranssi Pazuzu να χαρακτηρίζεται η τέχνη τους. Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το "Taivaan Portti" που μας αποχαιρετά με μια σειρά γρήγορων και ακραίων ρυθμών, κρυμμένων χορωδιών, κι ένα ύφος γεμάτο πολυπλοκότητες και υποβόσκουσα όρεξη για την επόμενη καταστροφή.
Για πέμπτη φορά, το εν λόγω συγκρότημα δείχνει να μην επαναπαύεται και κυρίως να μη χαρίζεται σε τίποτα. Το ανήσυχο πνεύμα του Δαίμονα στροβιλίζεται γύρω από τις σκέψεις του, και το αποτέλεσμα που έφερε τώρα είναι μια σύγχρονη, πειραματική οπτική του black metal που αφήνει για λίγο στην άκρη τη ψυχεδέλεια και τα rock στοιχεία, εμβαθύνοντας στη μαύρη τρύπα που δεν είχε εξερευνήσει. Αυτό που τέλος μας δίνεται με τη δουλειά αυτή καθώς και την ηχητική του, είναι μια μεγάλη εξέλιξη στους ήχους των πρόσφατων Ulver, των Samael, των Τhorns και των Mysticum. Εν κατακλείδι δηλαδή, οι Oranssi Pazuzu ανέβασαν τον πήχη και τους βγήκε σε καλο.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μπαίνοντας δειλά δειλά στο μαύρο φόντο των Φιλανδών, το "Ilmestys" για το πρώτο πεντάλεπτο λειτουργεί σαν πρόλογος με τους ανατριχιαστικούς πλην κολλητικούς του ήχους, που θα ενταθούν προς το τέλος, με μερικά industrial περάσματα τα οποία θα έχουν την τιμητική τους και στη συνέχεια. Πιο ατμοσφαιρικό και με κλασικές ψυχεδελικές προσθήκες θα ακολουθήσει το "Tyhjyyden sakramentti"...ώσπου βέβαια να πέσουν τα πρώτα κύματα στα βράχια και να αρχίσουν τα ποικίλα και πολυδιάστατα ξεσπάσματα, με τα πλήκτρα να δημιουργούν υπερβατικά ταξίδια σε διαστάσεις, όσο τα riffs δηλώνουν την υπαρξιακή ακρότητα της μπάντας.
To "Uusi Teknokratia" που πρόσφατα έγινε και video clip, δείχνει το εμφανώς νέο πρόσωπο του συγκροτήματος, με ένα σύννεφο να σκεπάζει τα πάντα από πάνω και μια πίεση να εισέρχεται με τα μουσικά μοτίβα που διάλεξαν για αυτό το άλμπουμ. Το industrial στοιχείο που προανέφερα, εδώ πρωταγωνιστεί με την καφρίλα της φωνής να μπαίνει σε μια εσωστρέφεια που μιλάει στη ψυχή και τη συνείδηση μας. Δίχως να αλλάζει τακτική, το σχεδόν Samael-ικό "Oikeamielisten Sali" αποκτά μια σινεματική υπόσταση, αρκετά μεγαλειώδη, που μας βυθίζει στο χάος, ενώ μετά τη μέση οι μελωδικές του εξάρσεις κάνουν ένα "σκοτσέζικο ντους" στα συναισθήματά μας.
Στο πέμπτο και προτελευταίο μέρος του δίσκου, το "Kuulen ääniä maan alta" μπορεί να κρατά γερά τον χαρακτήρα που μας σύστησε το άλμπουμ, αλλά οι χαοτικοί του ήχοι με τη μακάβρια χροιά δημιουργούν ένα αλλόκοτο και απόκοσμο αποτέλεσμα, όπως ακριβώς θα ήθελαν οι ίδιοι οι Oranssi Pazuzu να χαρακτηρίζεται η τέχνη τους. Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το "Taivaan Portti" που μας αποχαιρετά με μια σειρά γρήγορων και ακραίων ρυθμών, κρυμμένων χορωδιών, κι ένα ύφος γεμάτο πολυπλοκότητες και υποβόσκουσα όρεξη για την επόμενη καταστροφή.
Για πέμπτη φορά, το εν λόγω συγκρότημα δείχνει να μην επαναπαύεται και κυρίως να μη χαρίζεται σε τίποτα. Το ανήσυχο πνεύμα του Δαίμονα στροβιλίζεται γύρω από τις σκέψεις του, και το αποτέλεσμα που έφερε τώρα είναι μια σύγχρονη, πειραματική οπτική του black metal που αφήνει για λίγο στην άκρη τη ψυχεδέλεια και τα rock στοιχεία, εμβαθύνοντας στη μαύρη τρύπα που δεν είχε εξερευνήσει. Αυτό που τέλος μας δίνεται με τη δουλειά αυτή καθώς και την ηχητική του, είναι μια μεγάλη εξέλιξη στους ήχους των πρόσφατων Ulver, των Samael, των Τhorns και των Mysticum. Εν κατακλείδι δηλαδή, οι Oranssi Pazuzu ανέβασαν τον πήχη και τους βγήκε σε καλο.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου