Οι Moonspell χαίρουν άκρας εκτίμησης από τα απανταχού μεταλλικά κοινά, τόσο για το ταλέντο τους, την επιμονή τους, την πρόοδο τους αλλά και το ήθος τους. Η Ελλάδα βέβαια δείχνει ακόμα περισσότερο την ιδιαίτερη αγάπη της στους Πορτογάλους, αφού οι ίδιοι ουκ ολίγες φορές έχουν κάνει στάση στα μέρη μας. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία τους φορά εδώ, και με μία πανδημία να πλανάται, το συγκεκριμένο live report, μπαίνει σε μια άλλη διάσταση, αυτή του livestreaming. Η θρυλική μπάντα έδωσε δύο ιδιαίτερες συναυλίες στη Λισσαβόνα, που από τη μία με τις μάσκες και τις αποστάσεις υπήρχε ένα μικρό κοινό, και από την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος, συνδεδεμένος περίμενε να δει ένα μεγάλο ζωντανό αφιέρωμα στα "Irreligious" και "Hermitage".
Σε ένα κλίμα αναπόλησης, η πρώτη μέρα αποτελούσε μια old school θεματική και θύμηση για τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του "Irreligious". Για την ιστορία αυτός ο δίσκος ήταν το φανερό μεταίχμιο που οδηγούσε τους Πορτογάλους, από το ακραίο black metal στην πιο ατμοσφαιρική gothic/doom όχθη, όσο κι αν η πρώιμη αυτή η μεταπήδηση άφησε πολλά χαρακτηριστικά της μαυρίλας στο σύνολο. Αυτός ο δεύτερος δίσκος λοιπόν είχε την τιμητική του, ξεφεύγοντας στο συναυλιακό πλαίσιο, από την αιθέρια αύρα του, προσθέτοντας περισσότερο δυναμισμό και ένταση, τονίζοντας έτσι το background της ιστορίας του δίσκου, με όρεξη και μπρίο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που έδωσαν μια extreme πινελιά σε αυτό το live ήταν από κοινού το "Opium" και "Awake", ενώ πιο μυστηριακά, δίνοντας βάση στο όλο σκοτάδι, το "Mephisto" και "Full Moon Madness" κάτω από το μάτι του Ώρος και τη Σελήνη. Φυσικά όλο το άλμπουμ είχε την τιμητική του, βρίσκοντας τη μπάντα σε τρομερή ενέργεια, τον Fernando να μπαίνει στο πετσί του ρόλου του, όταν οι καμπάνες του "Ruin And Misery" βάραγαν ή όταν το "Poisoned Gift" πήγαινε τον μαύρο ρομαντισμό σε άλλο επίπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πιστής απόδοσης και αφοσίωσης στο έργο του φάνηκε και ο νεοφερμένος ντράμερ, Hugo Ribeiro, δίνοντας μια φρέσκια πινελιά σε αυτό το νοσταλγικό σετ. Μετά το πέρας του "Irreligious" και με τους λιγοστούς φίλους από κάτω να επαινούν, ήρθε ένα μικρό encore πέρασμα σε κάποιες ακόμα στιγμές του μακρινού και βραχέος παρελθόντος με τα "In And Above Men" και "From Lowering Skies" από το "The Andidote" toy 2003, έπειτα πηγαίνοντας αλλη μια δεκαετία μπροστά με τα "Finisterra" και "Blood Tells" του "Memorial", ενώ μνημεία σαν το "Wolfheart" και "Sin" δεν έμειναν παραπονεμένα, μιας και πρώτα το "Abysmo" και για κλείσιμο το "Alma Mater", έδεσαν με την παλιομοδίτικη αύρα της συναυλίας, ενώ ο Pedro πηγαινοερχόταν μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας, όπου μαζί με τον μπροστάρη, έδειχναν σαν να μην πέρασε μέρα από πάνω τους.
Την επόμενη μέρα κάνουμε ένα σινεματικό ταξίδι, δυόμιση δεκαετίες μετά, στη σύγχρονη πλευρά του "Hermitage". Με περίσσια όρεξη και διάθεση, πάλι παίζουν στην ολότητα το νέο τους άλμπουμ, αλλάζοντας κλίμα και ύφος, δίνοντας βαρύτητα σε όσα πρεσβεύουν τώρα, με περισσότερη τεχνική και πειραματισμούς. Πιο "καθώς πρέπει'' και με ρετρό ντύσιμο, οι Moonspell του 2021 έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου σε ένα παιχνίδι συναισθημάτων, ακουστικών και συχνοτήτων, στην ίσως πιο σοβαρή πτυχή της καριέρας τους. Αυτό αυτομάτως περνούσε από τη μπάντα και στο ακροατήριο, εντός και εκτός του χώρου, αφού όσο βάρος έχει χάσει η μουσική τους, άλλο τόσο υπήρχε στην όλη ατμόσφαιρα με κομμάτια όπως το "Common Prayers", "All Or Nothing" και "Apofthegmata" να έχουν την τιμητική τους. Με μια ανάλαφρη αλλά ταυτοχρόνως πεσσιμιστική περιβολή, η απόδοση του πρόσφατου αυτού δίσκου αρκετές φορές έχανε από την στουντιακή τελειότητα, ενώ η μπάντα παρά την όρεξή της, πολλές φορές φαινόταν περισσότερο επηρεασμένη από το παρελθόν κι οσα είχαν προηγηθεί στην προηγούμενη εμφάνισή τους. Τέλος, μετά από αυτό το πέρασμα, και την ερημητική τους οντότητα, γυρνούν πάλι στην αμαρτία με τα "Wolfshade" και "Alma Mater", καθώς και με τα "Night Eternal", "Breathe" και "Shadow Sun", πιο κοντά χρονολογικά στο σήμερα, και στην όλη gothic κουλτούρα τους, δίνοντας περεταίρω ένταση σε εκείνη τη βραδιά με τα χαμηλά φώτα να γίνονται φωτιές με τις πορφυροκίτρινες αποχρώσεις στο σανίδι, σηματοδοτώντας το μεγάλο 'μπαμ' πριν το τελικό κλείσιμο.
Οι Moonspell φαίνεται πως είναι οι τοπικοί ήρωες της Πορτογαλίας, με το ήδη παρευρισκόμενο κοινό να τους αποθεώνει, όπως κι εμείς από τις οθόνες μας. Ακόμα δε μπορώ να κατανοήσω τα αντίτιμα για livestream εμφανίσεις βέβαια, αλλά σίγουρα τέτοια ντοκουμέντα με ωραίες στιγμές, δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις για τις επόμενες γενιές οπαδών, αλλά και για όλους εμάς που έχουμε να θυμόμαστε τέτοια αξιοπερίεργα την εποχή του κορονοϊού. Μπορεί από μία οθόνη υπολογιστή να μην καταλαβαίνεις και πολλά για την ενέργεια μιας εμφάνισης, αλλά τα βασικά που σκιαγραφήθηκαν στη μουσική των Moonspell, κι όλο αυτό το πάθος που έβγαλαν σε δύο τελείως διαφορετικά σετ μας έκαναν να αναπολήσουμε τέτοιες εποχές, γεμάτες συναυλίες. Το ελληνικό κοινό, συνδέεται απόλυτα με το μεσογειακό, νότιο κλίμα της μπάντας και η όλη σθεναρότητα που βγαίνει από τους πρωταγωνιστές του σκοτεινού metal, ελπίζουμε σύντομα να ξαναβρεθεί προς τα μέρη μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου