Οι Go Ahead And Die δεν αποτελούν άλλο ένα project για τον Max Cavalera, αλλά μια οικογενειακή προτροπή και υποχρέωση. Ο θρυλικός frontman και πάλαι ποτέ ιδρυτικό μέλος των Sepultura, έρχεται να ενώσει τις δυνάμεις του με όσα σκέφτηκε και έβαλε κάτω ο γιος του, Igor Amadeus, δημιουργώντας αυτό το σχήμα. Στην παρέα και ο ντράμερ των καθόλα φιλοδοξων Khemmis, Zach Coleman, όπου από κοινού θα ζωγραφίσουν με τα γκρίζα ηχοχρώματά τους όλα όσα ταλανίζουν τον κόσμο. Το ομώνυμο άλμπουμ βγάζει τα απωθημένα όλων των ανθρώπων μετά την πανδημία και παρακάτω θα φανούν όλα όσα υπάρχουν πίσω από αυτή τη ζωντανή Κόλαση.
Με οργή και ευθύτητα, οι τραχείς ρυθμοί του εναρκτήριου διδύμου "Truckload Full Of Bodies" και 'Toxic Freedom" καταφέρνουν να συνδέσουν το metal με το punk, πηγαίνοντας στα όρια της ακρότητας και μάλιστα από έναν πιτσιρικά γεμάτο όρεξη και ιδέες, και τον βετεράνο, θρύλο πατέρα του που ακόμα κρατά τη φλόγα. Αν και λίγο μουδιασμένα με μερικά κοψίματα για αρχή, παρά την τρέλα και το βάρος, η συνέχεια, εν τέλει μας δικαιώνει έτι περισσότερο, όπου το "Ι.C.E Cage" μας πηγαίνει σε πιο άμεσους death metal δρόμους με φωνητικά γεμάτα απόγνωση και κιθάρες που θυμίζουν τα Βραζιλιάνικα 80s όπως τα απέδωσε ο υιός Cavalera με τη σκέψη της επιρροής. Περίπου στο ίδιο μήκος κυμαίνεται, πηγαίνοντας λίγα χρόνια μπροστά, και στο "Isolated Desoalted" δείχνοντας πόσο θίγεται η μακάβρια επικαιρότητα διά χειρός και στόματος των μελών.
Προάγοντας ξανά την κληρονομιά του Max, o Igor Αmadeus φρεσκάρει πράγματα και από το ύστατο κομμάτι του πρώτου με το "Roots" αλλά και στοιχεία των Soulfly κυρίως στο πιο tribal/industrial "Prophets Prey" όπου η χαρντκορίλα δε μένει πίσω, συνάδοντας τέλεια με το υπόλοιπο σύνολο, κάνοντας το πιο ζωντανό και δυναμικό εκτός από extreme, αν και το "Punisher" μας γυρνάει με τις γκαζιές του σε πιο thrash δρόμους, όπου τόσο ο βασικός συνθέτης του δίσκου, όσο και ο γερόλυκος σκίζουν τα λαρύγγια τους, και ο ντράμερ των Khemmis σιγοντάρει με τα πλούσια γεμίσματα τις απλές αλλά ουσιώδεις riff-ολογίες. Από την άλλη το "El Cuco" παραμορφωμένο και βαθύ με τις μπασογραμμές του, μας ρίχνει και εμάς στα άπατα μαύρα νερά των ιδεών τους, με μια βρώμικη διάθεση που φλερτάρει με το sludge, το οποίο έλειπε και φυσικά ταίριαζε σε αυτό το συνονθύλευμα ήχων και αισθήσεων ανεβάζοντας εδώ κι εκεί ταχύτητες για την αλλαγή και την όλη ροή.
Το ομότιτλο "G.A.A.D" έρχεται καταλυτικό και ώριμο, ως η πιο ολοκληρωμένη σύνθεση του άλμπουμ με μελωδίες, δυσαρμονία, σκοτάδι και φυσικά όγκο που επιβάλλεται σε μια τέτοια δημιουργία, ενώ σιγοντάρει με τα ακόμα πιο γρήγορα περάσματά του, το "Worth Less Than Piss" εξαπολύοντας περίσσια ενέργεια και βοθρίλα λίγο πριν το φινάλε. Στο "(In The) Slaughterline MFi T" τίποτα δε μπορεί περισσότερο να αλλάξει με τα στοιχεία της αρχής ξανά να συναντώνται. Τέλος, το "Roadkill" με μεστότητα ξανά, προχωρά με γκρούβες, μένος και σκότος στα εξίμισι λεπτά του σκάβει λίγο ακόμα τον λάκκο της κοινωνίας, πριν να τον σκεπάσει με μίσος και κατάρες, όπως άλλωστε συμβαίνει έως την τελευταία νότα, κλείνοντας ένα μανιφέστο που υπερτερεί και της ίδιας της μουσικής μέσα από όλες τις δηλώσεις και τη μανία που φαίνεται σε όλη αυτή τη δουλειά.
Αν δεν υπήρχε μέσα στο άλμπουμ το βαρυσήμαντο όνομα των Cavalera και η όλη κληρονομιά του ίδιου του Max σε συνεργασία με το τέκνον του, τότε δε ξέρω πόσο θα ασχολούταν ο κόσμος με το εν λόγω project. Παρόλα αυτά είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον να δίνεται φρεσκάδα αλλά και στοιχεία του παρελθόντος μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα και να αποτυπώνονται τόσα στοιχεία του σκληρού ήχου γύρω από το thrash και το death. Όλα αυτά μάλιστα αποτελούν και την καλή πλευρά του εν λόγω ντεμπούτου, με το βασικό αρνητικό να είναι η έλλειψη ποικιλίας παρά τα διάφορα στυλ και ηχοτόπια που έρχονται. Παρόλα αυτά το όλο εγχείρημα αποτελεί ιδέα του ίδιου του Igor, οπότε αξίζει να δούμε τις ανησυχίες ενός άγουρου καλλιτέχνη, που σιγά σιγά θα βρει τον δρόμο του μέσα και έπειτα από αυτό το προσωπικό/οικογενειακό εγχείρημα. Μάλιστα η διάθεσή του για ένα δυνατό μουσικό μέλλον δεν κρύβεται, αφού γρεζάτος και ορεξάτος για δημιουργία κατέθεσε όλες τους τις ιδέες εδώ. Κλείνοντας, τα μηνύματα είναι πολλά και πρέπει να τα κρατήσουμε μαζί με τη βία της μουσικής που εκδικείται την πραγματική ζωή.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου