Οι Crescent μας έρχονται από την Ανατολή του μυστηρίου, των αρωμάτων και της μαγείας. Οι Αιγύπτιοι metallers, εδώ και πάνω από 20 χρόνια, με αρκετά όμως κενά, έχουν χαρίσει στο underground πληθώρα ήχων και μουντών χρωμάτων, με έναν επικό τόνο στη μυθολογική τους διάθεση. Φέτος μάλιστα επιστρέφουν με το τρίτο τους ολοκληρωμένο έργο, ανασκαλεύοντας πάλι την αρχαία Αιγυπτιακή κληρονομιά, και με τίτλο το "Carving The Fires Of Akhet".
Με μια σαρωτική και σκοτεινή αύρα, μπαίνει χωρίς πολλά πολλά το ομότιτλο, συνδυάζοντας τις βαριές και ακραίες κιθάρες με τους ανατολίτικους ρυθμούς των κρουστών, βάζοντας μας εξ αρχής, καλά στο κλίμα της μπάντας και της θεματολογίας του δίσκου. Στο ίδιο μήκος κύματος, με πιο ανυψωτική αλλά εξίσου τρελαμένη, γρήγορη διάθεση έρχεται και το "Moot Set Waas" βγάζοντας έξω έναν πιο μαυρομεταλλικό χαρακτήρα, ζεστό και μυστηριακό, κόντρα σε όλα τα Σκανδιναβικά μοτίβα που εμφανώς φανταζόμαστε. Από την άλλη το "Serpent Of Avaris" τόσο με τις αργές τυμπανοκρουσίες, όσο και με τις κρυμμένες μελωδίες, εμφανίζεται πιο απόκρυφο, ενώ όσο προχωράμε οι ταχύτητες ανεβαίνουν, με την Αιγυπτιακή ατμόσφαιρα να μας έχει πάρει από το χέρι και να μας συνεχίζει ένα ταξίδι στην ιστορία που κρύβει η έρημος.
Γκρουβάτο, το "Neb-Pehti-Ra" ζωηρεύει την ατμόσφαιρα του δίσκου παρά την γενική του ωμότητα, σιγοντάροντας και με τον χαρακτήρα του 'Imprecations Upon Thy Flame" το οποίο βάζει όλα τα παραδοσιακά στοιχεία της χώρας των δημιουργών μέσα στις κιθάρες, και παίρνοντας στροφές σε πιο βαριά μονοπάτια, θυμίζει μια ανάμιξη των Nile με τους Melechesh. Σαν φυσική συνέχεια, με την Αιγυπτιακή κληρονομιά συνεχώς να πρωτοστατεί, ακολουθεί και το "Drowned In Theban Blood" παρουσιάζοντας έναν oriental extreme 'αμανέ'. Σιγά σιγά μάλιστα φτάνουμε και στην τελική ευθεία, με πολλές εκπλήξεις, η οποία πρώτη είναι και η tribal σύνθεση του "Crimson Descension", που σαν ιντερλούδιο μας βάζει στην οργανική πλευρά του δίσκου.
Έπειτα από αυτό, το "Αs Nu Enshrines" μαυρίζει το όλο κλίμα με τους δυσαρμονικούς, τεχνικούς και σκληρούς του ήχους, πηγαίνοντας τα παραδοσιακά Αραβικά μέρη ακόμα πιο κοντά στον μεταλλικό χαρακτήρα της μπάντας, με στροβιλώδη και περίτεχνη αισθητική, βάζοντας ανεπίσημα την τελεία σε αυτή τη δουλειά. Επίσημα όμως, λίγο μετά έχουμε ένα "ξεσκόνισμα" αναμνήσεων με το "Dreamland" του Έντγκαρ Άλαν Πόε, που από το black metal του 99', χώνεται στο στυλ της παρούσας κυκλοφορίας, δίνοντας πάσα στις μεγάλες διασκευές. Έτσι, κι επίσημα ολοκληρώνεται ο κύκλος με δύο διαφορετικές μα ταιριαστές εκτελέσεις, στο "Xeper-I Set" των Diessection και το "For Victory" των Bolt Thrower τονίζοντας τα είδη που υπηρετούν και τις επιρροές που πρωτοστατούν, σε ένα πιο heavy συνονθύλευμα.
Γεμάτοι δύναμη, στιβαρότητα και οργή, σαν την πρωταγωνιστική φιγούρα του εξώφυλλου, οι Crescent αναμιγνύουν λίγο την πολιτιστική τους κληρονομιά, με το prog, τη μελωδία και τον brutal χαρακτήρα. Μπορεί γενικά η καριέρα τους να ξεκίνησε με βήματα χελώνας, αλλά εν τέλει αυτό που βλέπουμε πλέον, είναι μια μηχανή μαζικής καταστροφής, με τους σκληρούς, βορβορώδεις ήχους να σκάβουν. Τέλος, μπορεί ο τροχός να μην ανακαλύπτεται μέσασε αυτό το ηχητικό σύνολο, αλλά δίνεται ένα λιθαράκι σε όλη αυτή τη Μεσανατολική metal σκηνή, που σιγά σιγά διαδίδεται και στον υπόλοιπο κόσμο, μακριά από τα στενά σύνορα των αματοβαμμένων αυτών περιοχών.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου