Η αρχοντική και πλούσια αυτή η επιστροφή δε θα μπορούσε να αρχίσει με κάτι λιγότερο από επικές μελωδίες σαν αυτές τις ξεσηκωτικές του εναρκτήριου "Out Of The Glory'' που κατευθείαν 'κραυγάζουν' το όνομα της μπάντας, δίνοντας έπειτα άπλετο χώρο στον Kiske για να απλώσει τη φωνή του, όσο τα μπάσα και τα heavy riffs δίνουν περεταίρω χρώμα σε αυτή την ατμόσφαιρα μεγαλείου που μας χαρίζεται επί 7 λεπτά, ενώ ο Andi Deris από τη μεριά του έρχεται πιο επιθετικός φτιάχνοντας ένα θεατρικό σκηνικό. Σε πιο σύγχρονες και ταιριαστές με το υπόλοιπο σύνολο, το "Fear Of The Fallen" μπορεί να χαρακτηριστεί και ανατριχιαστικό με τον τρόπο που μπαίνει για να σαρώσει, χωρίς καν να έχουμε φτάσει στη μέση, με δυναμισμό, ακουστικά περάσματα, συγκινήσεις, ψίθυρους και καταλυτικές κορώνες που ανυψώνουν την power metal αισθητική σε ένα καθόλα βιρτουόζικο κλίμα, γεμάτο από χημεία και καλή ενέργεια. Από την άλλη το "Best Time" δείχνει ακόμα εντονότερα-και στους πιο δύσπιστους-πως αυτός ο δίσκος αποτελεί όντως μια τέλεια στιγμή για να κοπανηθούμε και να χορέψουμε σε ένα μίγμα 'παρτάδικου' glam rock με την Τευτονική αύρα των θρυλικών κολοκυθών όπου ο Sascha Gerstner βάζει τη μοντέρνα πινελιά του.
Με πιο στακάτη και heavy φιλοσοφία, εισαγόμαστε σε μια άλλη πλευρά του δίσκου, ρυθμική και βαριά, αρχικά με το "Mass Pollution" και τις εκφραστικές μπασογραμμές του, και εν συνεχεία με το "Indestructible" που πατούν στα πιο παλιομοδίτικά μονοπάτια του θρυλικού συγκροτήματος, ενώ κάπου στο ενδιάμεσο κυμαίνεται το "Rise Without Chains" με κλασικά europower leads, κολλητικά και περιπετειώδη γύρω από τον Δαιδαλώδη δρόμο που παίρνουν, ταιριάζοντας με την κατάρτιση όλων όσων συμμετέχουν. Λίγο πριν από όλα αυτά όμως, το "Angels" δίχως να εκδηλώνεται πολύ, ίσα ίσα εκρήγνυται μέσα στην απαλότητά του σπάζοντας για λίγο την εξωφρενική συν εκτροχιασμένη δύναμη των υπολοίπων κομματιών, σαν μια καθαρτήρια προσθήκη.
Εξαπολύοντας πάλι επίθεση με ένα σχεδόν "Walls Of Jericho" μοτίβο, ο αέναος κιθαρίστας, Michael Weikath έρχεται με το "Robot Kings" να αναμίξει τις εποχές σε κάθε μέρος απ' όπου περνούν οι έξι χορδές του, με τους δύο μπροστάρηδες ξανά να ενώνονται δίνοντας μια κατάθεση της ψυχής και των λαρυγγιών τους, ενώ οι γκρούβες σιγοντάρουν τέλεια στο χιτάδικο και live-άδικο ρεφρέν του. Συνεχίζοντας απογειωτικά, το "Cyanide" προχωρά ταχύτατα και ορμητικά, χωρίς πολλά-πολλά, με τις κορώνες που τιμούν τον τίτλο να ωθούν όλους μας να φωνάξουμε και να χτυπηθούμε σαν να τους βλέπουμε στην πρώτη γραμμή. Το "Down In The Dumps" λίγο πριν το τέλος στη νοοτροπία των παρόντων Helloween, μαζί με τις προσθήκες των παλιών καραβανών έρχεται καλπάζοντας λίγο πριν το τέλος, με μαγευτικούς και μελωδικούς κιθαρισμούς, με ξεσπάσματα που φτάνουν τις αντοχές, τις ορέξεις και την απόλαυση στο ζενίθ τους με δισολίες και τσιρίδες. Έτσι, αμέσως μετά το γερμανοπρεπές φουτουριστικό ιντερλούδιο του "Orbit" πάμε στο μεγαλοπρεπές extended version του ήδη πασίγνωστου και αγαπημένου "Skyfall" όπου πέραν τις μικρές 'κοιλιές" και τις υπερβολές του, αποτέλεσε τον κατάλληλο και πιο γεμάτο επίλογο σε ένα αναλόγου ύφους άλμπουμ, με τον Hansen να δίνει ρέστα στη μοναδική σύνθεση που έγραψε, μπλέκοντας και ενώνοντας όλες τις αγαπημένες πτυχές της παλαιάς κοπής, σε ένα πρίσμα ταυτόχρονο της εποχής μας και όσων πρεσβεύουν οι Helloween τώρα.
Υφολογικά και μόνο, βλέπουμε τους Γερμανούς θρύλους σε φόρμα, έχοντας διάθεση για να τα "σπάσουν" φέρνοντας κάτι μεστό και νόστιμο στο τραπέζι των οπαδών. Μάλιστα με αφορμή αυτό, είναι ηλίου φαεινότερο γιατί ο δίσκος ονομάστηκε με το όνομα της μπάντας, αφού μιλάμε για μια νέα αρχή, την αρχή των αρχών και ίσως ένα από τα καλύτερα και πιο ταιριαστά reunion του ήχου μας, παρά την πρώτη αμφιλεγόμενη κριτική του κόσμου. Το "Helloween" έρχεται να μας ξανασυστήσει τους ομώνυμους θρύλους, αλλά όχι και τη μουσική τους, αφού όλα τα στοιχεία μαζί δίνονται και "δένονται" στο τελικό σύνολο. Το αποτέλεσμα στιβαρό και όμορφο, μπορεί να μη φέρνει νέα στοιχεία στο προσκήνιο, αφού δε χρειάζεται κιόλας, αλλά παρουσιάζει μία ομάδα που ενώνει το χθες με το σήμερα. Τέλος, το power metal ετοιμάζεται μέσω αυτής της δουλειάς να περάσει μια ακμή ξανά, με το κοινό να αποτελεί σημαντικό παράγοντα και κοινωνό σε αυτό, ενώ θα διαλύσει κάθε αμφιβολία για την αξία αυτής της συμμαχίας που δημιουργήθηκε, ελπίζοντας για μια ακόμη άξια κυκλοφορία στο εγγύς μέλλον. Άλλωστε η παρούσα και λόγω hype μα και λόγω αξίας θα αποτελέσει μια εκ των κορυφαίων της φετινής χρονιάς.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου