Οι Nightfall αποτελούν όνομα θρύλο για το εγχώριο underground, αφού είναι πιονέροι στη σκηνή ήδη από τις αρχές των 90s. Φέτος κάνουν ένα πολύ δυναμικό και κατραμιασμένο comeback έπειτα από 8 χρόνια μέσω του "At Night We Prey" και το Metal View δεν έχασε την ευκαιρία να μιλήσει με τον ιθύνοντα νου της μπάντας. Ο εκφραστικός frontman, Ευθύμης Καραδήμας, μίλησε για το νέο άλμπουμ, το "τέρας" της κατάθλιψης, το παρελθόν και όλα όσα αφορούν το πνεύμα της μπάντας, σε μια λεπτομερή και άκρως ανθρώπινη κουβέντα.
-Αρχικά βλέπω το νέο σας άλμπουμ σαν μια μεγάλη επιστροφή, εντελώς πιο σκοτεινή και ακραία. Πώς το βλέπεις εσύ;
Είναι όντως πιο ακραίο. Το "Cassiopeia" ήταν πολύ μελωδικό, ενώ το "Astron Black" που ήταν κυρίως doom δίσκος, είχε αυτή την αιθέρια προσθήκη των πλήκτρων που έσπαγε λίγο το σκοτάδι ενώ αυτό το άλμπουμ που δεν έχει καθόλου πλήκτρα, αλλά μόνο κάποιες γυναικείες φωνές, έχει πραγματικά περισσότερο βάρος και δόθηκε προσοχή στο ατμοσφαιρικό σημείο της έκφρασης. Βγήκε υπέρ του δέοντος σκοτεινό χαχα.
-Θεωρείς πως αυτή η βαριά και ακραία προσέγγιση βοηθήθηκε λίγο από τα τωρινά μέλη των Nightfall μιας και όλα έχουν περάσει από διάφορες περιόδους της μπάντας;
Οι Nightfall σαν μπάντα έχουν εμένα ως βασικό μέλος εκ του αποτελέσματος, δεν είναι κάτι που επεδίωξα. Έτσι ήρθαν τα πράγματα και ποτέ δεν είχα σαν αρχή το "φύγε εσύ, έλα εσύ". Πάντα ήθελα άτομα γύρω μου που ταιριάζουν τα χνώτα μας και μπορούμε μαζί να γράψουμε μουσική, να παράξουμε τέχνη δηλαδή, δεν έβλεπα κάποιον ως ικανότερο ή λιγότερο ικανό. Ο καθένας στη μπάντα συμβάλλει με τον τρόπο του και το στυλ του, οπότε όλοι μαζί λειτουργούμε σαν σύμπραξη. Έτσι σίγουρα η απάντηση στην ερώτησή σου είναι καταφατική με ένα μεγάλο "ναι". Το συγκεκριμένο line up βγάζει αυτή την προσέγγιση. Ξέρεις χωρίζω τις περιόδους των Nightfall σαν σεζόν σειράς στο Netflix. Πρώτη σεζόν η εποχή μας στα 90s με τη Holy Records, έπειτα δεύτερη σεζόν με άλλο line up στη Black Lotus, μετά η δεκαετία του 10' με τη Metal Blade κι επίσης άλλο line up και τώρα ξανά ανανεωμένοι, στη Season Of Mist. Έτσι όπως ο σκηνοθέτης μαζεύει το cast του, δημιουργεί διαφορετικές προσεγγίσεις και εικόνες, έτσι κι εγώ κάθε φορά θέλω να κάνω κάτι παρόμοιο. Προτιμώ με κάθε cast να φαίνεται πως δημιουργούμε κάτι άλλο και ξεχωριστό παρά να συνεχίζουμε σταθερά και γραμμικά, με στάνταρ δίσκους κάθε δύο χρόνια κτλ. Για παράδειγμα ξέρω πως αν είχα το προηγούμενο line up για τον τωρινό δίσκο, θα ακουγόταν διαφορετικά και με λίγη φαντασία, ο καθένας θα μπορούσε να φανταστεί πως. Εκεί φαίνονται όλες οι διαφορές.
-Αυτό που παρατηρώ στο νέο άλμπουμ είναι πως είστε λιγότερο πειραματικοί, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες, μιας και γενικά είστε ανήσυχα πνεύματα. ίσα ίσα, τώρα είστε πιο ώριμοι και μεστοί. Συμφωνείς;
Πετυχημένη η παρατήρησή σου. H αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί καθόλου, γιατί ακόμα και οι πειραματισμοί όταν βγαίνουν, βγαίνουν από ανησυχίες όπως είπες κι εσύ. Θα κρατήσω το περί ωριμότητας που λες και θέλω να το διαλευκάνω εν καιρώ το θέμα του πειραματισμού, μου αρέσει έτσι όπως βλέπεις το νέο άλμπουμ. Τώρα σκέφτομαι φωναχτά, αλλά μήπως έπαιξε κάποιο ρόλο η μικρή, αλλά δημιουργική πορεία με τους The Slayerking. Είναι κι αυτό ένα ερωτηματικό, ΄ίσως το "Tetragrammaton" να έχει κοινά στοιχεία που ταιριάζουν τώρα με το "At Night We Prey".
-Ίσως να έχεις δίκιο. Ξέρεις οι Τhe Slayerking έχουν τρομερές doom καταβολές, χωρίς πολλές καινοτομίες και πολύ σκοτάδι. Οπότε να επηρεάστηκες για τον περιορισμό των πειραματισμών...
Μπορεί, γιατί η έμπνευση είναι κάτι που ξεθυμαίνει, είναι σαν τη σόδα ή τη μπύρα, αν δεν τη γευτείς εκείνη τη στιγμή, θα χάσεις τη γεύση. Έτσι η έμπνευση και κάποιοι πειραματισμοί να δόθηκαν ως ένα ποσοστό στους The Slayerking. Μετά έμεινε ένα άλλο καθαρό κομμάτι, που πέρασε αυτούσιο στους Nightfall. Όσο μιλάμε σκέφτομαι το συλλογισμό σου και είναι η αλήθεια, ότι το "At Night We Prey" είναι έτοιμο να το παρουσιάσεις όπως είναι, δεν έχεις κάτι να αλλάξεις ούτε σκέφτεσαι τι μπορεί να πήγαινε διαφορετικά αν υπήρχε ακόμα ένας χρόνος προετοιμασιών. Είχαμε όσο χρόνο και χώρο θέλαμε κι αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό, ολοκληρώθηκε η αναζήτηση για τώρα. Eίμαστε πιο ώριμοι σαν άνθρωποι. Όλα αυτά παίζουν καταλυτικό ρόλο στο τι θα παρουσιάσει στο τέλος της ημέρας ο καλλιτέχνης. Έτσι ήρθε, έδεσε και καταστάλαξε το άλμπουμ, έχοντας κάνει αρκετά πράγματα πιο πριν.
-Σχετικά με αυτή τη δισκογραφική επιστροφή των Nightfall, πώς προέκυψε τώρα έπειτα από 8 χρόνια, και πώς νιώθεις;
Είχα κάτι να δείξω και να πω τώρα με τους Nightfall. Για αυτό και νιώθω ενθουσιασμένος. Νομίζω πως ο βασικός λόγος που ασχολείται κάποιος με τη μουσική, είναι ο ενθουσιασμός που κερδίζει, αφήνοντας εκτός εμπορικές μπάντες και όσες το κάνουν αμιγώς για τα προς το ζην. H metal σκηνή όπως τη ξέρουμε εμείς έχει να κάνει με την καλλιτεχνική έκφραση και έξαρση, με την κατάθεση του καλλιτέχνη προς άλλους ανθρώπους και ίσως εν δυνάμει καλλιτέχνες στην πορεία. Έτσι σημασία έχει σαν καλλιτέχνης, πρώτα απ΄'ολα να εκφράζεσαι και να σου αρέσει αυτό που παράγεις. Οπότε αφότου τελειώσουν όλα αυτά και βλέπεις το αποτέλεσμα, είναι σαν να έρχεται η ηρεμία μετά τη γέννα, δε γίνεται να μη σου μένει η χαρά, εκτός και αν δε συμβαδίζεις με αυτό που έβγαλες και το θεωρείς κακό και άθλιο.
-Βλέπω γενικά πόσο τονίζεις το κομμάτι του ενθουσιασμού, που πολλοί δεν έχουν δεδομένο...
Ξέρεις κάτι, ποτέ δεν το είδα για βιοπορισμό ή για πλουτισμό, αλλά μόνο σαν τρόπο έκφρασης και μετάδοσης, κι έτσι λογικό να έχω τέτοιο ενθουσιασμό σε κάθε κυκλοφορία. Το metal είναι μια υποκουλτούρα με βαθείς κοινωνικοπολιτικούς συλλογισμούς, και τελευταία πάνε και σε πιο ψυχολογικούς δρόμους, οπότε οι περισσότερες μπάντες ουσιαστικά κερδίζουν, όχι άμεσα αλλά έμμεσα πράγματα από τη μουσική. Αφού και μόνο που θα υπάρξει μια ανάταση στο πνευματικό σου πεδίο επειδή κάνεις κάτι δημιουργικό αντί να σαπίζει μέσα σου και να σε ενοχλεί, τότε καταλαβαίνεις γιατί υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Δε μπορείς αυτό το συναίσθημα και την ίδια τη μουσική να την κάνεις νούμερα και marketing. Έτσι είναι το underground, κάνεις ένα κίνημα με γνώμονα την τέχνη σου, δεν είναι να πας κόντρα στο mainstream, αλλά ούτε και να έχεις σαν βασικό παράγοντα το κέρδος και τους αριθμούς. Προσπαθώ να δουλεύω στη δημοτικότητα της μπάντας όσο γίνεται, κυρίως στα social media που είναι φαινόμενο προώθησης, αλλά δεν τη βάζω στο ίδιο καλάθι με τη ψυχολογική ανάταση που μου δίνει μια νέα κυκλοφορία. Θα πάρεις λανθασμένη εικόνα αν θες να ενώσεις αυτά τα πράγματα μαζί. Η μουσική, και γενικά η τέχνη είναι ένα "χρηματιστήριο" αξιών.
-Ο νέος σας δίσκος είναι ένα αφιέρωμα για όσους μάχονται με την κατάθλιψη, κάτι από το οποίο πέρασες και εσύ. Θεωρείς πως λόγω αυτού του concept το "At Night We Prey" είναι ο πιο προσωπικός σου δίσκος;
Έχω ωριμάσει ώστε να σταθώ καλύτερα και να παρουσιάσω καλύτερα μια κατάσταση. Κατά τα άλλα κάθε μας δημιουργία βασιζόταν σε προσωπικές εμπειρίες. Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι βαθιά βασισμένο στο θέμα της κατάθλιψης μιας και είναι μια πανδημία που κρατά πολύ περισσότερο από αυτή του covid. Είναι μια κατάσταση που οι περασμένες γενιές δεν την είχαν λάβει υπ'όψιν τους και είχαν μια πολύ ηλίθια στάση απέναντι της, όπου με πολύ απλή σκέψη σου έλεγαν ότι κάποιος ή είναι νορμάλ, ή είναι τρελός και με αυτή την κακή τους στάση, καταδίκασαν χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημά τους αλλά τους έβαλαν να ζουν στον πόνο και να τυραννούν τόσο τον εαυτό τους όσο και τους τρίτους γιατί είναι μία κατάσταση η οποία διαχέεται όπου τη ζεις μεν μόνος σου αλλά τη ζουν και οι άλλοι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Επίσης στη metal σκηνή υπάρχει αυτή η macho νοοτροπία, που κάποιοι το παίζουν σκληροί, οπότε τέτοια πράγματα δεν είναι στις προτεραιότητες μας, παρόλο που βλέπεις καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν δώσει ακόμα και τέλος στη ζωή τους λόγω αυτής της καταραμένης κατάστασης, και ξέρεις μετά θα βγουν διάφοροι να πουν μα ήταν καλά, ήταν χαρούμενος, μα ήταν πετυχημένος, δεν είχε οικονομικό πρόβλημα. Αυτό το image κάνει κάποιους να μην καταλαβαίνουν γιατί και ο μεταλάς θα δείξει πως είναι "καλά". Έτσι αν κάποιος έχει πρόβλημα θα λέει συνέχεια ότι είναι καλά και δε χαμπαριάζει, γιατί έτσι το έχει στο μυαλό του, με αποτέλεσμα αυτό να διαιωνίζεται. Παρομοίως την πάτησα και εγώ και μου πήρε χρόνια μέχρι να μιλήσω με ειδικό και να διαγνωσθώ. Πέρασαν χρόνια μέχρι να το αποδεχτώ και να το πάρω χαμπάρι, όπου ήταν και δύσκολα ως τότε. Έτσι αντί να ακολουθήσω το γρήγορο δρόμο και να πάρω μια επιστημονική βοήθεια, το αγνοούσα και προχωρούσα, δίχως να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου. Τώρα προσπαθώ μέσα από το προσωπικό μου παράδειγμα να μιλήσω και να εμπνεύσω νέα παιδιά ειδικά αυτά που προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους σε δύο κόσμους την πραγματική ζωή, και αυτή την παράλληλη που έχουν δημιουργήσει τα social media και ακολουθεί μια άλλη πραγματικότητα. Καταλαβαίνω το άγχος, το στρες και τον πόνο αυτών των παιδιών, ειδικά που δεν έχουν εμπειρίες και το background για να ζυγίσουν τα πράγματα και εύκολα μπορεί να γίνουν θύματα του bullying, να βρεθούν εκτός παρέας, να μπουν στο περιθώριο και να νιώσουν απόρριψη. Είναι πολύ μεγάλο θέμα.
-Θεωρείς πως είναι ταμπού το συγκεκριμένο θέμα και αν ναι, ο δίσκος σας θα μπορούσε να ανοίξει ένα διάλογο επ'αυτού;
Ο διάλογος νομίζω ήδη έχει ανοίξει και αυτό είναι πολύ θετικό. Από εκεί και πέρα δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, είναι μια κατάσταση που τρέχει πάρα πολλά χρόνια, είναι ένα βιοχημικό πρόβλημα στον εγκέφαλο του ανθρώπου, δεν το ανακαλύψαμε τώρα. Ταμπού το έκαναν κυρίως οι προηγούμενες γενιές, έχοντας μια μανιχαϊστική προσέγγιση του τύπου 'καλό-κακό', 'άσπρο-μαύρο', σαν να μην υπάρχει μέση λύση. Πλέον βλέπουμε τα μεσαία, και πως η όλη η ουσία της ανθρώπινης φύσης έχει να κάνει κάπου ανάμεσα στα άκρα. Καλό είναι να μιλάμε για αυτό, να καταλάβουμε πως δεν είναι όλα μονόπλευρα, και πως κάθε άνθρωπος σηκώνει το δικό του βάρος και πρέπει να σεβόμαστε και την πορεία του και αυτά που αντιμετωπίζει και να μη βάζουμε ταμπέλες, σαν μικροί θεοί, και να πετάμε στα τάρταρα ως "τοξικό" κάποιον που όντως έχει ανάγκη. Ακόμα και στη μουσική, αν το πάμε λίγο παρακάτω, το metal έχει τους λιγότερους σόλο καλλιτέχνες από τα υπόλοιπα είδη, δε γίνεται από μονάδες αλλά από ομάδες, έτσι παιδιά που μπορεί να έχουν τέτοια θέματα αλλά γουστάρουν να παίζουν μουσική, θέλουν την κοινωνικοποίηση, δεν είναι πως δε θέλουν κανέναν γύρω τους, κι ας μην τους μιλάμε. Ο άνθρωπος παλεύει μέσα του, εξαντλεί όλη την ενέργειά του σε μια εσωτερική διαμάχη και μετά δεν έχει όρεξη, και όσο κάποιοι απλοποιούν το πρόβλημα, τόσο ο άλλος νιώθει πιο μόνος. Η μουσική με βοήθησε και ήθελα να θίξω το θέμα με το τέρας της κατάθλιψης, μέσω του άλμπουμ αυτού. Μακάρι να γίνουν με τον καιρό όλο και περισσότερες κουβέντες για αυτό και εγώ είμαι διατεθειμένος από την πλευρά μου να μιλάω ανοιχτά. Αυτή είναι η υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου.
-Ο ίδιος έχεις πει ότι παλαιότερα σιχαινόσουν να βγαίνεις σε περιοδείες. Θεωρείς πως αυτή η κατάστασή σου, ήταν ένα παράγοντας που σε έκανε να κλείνεις την πόρτα;
Η αλήθεια είναι πως υποψιάζομαι ότι πρέπει να έχει παίξει κάποιο ρόλο. To ψάχνω εδώ και χρόνια αλλά νομίζω πως ισχύει κάπως. Κάνοντας μια επιστροφή στο παρελθόν, ξαναβλέπω το ίδιο έργο αλλά αυτή τη φορά με τους σωστούς υπότιτλους και αποκωδικοποιώ τις πράξεις μου, τα λόγια μου με βάση τα νέα δεδομένα που έχω για τον εαυτό μου.
-Κλείνοντας φέτος 30 χρόνια, ποια θα θεωρούσες ως πιο αγαπημένη στιγμή στη μπάντα και γιατί μετανιώνεις;
Σίγουρα μετανιώνω για το "σνομπάρισμά" μου στα social media. Υπάρχουν φίλοι και γνωστοί που πίστεψαν εξ αρχής στα μέσα αυτά και διαφήμισαν τη μπάντα τους σε πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου. Αυτό αντανακλά ως μια κακή επιλογή από τη μεριά μου, και το θεωρώ μεγάλο λάθος, και το δουλεύω όπως σου είπα και πιο πριν. Παλιότερα δε θα μπορούσε να είναι λόγος να μετανιώσεις, αλλά οι εποχές αλλάζουν. Πλέον η μουσική κερδίζεται περισσότερο με τα μάτια παρά με τα αυτιά, γιατί όσο περισσότερο σε βλέπουν, τόσο πιο γνωστός γίνεσαι. Aπό εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα αποτελούν αγαπημένες στιγμές χαχα.
-Κάτι συγκεκριμένο; Το Wacken ας πούμε;
Το Wacken ήταν πολύ ωραίο και πρωτοποριακό για μια ελληνική μπάντα, αλλά έτυχε σε φάση πολύ περίεργη για τη μπάντα και το επόμενο βήμα της, εκεί που αρχίσαμε μάλιστα την περίοδο του "Diva Futura" να έχουμε πιο περίεργες σχέσεις με τη Γαλλική Holy Records. Στην αρχή ήταν ένας δημιουργικός ανήφορος που κατέληξε κάπως πικρά με εμάς να θέλουμε σταδιακά άλλα πράγματα και την εταιρεία να μη μπορεί να ανταποκριθεί. Ήταν τότε που από την πρώτη σεζόν μπαίναμε στη δεύτερη. Όλα αυτά είχαν αντίκτυπο σε μια μεγάλη συμμετοχή όπως το Wacken, και αντί να το ευχαριστηθούμε όπως έπρεπε, ήμασταν μουντρούχοι και μαγκωμένοι, αν και κατά τα άλλα ήταν μια μοναδική στιγμή με πολύ καλή απόδοση.
-Για αυτή την πικρία, τις διαφορές και το τέλος με τη Holy Records έβλεπα μια συνέντευξή σας εκείνη την εποχή μάλιστα λίγο πριν...
Είναι μάλλον στη νοοτροπία των ελληνικών, ή γενικά των Νοτιοευρωπαϊκών συγκροτημάτων το να θέλουν να ψάχνονται και να ανοίγονται, κάτι που στους Βορειοευρωπαίους και τους Κεντροευρωπαίους, δεν το συναντάς εύκολα, γι αυτό και δύσκολα κάποιος ανταποκρίνεται ή επενδύει. Εκείνοι συνήθως λένε πως "εγώ κάτω από αυτό το συγκρότημα θα παίζω αποκλειστικά σε αυτό το στυλ", το βλέπουν περισσότερο επαγγελματικά παρά σαν την καύλα τους. Προσωπικά αυτό το θεωρώ πολύ βαρετό, στατικό και πιο κοντά σε επιχειρηματικό πλάνο, και όπως πολλές εταιρείες να θέλουν, παρά στην καλλιτεχνική δημιουργία. Παρόλα αυτά υπάρχει πέραση, για αυτό και στη Σουηδία πχ, το κράτος δίνει επιχορήγηση για το demo μιας μπάντας, γιατί αν προχωρήσει επαγγελματικά, θα δώσει έσοδα, είναι κάτι εμπορικό, και μάλιστα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ψάχνουν ευκαιρίες να το δείξουν αυτό, γι'αυτό πάνε μέχρι και τη Eurovision, εδώ πολύ δύσκολα θα έβλεπες ελληνικό συγκρότημα να το σκέφτεται.
-Η αλήθεια είναι πως ούτε το κοινό της Ελλάδας θα ήθελε να το δει από δικές της μπάντες πιστεύω. Επίσης, η ανησυχία και οι εκπλήξεις στις μουσικές των συγκροτημάτων ισχύει πως είναι έντονες σε συγκροτήματα της Νότιας Ευρώπης, όπως είπες, αφού το βλέπουμε ακόμα σε μπάντες όπως εσάς, τους Rotting Christ, τους Septicflesh, ή και τους Moonspell στην Πορτογαλία...
Έτσι ήταν τότε, με τις αλληλογραφίες, όπου μπάντες βρισκόντουσαν ή αλληλογραφούσαν και αντάλλαζαν σκέψεις και ανησυχίες. Έτσι αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε το underground, και υπήρξε και στην Ελλάδα έντονα, με την κοινή αγάπη και την καύλα για αυτό το υποείδος, φτιάξαμε έναν μικρόκοσμο. Για τους Βόρειους και τους Κεντρικούς, το underground, είναι το πρώτο στάδιο πριν πας να γίνεις "διάσημος". Αυτοί βλέπουν κυρίως τους εαυτούς τους ως καλλιτεχνική μηχανή που παράγει και ζει από αυτό. Από τη μία είναι οργανωμένο αλλά κάπως χάνεται η μαγεία. Εκεί υπάρχει ένας συγκεκριμένος στόχος. Στο άλλο που είπες σχετικά, γενικά ο Έλληνας ταυτίζεται με τους ήρωες του, και θέλει σαν οπαδός που είναι, έτσι αφοσιωμένος, να μην αλλάξει κανένας πορεία. Αυτό συμβαίνει και μουσικά ή και αθλητικά, είναι κωλύματα της ελληνικής πραγματικότητας.
-Αλλάζοντας πορεία, με τους The Slayerking να περιμένουμε κάτι;
Εννοείται, θα πάρει χρόνο γιατί οι The Slayerking είναι μια μπάντα που οι παραγωγές τις είναι αρκετά ακριβές και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει το fanbase που θα μπορούσε να υποστηρίξει τέτοιες παραγωγές και τέτοια βήματα πολύ εύκολα. Αυτό είναι ένα κενό που υπάρχει και δεν είναι εύκολο να γεφυρωθεί, θέλει πολλή δουλειά αλλά το καλό είναι πως δεν τα παρατάμε και ελπίζω πως σε δύο χρόνια θα υπάρχει κάτι νέο.
-Σε ευχαριστώ Ευθύμη για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Ευχαριστώ κι εγώ Γιάννη. Να είστε όλοι σωματικά και πνευματικά υγιείς, μην κοιτάτε τα πράγματα ως άσπρα ή μαύρα. Δεν είναι τίποτα απλό ή εύκολο, όλα θέλουν αντίληψη και η ομορφιά στη ζωή είναι όταν ανακαλύπτομε πράγματα και προχωράμε. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα όταν περάσει η δυσκολία του κορονοϊού.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου