Πρωτοπόροι στον ακραίο χώρο της Νότιας Ευρώπης, οι Μοοnspell όλο προχωρούν και εξερευνούν. Από το black έως το gothic, η σκοτεινιά ανέκαθεν ήταν κομμάτι στο metal των εν λόγω θρύλων, και ποτέ δε βασίστηκαν στην εύκολη διαδρομή, με το συναίσθημα και την δραματικότητα πάντα να πρωταγωνιστεί. Πλέον, κάποια από αυτά που αναφέρθηκαν, αφέθηκαν κατά μέρος, με το ίδιο το γκρουπ της Ιβηρικής να προχωρά, να τα κάνει όλα λίγο πιο μακρινά και να φέρνει το "Hermitage".
Ένας πρόλογος απαλός, με μια προοδευτική αισθητική, ανοίγει το νέο κεφάλαιο των Πορτογάλων, και το "The Greater Good" φανερώνει ανοιχτά την πιο φωτεινή προσέγγιση της μπάντας με έναν σινεματικό και δυναμικό τρόπο, μακριά από όσα ξέρουμε τόσα χρόνια. Από την άλλη το "Common Prayers" χαμηλώνει τις συχνότητες και μας βαθαίνει σε βαρείς ρυθμούς με μια προσέγγιση που ενώνει τον γνωστό γκρίζο χαρακτήρα της προηγούμενης δεκαετίας με πιο εκφραστικά γεμίσματα και τρομερή αμεσότητα στις κιθάρες δείχνοντας μια ελευθερία κινήσεων δίχως περιορισμούς. Έτσι μάλιστα μεταφράζεται μουσικά και το "All Or Nothing" με τις ακουστικές του στιγμές και την γλυκιά εξωστρέφεια που πηγάζει από μέσα του, ενώ το ομότιτλο "Hermitage" σε αυτή τη σύγχρονη μετάβαση θέλει να χώσει "ξεχασμένες" πτυχές του "Wolfheart".
Έχοντας φτάσει ήδη στα μισά του δίσκου, ενώνοντας τις τελείες που μας οδηγούν στο progressive, ο Fernando δείχνει το λυρικό του μεγαλείο μέσα από τα τζαμαρίσματα και τους πειραματισμούς του "Entitlement" που μας μπερδεύει λίγο περισσότερο. Βέβαια για καλή τύχη όσων θέλουν κάτι από το κλασικό στυλ των "Λύκων", το "Solitarian" με τη θεόρατη και εκρηκτική του προσέγγιση μας συννεφιάζει πάλι στροβιλίζοντας μας στη riff-ολογία του, για να μας οδηγήσει μάλιστα στο "The Hermit Saints" που πραγματικά φαντάζει σαν εξέλιξη των Moonspell, με τις επιρροές των Pink Floyd να συμμαχούν πλάι στον όγκο των Sabbath και των Candlemass.
Τα απαλά, ταξιδιάρικα πλήκτρα του Pedro μας γυρνάνε στα 70s και τα πρώτα σολαρίσματα μας κάνουν να χορέψουμε ένα βαλς σε πιο rock εκδοχή, κι όλα αυτά στο "Apofthegmata" που από ένα σημείο και μετά ξεσπάει σε ένα πονεμένο και επικό μανιφέστο προβάλλοντας ανεπαίσθητα το γοτθικό τους παρελθόν, με το σύνολο να γίνεται υπερβολικά ποικίλο και πολυδιάστατο . Λίγο πριν το φινάλε, το "Without Rule" πραγματικά φαντάζει σαν τίτλος που ταιριάζει με το concept του άλμπουμ, ορμώμενο πάλι με prog ιδέες, φτάνοντας έτσι στο ολοκληρωτικό τέλος με το "City Quitter" και την μελαγχολική, πιάνο διάθεσή του χωρίς τίποτα άλλο να δώσει.
Σίγουρα καινοτόμοι και χαοτικά ευφυείς, οι Moonspell δε δειλιάζουν στο επόμενο βήμα τους, έπειτα μάλιστα από κάτι τόσο γκράντε και δραματικό, όπως το προ 4ετίας "1755". Aπό εκεί και πέρα όμως η βύθισή τους σε κάτι νέο και πρωτότυπο, τους κάνει να φλυαρίσουν λίγο παραπάνω, όσο και αν οι συνθέσεις είναι μεστές και καλοδουλεμένες. Συγκεκριμένα το "Hermitage" στην ολότητά του φαίνεται ως ένα καταπληκτικό άλμπουμ, αλλά όχι για όσα οι Moonspell έχουν δώσει για την ιστορία τους, αφού μας μπερδεύουν αρκετά κι από αυτήν πλέον έχει μείνει το 10%. Κλείνοντας, αυτή η δουλειά θέλει χρόνο ακροάσεων, κι αυτό περνάει και στον γράφοντα, επίσης δείχνει ξεκάθαρα πόσα άλλαξαν στο εσωτερικό και τις προσωπικότητες της μπάντας, ενώ η ανησυχία αυτών πλέον θα μεταφράζεται όλο και πιο διαφορετικά, και θα φανεί στην πορεία.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου