Aπό δύο μεταλομάνες, με φάσμα ήχων, τον Καναδά, και τη Σουηδία, μας έρχονται οι Culted. Το συγκρότημα που αριστοτεχνικά συνδυάζει το industrial με το black και το doom, φέρνει το τρίτο τους ολοκληρωμένο πόνημα, ενάμιση χρόνο μετά το ΕΡ που κυκλοφόρησε. Το ελληνοπρεπές "Νοus", μπαίνει στη ψυχολογία και το μυαλό μας με ένα μελανό, βαρύ κάλυμμα.
Ωμό, βαθύ και ακατέργαστο, υποδεχόμαστε το εναρκτήριο "Lowest Class" που με το έντονό του αργό μπάσο μας χώνει σε μια σκοτεινή κατακόμβη, όσο η βρωμιά της αυτομάτως περνά στον ήχο, δίχως το "Lifers" που παίρνει τη σκυτάλη να αλλάζει κατευθύνσεις, ορμώμενο πιο στακάτο. Στο "One Last Smoke" βλέπουμε τα industrial σημεία της μπάντας να αποκτούν περισσότερο έδαφος, ενώ τα τέμπο, σταθερά και απαράλλακτα δεν ανεβαίνουν.
Με κάθε κομμάτι να φαντάζει ως συνέχεια του προηγούμενου, το "Ankle Deep" ηρεμεί κάπως τα πράγματα, δίνοντας θέση στη μελαγχολία, έναντι της μοχθηρότητας, με τα έγχορδα μάλιστα να τρίζουν ευαίσθητα πίσω από την όλη σκληράδα της μπάντας. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ, με το "Black Bird" σιγά σιγά να μας γυρίζει στο κλασικό μοτίβο του δίσκου, αν και το αποκορύφωμα θα έρθει με τα ογκώδη, κατραμιασμένα riffs του "Opiate The Hounds" και κατ'επέκταση με τις δυσαρμονίες και την ambient φορά του "Maze".
To "Crown Of Lies" πέρα από κακία, βγάζει και μια έντονη υποτονικότητα, βάζοντας ακόμα ένα κομμάτι στο παζλ των αρνητικών συναισθηματισμών, έχοντας μια αίσθηση από το "Monotheist" των Celtic Forst, ή τις δουλειές των Triptykon, όπου γενικά σαν πνεύμα πλανάται και στη πλειοψηφία του υπόλοιπου άλμπουμ. Από την άλλη, λίγο πριν το τέλος, το "The Grid" πραγματεύεται πιο κοφτά και βαρύγδουπα τη θέση του στον δίσκο, με το rhtyhm section να αποκτά πιο εκρηκτικές διαθέσεις, ενώ το φινάλε επίσημα, γίνεται με το "Crush My Soul" των Godflesh, φτιαγμένο όπως πρέπει στα μέτρα της παρούσας δουλειά, βάζοντας σε κυρίαρχη θέση,, αν μη τι άλλο, την electro/industrial ατμόσφαιρα.
Σαν να μιλούν οι εσωτερικοί δαίμονες και οι εφιάλτες του ακροατή, οι Culted μπαίνουν για τα καλά στη μαύρη ψυχοσύνθεσή μας, με την οντότητά τους να δείχνει μια δυνατή και άκρως αισθητή μεγαλοπρέπεια, μέσα από την απλότητα της riff-ολογίας τους. Ποντάροντας στην ατμόσφαιρα, το "Nous" ενώνει τη μουσικότητα με τον θόρυβο, κάνοντας μας ένα μεγάλο και μακρύ ταξίδι, μονόωρης διάρκειας στο χάος.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου