Το black metal είναι από τα μουσικά είδη που κολλούν και καταναλώνονται τον χειμώνα σαν κονιάκ στο κρύο. Από τον υγρό και καταχνιασμένο ορίζοντα των Κάτω Χωρών, έρχονται οι Grafjammer με την τρίτη τους δουλειά, το "De Zoute Kwel". Σε ένα κράμα συνδυασμών από τα 80s, τα 90s αλλά και το τώρα, το συγκρότημα ανεβάζει τον προσωπικό του πήχη, εξαπολύοντας έναν οχετό των χειρότερων, συνομωτικών, συναισθημάτων τους σε ένα κλίμα ερέβους και έντονης μελαγχολίας.
Άγριο, ορμητικό και καταστροφικό, το εναρκτήριο "Jajempriester" από εκεί που μας άφησε το προηγούμενο άλμπουμ, παίρνει φόρα με τους γρήγορους ρυθμούς του και την τραχιά του διάθεση που ενώνει το πρώιμο, μονολιθικό black metal με το punk, ενώ το "Αffreus.Infaam.Abject" τραβάει τα ηνία και ακολουθεί μια πιο απειλητική και μοχθηρή κατεύθυνση, σκοτεινιάζοντας παραπάνω το διαολεμένο ύφος του άλμπουμ. Τα τέμπο πέφτουν κατακόρυφα στους ήχους της συνέχειας με το "Zelfverminkers & Spiritusdrinkers" να διαλέγει να πάει προς τα μονοπάτια που χάραξαν οι Darkthrone αν και το πάντρεμα του crust με το black n roll θα διοχετεύσει μέσω του "De Bijlman Van Trecht" μια πιο βρώμικη και γρεζάτη αύρα κάνοντας το ένα από τα highlights της παρούσας κυκλοφορίας.
Στο δεύτερο μισό του δίσκου, και βλέποντας το παραδοσιακό μαυρομεταλλικό ιδίωμα να παίρνει τη θέση του κόντρα στους υπόλοιπους πειραματισμούς, έρχεται το "De Bakboordshand" αλλά για λίγο, αφού το γκρουβάτο και αισθητά μελανό και heavy "Βijbelgordelgesel" μας επιστρέφει στα ηχοχρώματα της αρχής, καταστροφικό και δυναμικό. Σε ένα άλμπουμ όλο εκπλήξεις, ακόμα μια σημαντική στιγμή αποτελεί το "De Kinderen Branden" που η δυσαρμονική του blackίλα καπακώνεται από doom στοιχεία τα οποία ταιριάζουν στο μέγιστο βαθμό με τον βαρύ χαρακτήρα των Ολλανδών.
Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος, υποδεχόμαστε το "Maak Het Kort" που όντας πιο στακάτο, αναβλύζει από οργή αφού θα πλακωθεί και θα κοπανηθεί κόσμος ήδη με το πρώτο άκουσμα, δίχως να ξεφεύγει από όσα αναφέραμε και για τις προηγούμενες συνθέσεις. Κλείνοντας, το "Kolkgat" βγάζει μέσα από τους βαρείς και βαθείς συλλογισμούς του όλο το μίσος και την θανατίλα που περίσσεψε, ώστε να κατακεραυνώσει με τις κρυμμένες του μελωδίες και το δυνατό μπάσο κάθε τι έμεινε όρθιο, σε μια καταιγίδα φτιαγμένη από φωτιά και θειάφι. Έτσι μάλιστα αξίζει σε κάτι που δείχνει την ομορφιά του θανάτου και του όλεθρου.
Ένας δίσκος τόσο άμεσος που πετάει κατά πρόσωπο τα βέλη του, δε χρειάζεται περεταίρω εξηγήσεις. Για όσους ξέρουν τους Grafjammer, θα καταλάβουν πόσο ακόμα εξελίσσονται και πως η ακατέργαστη οντότητα τους αντικατοπτρίζει τόσο τη μουσική όσο και τον χαρακτήρα τους. Τέλος, δίχως κλισέ και φιλεράκια, η πένθιμη μυρωδιά που βγαίνει μέσα από το βραχνό τους λαρύγγι, ξανά, εξιστορεί πράγματα και θάματα σε θρύλους και μύθους που ταιριάζουν γάντι με το φοκλορικό τους κάλυμμα και τη γλώσσα τους. Οι φίλοι του black metal που θέλουν κάτι κλασικό και συνάμα σύγχρονο μα κυριως ειδεχθές, το τρίτο πόνημα των εν λόγω κυρίων θα είναι σύντροφος.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου