Τι να γράψει κάποιος για τους AC/DC που δεν έχει γραφτεί, και πόσο μάλλον τώρα που ο θρύλος τους έχει χαραχθεί στην παγκόσμια μουσική ιστορία με χρυσά γράμματα. Παρόλα αυτά, τα ταπεινά λόγια ενός οπαδού τους, που στεναχωρήθηκε με τον θάνατο του Malcolm Young πριν τρία χρόνια καθώς και με την αντικατάσταση του Brian Johnson από τον Αxl Rose, θα φανούν σαν συγχώριο με την σύσταση και την κυκλοφορία του "Power Up". Η παλιοσειρά γύρισε όπως μπορούσε, οι τραγιάσκες φορέθηκαν και το σπουδαίο γκρουπ, έφερε περήφανα το 17ο πόνημα του προκαλώντας χαμόγελα.
Ανανεωμένοι παρά τα σχεδόν 50 χρόνια πορείας τους οι Αυστραλοί σε ένα σύνολο 12 κομματιών ακούγονται σαν να μην έχει περάσει ο χρόνος από πάνω τους. Ήδη μάλιστα από το εναρκτήριο "Realize", ο ίδιος ο ακροατής βουτάει στο χρόνο και νιώθει πως με κάποιον μαγικό τρόπο το παρελθόν των 70s και των 80s ταυτίζεται με την καταχνιά του παρόντος 2020, ρίχνοντας ευτυχώς ακτίδες φωτός. Σε ύφος πιο κοντά στις στιγμές του "Back In Black" θα εμφανιστούν στην πορεία τα "Rejection", "Through The Mists Of Time", "Witch's Spell" και ''No Man's Land" ενώ το "Wild Reputation" δεν κοτάει να δει κατάματα τις εποχές του Bon Scott.
Από την άλλη το πρώτο κομμάτι τους που μας μπρίζωσε φέτος, το "Shot In The Dark" είναι τρανταχτό παράδειγμα, και μάλιστα ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό, πως μια πεντάδα γέρων αντιμετωπίζει στα ίσα πιτσιρικάδες, έχοντας το rock στο αίμα τους. Εξίσου νέο και πρωτότυπο, το "Demon's Fire" δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά φλερτάρει με την Αμερικανιά των ZZ Top όσο και με το προ 20ετίας "Safe In Νew York City" ενώ το "Kick When You're Down" βγάζει πονηριά και ζωντάνια μέσα από τα παιχνιδιάρικα riffs του νέου, πλέον, κιθαριστικού διδύμου Young.
Στο "Systems Down" οι κιθάρες για ακόμα μια φορά θα μας συνεπάρουν με τον στακάτο ρυθμό τους, αλλά κυρίως ο Brian Johnson που τόσο μας έλειψε πατάει αυτές τις βραχνές τσιρίδες στο έπακρο μπερδεύοντας τις με μελωδίες και μπασογραμμές. Αγέρωχοι και πιστοί στις δυνάμεις τους με το "Money Shot" μπορεί ο καθένας να καταλάβει πως έστω και για λίγο κοντράρουν το "Highway To Hell" όσο άπιαστο κι αν είναι ενώ τα σόλο από το ταυράκι αναψοκοκκινίζουν τους ήδη κοκκινισμένους και ξαναμμένους εαυτούς μας, κάτι που συμβαίνει σε κάθε παρόμοια στιγμή. Τέλος σε αυτό το ξαφνικό πάρτυ βάζει το "Code Red" που ίσως αποτελεί και την πιο σκοτεινή στιγμή του δίσκου αφού είναι και το πιο επαναλαμβανόμενο αλλά οκ, ας μην κρυβόμαστε...αυτές οι επαναλήψεις κι αυτά τα ίδια μα και τόσο διαφορετικά πράγματα κάνουν τους AC/DC αυτούς που είναι και για αυτό τους αγαπάμε, ενώ είναι πιο σκληροί μέσα σε αυτή την απαλή πλην αλήτικη κατά τα άλλα παραμόρφωση.
Εν κατακλείδι, αν δε μιλάμε για τον καλύτερο τους άλμπουμ εδώ και 30 χρόνια, τότε σίγουρα μιλάμε για τον καλύτερο εδώ και 20 χωρίς αμφιβολία. Το γήπεδο είναι δικό τους και παίζουν μοναδική μπάλα όπως μόνο οι ίδιοι ξέρουν, με ήχους που αποτελούν trademark στην hard και heavy μουσική σκηνή. Το "Power Up" είναι εκτός συναγωνισμού, ενώ ήδη μετά τα πολύ καλά "Black Ice" και "Rock or Bust" αυτό το άλμπουμ βαρά από μόνο του τις καμπάνες για να σημανθεί ο θρίαμβος του και σίγουρα από κάπου ψηλά ο Malcolm κοπανιέται με αυτό το διόρατο στυλ νιώθοντας υπερήφανος.
(θέλετε και βαθμό;!)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου