Ο Udo Dirkschneider αναντίρρητα και όχι άδικα θεωρείται μία από τις πιο γνωστές και σημαντικές φιγούρες του Ευρωπαϊκού μεταλλικού στερεώματος. Έχοντας κάνει πολλά μουσικά βήματα, άλλοτε επιτυχημένα κι άλλοτε όχι, ο άνθρωπος αυτός με τη μπάντα του δεν έσκυψε το κεφάλι, κι αντιθέτως στόχευε όλο και μακρύτερα. Έτσι, και αναλογίζοντας τις εποχές που φορούσε τις παραλλαγές, πίσω στα 80s, έκανε μια συνεργασία που θα συζητηθεί.
Με μεγαλοπρεπείς διαθέσεις και έναν τόνο μεγάλου καλλιτέχνη, ο Udo, μαζί με τη φιλαρμονική των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ήδη από το "Pandemonium" βγάζουν δύναμη και μπρίο. Στο "We Are One" που είναι και το ομότιτλο, βλέπουμε το άλμπουμ να πατά πιο γερά στα πόδια του, γυρνώντας το αποτέλεσμα σε πιο ροκ-οπερατικό, ενώ και η συνέχεια με κομμάτια σαν το "Accept-ικό", "Future Is The Reason Why" ή τα "Blackout", "Μother Earth" και "Rebel Town" ακολουθεί τα ίδια βήματα.
Το "Love And Sin" πιάνει μουσικά τον παραλληλισμό του τίτλου και φέρνει την ισορροπία μεταξύ της κλασικής μουσικής και των σκληρών ήχων, αν και το πιο επικό "Children Of The World" αυτά τα στοιχεία καταφέρνει να τα μπερδέψει μεταξύ του παραμυθένιου και του εφιαλτικού, αφού η σκιστή φωνή του Τεύτονα θρύλου βρίσκεται αντιμέτωπη με απαλές χορωδίες.
Προχωρώντας προς το "Blindfold (Τhe Last Defender)" θα δούμε στοιχεία από τους συμπατριώτες τους, Scorpions, και την ιστορική συνεργασία με τη Φιλαρμονικής του Βερολίνου, σε ένα πραγματικά άρτιο, μελωδικό αποτέλεσμα. Στην αντίπερα όχθη βέβαια βρίσκεται το "Rebel Town", που όπως περιμένουμε κάνει τα βιολιά ηλεκτρικά, και χώνει περίσσια βαρβατίλα στην όλη ατμόσφαιρα του υπόλοιπου συνόλου. Επανορθώνοντας στη συνέχεια, θα συναντήσουμε το πολεμικό, διθυραμβικό instrumental "Νatural Forces" που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους.
Η τελική πεντάδα είναι προ των πυλών, με το "Neon Diamond" πρώτα να μας ταξιδεύει με τους ήχους του στις ζωηρές στιγμές της σόλο καριέρας του Dirkschneider, βάζοντας και πινελιές συγκίνησης με τα πνευστά και τις γυναικείες χροιές που σιγοντάρουν, ενώ το "Beyond Gravity" δίνοντας την σκυτάλη στη στρατιωτική ορχήστρα κάνει ένα νεοφολκ σρεντάρισμα. Από την άλλη το "Here We Go Again" αρκετά διαφοροποιημένο μας αποσυντονίζει ελαφρώς, και μας βάζει στο τρυπάκι να δούμε τον Γερμανό forntman σε πιο κλασικές rock στιγμές με το "We Strike Back", σαν Σκωτσέζικο ντουζ να μας επιστρέφει στην κανονική ροή των symphonic/heavy ρυθμών. Τέλος, ο ιδιαίτερος αυτός δίσκος μας αφήνει με το "Beyond Good And Evil" και την δραματική εναλλαγή των ήχων.
Μπορεί η ιδέα για μια τέτοια συνεργασία να μοιάζει δελεαστική, και οι φιλοδοξίες να μεγαλώνουν, αλλά δε γίνεται να είναι όλα για όλους. Στην προκειμένη περίπτωση, το δύσκολο αυτό εγχείρημα δε μπορεί να θεωρηθεί και εντελώς επιτυχημένο, αφού περισσότερο μοιάζει σαν δίσκος της Φιλαρμονικής με φιλική συμμετοχή του Udo κι όχι μία από κοινού συνεργασία. Συν τοις άλλοις η κούραση και το δημιουργικό αδιέξοδο φαίνεται έντονα σε μερικά σημεία όσο ονειρεμένο και να φαντάζει ένα τέτοιο πείραμα. Προσωπικά θα ήλπιζα όλα να συνέχιζαν σε αυτόν τον όμορφο και στιβαρό δρόμο που μας είχε αφήσει προ διετίας το "Steelfactory". Κλείνοντας όμως, στα θετικά βρίσκεται η ένταση της χαρακτηριστικής χροιάς του πάλαι ποτέ θρύλου των Accept, και πως αν κάποιος λατρεύει υπερβολικά το συμφωνικό metal και δε φορά παρωπίδες, τότε ίσως βρει αχτίδες ελπίδας στο τελικό αποτέλεσμα.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζναιώτης
Με μεγαλοπρεπείς διαθέσεις και έναν τόνο μεγάλου καλλιτέχνη, ο Udo, μαζί με τη φιλαρμονική των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ήδη από το "Pandemonium" βγάζουν δύναμη και μπρίο. Στο "We Are One" που είναι και το ομότιτλο, βλέπουμε το άλμπουμ να πατά πιο γερά στα πόδια του, γυρνώντας το αποτέλεσμα σε πιο ροκ-οπερατικό, ενώ και η συνέχεια με κομμάτια σαν το "Accept-ικό", "Future Is The Reason Why" ή τα "Blackout", "Μother Earth" και "Rebel Town" ακολουθεί τα ίδια βήματα.
Το "Love And Sin" πιάνει μουσικά τον παραλληλισμό του τίτλου και φέρνει την ισορροπία μεταξύ της κλασικής μουσικής και των σκληρών ήχων, αν και το πιο επικό "Children Of The World" αυτά τα στοιχεία καταφέρνει να τα μπερδέψει μεταξύ του παραμυθένιου και του εφιαλτικού, αφού η σκιστή φωνή του Τεύτονα θρύλου βρίσκεται αντιμέτωπη με απαλές χορωδίες.
Προχωρώντας προς το "Blindfold (Τhe Last Defender)" θα δούμε στοιχεία από τους συμπατριώτες τους, Scorpions, και την ιστορική συνεργασία με τη Φιλαρμονικής του Βερολίνου, σε ένα πραγματικά άρτιο, μελωδικό αποτέλεσμα. Στην αντίπερα όχθη βέβαια βρίσκεται το "Rebel Town", που όπως περιμένουμε κάνει τα βιολιά ηλεκτρικά, και χώνει περίσσια βαρβατίλα στην όλη ατμόσφαιρα του υπόλοιπου συνόλου. Επανορθώνοντας στη συνέχεια, θα συναντήσουμε το πολεμικό, διθυραμβικό instrumental "Νatural Forces" που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους.
Η τελική πεντάδα είναι προ των πυλών, με το "Neon Diamond" πρώτα να μας ταξιδεύει με τους ήχους του στις ζωηρές στιγμές της σόλο καριέρας του Dirkschneider, βάζοντας και πινελιές συγκίνησης με τα πνευστά και τις γυναικείες χροιές που σιγοντάρουν, ενώ το "Beyond Gravity" δίνοντας την σκυτάλη στη στρατιωτική ορχήστρα κάνει ένα νεοφολκ σρεντάρισμα. Από την άλλη το "Here We Go Again" αρκετά διαφοροποιημένο μας αποσυντονίζει ελαφρώς, και μας βάζει στο τρυπάκι να δούμε τον Γερμανό forntman σε πιο κλασικές rock στιγμές με το "We Strike Back", σαν Σκωτσέζικο ντουζ να μας επιστρέφει στην κανονική ροή των symphonic/heavy ρυθμών. Τέλος, ο ιδιαίτερος αυτός δίσκος μας αφήνει με το "Beyond Good And Evil" και την δραματική εναλλαγή των ήχων.
Μπορεί η ιδέα για μια τέτοια συνεργασία να μοιάζει δελεαστική, και οι φιλοδοξίες να μεγαλώνουν, αλλά δε γίνεται να είναι όλα για όλους. Στην προκειμένη περίπτωση, το δύσκολο αυτό εγχείρημα δε μπορεί να θεωρηθεί και εντελώς επιτυχημένο, αφού περισσότερο μοιάζει σαν δίσκος της Φιλαρμονικής με φιλική συμμετοχή του Udo κι όχι μία από κοινού συνεργασία. Συν τοις άλλοις η κούραση και το δημιουργικό αδιέξοδο φαίνεται έντονα σε μερικά σημεία όσο ονειρεμένο και να φαντάζει ένα τέτοιο πείραμα. Προσωπικά θα ήλπιζα όλα να συνέχιζαν σε αυτόν τον όμορφο και στιβαρό δρόμο που μας είχε αφήσει προ διετίας το "Steelfactory". Κλείνοντας όμως, στα θετικά βρίσκεται η ένταση της χαρακτηριστικής χροιάς του πάλαι ποτέ θρύλου των Accept, και πως αν κάποιος λατρεύει υπερβολικά το συμφωνικό metal και δε φορά παρωπίδες, τότε ίσως βρει αχτίδες ελπίδας στο τελικό αποτέλεσμα.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζναιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου