Η Γερμανία, ή αλλιώς μεταλομάνα, έχει γεννήσει πληθώρα συγκροτημάτων καθώς και έναν δικό της ήχο. Οι Primal Fear με την 23ετή τους πορεία είναι κομμάτι αυτής της κληρονομιάς και φέτος επιστρέφουν, ενάμιση χρόνο μετά την επίσκεψή τους στη χώρα μας, μέσω του ολοκαίνουριου, 13ου άλμπουμ τους, του "Metal Commando".
Χωρίς τίποτα άλλο, παρά δυναμισμό και τρελαμένα leads πίσω από την στακάτη riff-ολογία του, έρχεται το εναρκτήριο "I Am Alive", να δείξουν πως είναι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι, με τη φωνή του Scheepers να βγάζει για ακόμα μια φορά μια ανεξάντλητη φόρμα. Στο "Along Came The Devil" θα συναντήσουμε μια heavy προσέγγιση της μπάντας πιο κοντά στο στυλ των συμπατριωτών τους, Accept, προξενώντας εντύπωση, ενώ και ο μεγάλος μπροστάρης, δείχνει ένα άλλο γρέζι στο γνωστό στυλ του, αν και τα ρεφρέν πατούν σε αυτό το εύθυμο και ζωηρό μονοπάτι που ξέρουμε από τους Γερμανούς.
Με ένα κομμάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν γυρίσαμε στα τέλη των 90s, θα συνεχίσουμε, και το όνομα αυτού "Halo" που με το ξεκάθαρο τρελαμένο power ύφος βλέπουμε την ποικιλία στις λεπτομέρειες του άλμπουμ, ενώ σε παρόμοιο μοτίβο, λίγο μετά το γκρουβάτο "Hear Me Calling" θα ακολουθήσει το "The Lost And The Forogotten". Ενδιαφέρον θα προξενήσει το "My Name Is Fear" που αν και λίγο αποκομμένο από το europower μήκος κύματος, κρατά τις εξωφρενικές ταχύτητες και προσθέτει θεατρικότητα και μεγαλοπρέπεια μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό ρυθμών και χτυπημάτων.
Φυσικά κάθε μπάντα του εν λόγω ιδιώματος που σέβεται τον εαυτό της έχει παραδοσιακά και μία μπαλάντα. Στην προκειμένη περίπτωση τον ρόλο αυτόν παίζει το ακουστικό "I Will Be Gone", το οποίο όμως δυστυχώς έρχεται κάπως γλυκανάλατο σε μια προσπάθεια να δείξει πως αυτό το μοτίβο πρέπει να συνεχίζεται ακόμα σώνει και καλά ακόμα και με μέτριες ιδέες. Ευτυχώς για τους φίλους της μπάντας, ο δίσκος επιστρέφει στην κανονική ροή με το "Raise Your Fists" για να κουνηθούν χέρια και κεφάλια με το κολλητικό του ρεφρέν και τη συναυλιακή του διάθεση.
Το τρίτο από το τέλος, "Howl Of The Banshee" προσωπικά νιώθω πως θα αδικηθεί, αλλά είναι μακράν μία από τις καλύτερες συνθέσεις του γκρουπ τα τελευταία χρόνια, με μελωδίες, ένταση και μια πιο κλασική τεχνική που ταιριάζει γάντι με τον ήχο που υπηρετεί. Το "Afterlife" ακολουθεί την κλασική συνταγή με δίκασες, κοφτές πενιές και τσιρίδες, ενώ για το κλείσιμο μας περιμένει το 13λεπτο "Infinity" που αν και φαινομενικά απαλό και σκοτεινό, θα βγάλει στο φινάλε όλη την επική ενέργεια και την όρεξη που περίσσεψε.
Παντός καιρού όπως ένας αληθινός καταδρομέας, οι Primal Fear, με τον ήχο του νέου τους δίσκου φλερτάρουν λίγο με τις ρίζες τους, αλλά δε φοβούνται να κοιτάξουν μπροστά και να δώσουν λίγη από τη σύγχρονη πτυχή τους στο όλο αποτέλεσμα. Μπορεί ο τροχός να μην ανακαλύπτεται σε ένα είδος που δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει ως προς την εφευρετικότητα, αλλά σίγουρα και το "Metal Commando" αποτελεί συλλογή όμορφων ιδεών.
(8/10)
Γιάννη; Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου