Τα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας ήταν φέτος πολλά, και ένα εκ των οποίων που περιμέναμε εδώ και μήνες ήταν το νεοσύστατο AthensRocks festival, και την αποχαιρετιστήρια εμφάνιση των Slayer στην Ελλάδα, πλάι στους "δικούς" μας Suicidal Angels και Rotting Christ, αλλά και τους Leprous από τη Νορβηγία. Ηχητικά κάποιες φορές τα πράγματα δεν ήταν με το μέρος των συγκροτημάτων, αλλά αυτό ήταν "πταίσμα" μπροστά στο χάος που υπήρξε επί έξι ώρες στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ, όπου με τέσσερις μόνο λέξεις αρκούν να καταλάβει ο καθένας τι συνέβη. ΦΩΤΙΑ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΙΜΑ, ΙΔΡΩΤΑΣ.
Πιστοί στην ώρα τους, τις πρώτες νότες του AthensRocks παίζουν οι μεγαλύτεροι πρεσβευτές του Ελληνικού thrash, οι Suicidal Angels. Η παρεϊστικη πλευρά τους ακόμα υπάρχει, και αυτό δεν αποκλείει ότι είναι και φοβεροί επαγγελματίες. Φυσικά με τον αέρα μιας σοβαρής μπάντας, που τους αρμόζει, ξεκίνησαν με το "Apokathilosis", απορώντας τι θα άφηναν για το τέλος. Το set τους περιείχε λίγο απ'όλα, καθώς και τα δύο νέα τους κομμάτια "Born Of Hate" και "Endless War'' τα οποία ο μπόλικος κόσμος που ήρθε από νωρίς, φαίνεται πως είχε αφοιμοιώσει. Pit και thrash πάνε μαζί, οπότε φυσικά υπήρξαν και αυτές οι στιγμές αφιερώνοντας σε αυτά τα παιδιά το "Moshing Crew". Ομολογώ πως είναι η πρώτη φορά που βλέπω τους Suicidal Angels με αυτή τη σύσταση και έχω να πω πως ο Gus Drax έχει δέσει απόλυτα, και το shred ύφος του, προσαρμόστηκε τέλεια με το ακραίο και επιθετικό στοιχείο των υπολοίπων.
Μισή ώρα αργότερα, τον εναρκτήριο πανικό κάλμαραν οι Νορβηγοί progsters, Leprous. Το συγκρότημα που έχει μια τρομερή πορεία στο χώρο, δυστυχώς φάνηκε λίγο άκυρο στο εν λόγω φεστιβάλ, με την αμηχανία της πλειοψηφίας του κοινού να είναι εμφανής, ενώ στη σειρά μου ψιλοϋπήρξαν μερικές γιούχες. Παρόλα αυτά πολλοί ήταν σαν εμένα, που περίμεναν αυτή την εμφάνιση και μάλιστα την ευχαριστήθηκαν. Ο Einar διακατέχεται από επαγγελματισμό ενώ είναι ένα τέρας φωνητικών δίπλα στους υπόλοιπους μουσικούς, που μέσα από το τεχνικό και σχεδόν avant garde στυλ τους, έβγαζαν ένα μυστήριο και ένα σκοτάδι. Στο παιχνίδι έντασης και ταχυτήτων είδαμε τη ζωντάνια της μπάντας, όπου όλοι πουκαμισάτοι ίδρωσαν. Δίνοντας μνεία στο τελευταίο, φοβερό τους πόνημα, "Malina", ακούσαμε κομμάτια όπως τα "Boneville", "Stuck" και "From The Flame", ενώ μας άφησαν με το "Third Law", από το "Τhe Congregation".
Οι Rotting Christ που ακολούθησαν στην πορεία, προφανώς δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Με μόλις ένα τέταρτο αναμονής, και μετά την εμφάνιση δύο κορασίδων να μοιράζουν αυτοκόλλητα Thrasini, πατούν στο σανίδι υπό τους ήχους του "Hallowed Be Thy Name" από το ολοκαίνουριο "Heretics", του οποίου ακούσαμε επίσης και τα "Fire, God And Fear" και ''Dies Irae". Με το πλήρες ανανεωμένο line up να έχει αποκτήσει χημεία, ο Σακης και η παρέα του, έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στην πρωτεύουσα για φέτος προβάλλοντας ένα show γεμάτο μαυρίλα και ατμόσφαιρα και ίσως το καλύτερο σε φεστιβαλικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Στη μία ώρα και ένα τέταρτο που ήταν πάνω στη σκηνή ακούσαμε ύμνους από πολλά σημαντικά κομμάτια της καριέρας τους, αν και έλαμψαν δια της απουσίας τους τραγούδια από το "Thy Mighty Contract" καθώς και το "Athanati Este". Οι Έλληνες θρύλοι, ξεσήκωσαν τον κόσμο που όλο πλήθαινε, με τις μπροστινές σειρές να στριμώχνονται, ενώ οι φωτιές και οι καπνοί που έκαναν την εμφάνιση τους, λειτούργησαν σαν προπομπός στην κολασμένη εμφάνιση που θα συναντούσαμε σε λίγο.
Με ένα μαύρο πανό να ρίχνεται μπορστά μας, το μυστήριο πλανάται και απορούμε για το τι θα συναντήσουμε, και φυσικά τι θα ζήσουμε. Ανάποδοι σταυροί γυρνάνε σιγά σιγά και το σήμα των μέγιστων Slayer εμφανίζεται, ενώ το "Repentless" ως εναρκτήριο, ήταν αρκετό για να ξεκινήσει η απόλυτη σφαγή, να κολλήσουμε σαν σαρδέλες και να ιδρώσουμε από το κοπάνημα και την ένταση. Τα πρώτα crowd surfings ξεκίησαν υπό τους ήχους των πρώτων κομματιών, ενώ δεν έλειπαν ζάλες και λιποθυμίες. Με το συγκρότημα να βρίσκεται σε απόλυτη φόρμα, η τρίτη φορά που τους είδα,κάτι άλλο εκτός από φαρμακερή δεν ήταν. Ο Χιλιανός frontman τσίριζε στα "Evil Has No Boundaries" και "Angel Of Death" σαν εικοσάρης, ενώ το νεότερο δίδυμο Bostaph-Holt κρατούσαν δυνατά στους ώμους τους τη μεγάλη ιστορία των Aμερικάνων. Από την άλλη, η επιβλητική και βαριά παρουσία του Kerry King δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη, ο οποίος καθ'όλη τη διάρκεια του live ήταν πιστός στη δουλειά του. Η μιάμιση ώρα που έπραξαν το ανίερο και θανατηφόρο έργο τους, δεν ήταν αρκετή για να τους χορτάσουμε, αλλά ήταν αρκετή για να κάνουν ένα πέρασμα από σχεδόν όλη τους την πορεία, ακούγοντας ξανά μετά από χρόνια μερικά κομμάτια με την προηγούμενη εμφάνιση του Bostaph στα drums, όπως τα "Gemini", "Payback", "Disciple". Δε θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν και κλασικά σαν τα"Mandatory Suicide", "Seasons In The Abyss" και Chemical Warfare", όσο από κάτω η ζέστη από τις φλόγες που είχαν κατακλείσει τη σκηνή, μας "έλιωναν", ιδίως στο "Hell Awaits" (αναμενόμενο!). Ο σκοτωμός που γινόταν έδειχνε ότι οι Slayer όσα χρόνια και αν περνούσαν θα λειτουργούσε για πάντα σαν φονική μηχανή, αλλά επειδή όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να μας αφήσουν με μια πεντάδα που δε θα έμενε τίποτα όρθιο, ξεκινώντας με το "South Of Heaven" και ακολουθούμενη με "Black Magic" και "Raining Blood", που αρκούν για να οργιάσει η φαντασία όσων δεν παρευρέθηκαν. Στο τέλος του φινάλε τους για την Ελλάδα, ο Araya ευχαρίστησε όλους στα Ελληνικά, και για ένα δεκάλεπτο χαιρετούσε από τη σκηνή βουρκωμένος, περνώντας έτσι για πάντα στο πάνθεον της μεταλλικής ιστορίας, στην καλύτερη τους εμφάνιση στη χώρα μας κάνοντας μας να λυγίσουμε. Κλείνοντας αυτές τις γραμμές, δε θα μπορούσε ο γράφοντας να μην αναφέρει ότι το "Νίκος Γκάλης" αποτέλεσε μια ιδανική επιλογή για το φεστιβάλ, έστω και στο 90', με τον κλιματισμό να δουλεύει συνεχώς, η πρόσβαση να είναι άμεση και φυσικά να πούμε ένα μπράβο στους security που έδιναν παγωμένο νερό στις πρωτες σειρές.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Πιστοί στην ώρα τους, τις πρώτες νότες του AthensRocks παίζουν οι μεγαλύτεροι πρεσβευτές του Ελληνικού thrash, οι Suicidal Angels. Η παρεϊστικη πλευρά τους ακόμα υπάρχει, και αυτό δεν αποκλείει ότι είναι και φοβεροί επαγγελματίες. Φυσικά με τον αέρα μιας σοβαρής μπάντας, που τους αρμόζει, ξεκίνησαν με το "Apokathilosis", απορώντας τι θα άφηναν για το τέλος. Το set τους περιείχε λίγο απ'όλα, καθώς και τα δύο νέα τους κομμάτια "Born Of Hate" και "Endless War'' τα οποία ο μπόλικος κόσμος που ήρθε από νωρίς, φαίνεται πως είχε αφοιμοιώσει. Pit και thrash πάνε μαζί, οπότε φυσικά υπήρξαν και αυτές οι στιγμές αφιερώνοντας σε αυτά τα παιδιά το "Moshing Crew". Ομολογώ πως είναι η πρώτη φορά που βλέπω τους Suicidal Angels με αυτή τη σύσταση και έχω να πω πως ο Gus Drax έχει δέσει απόλυτα, και το shred ύφος του, προσαρμόστηκε τέλεια με το ακραίο και επιθετικό στοιχείο των υπολοίπων.
Μισή ώρα αργότερα, τον εναρκτήριο πανικό κάλμαραν οι Νορβηγοί progsters, Leprous. Το συγκρότημα που έχει μια τρομερή πορεία στο χώρο, δυστυχώς φάνηκε λίγο άκυρο στο εν λόγω φεστιβάλ, με την αμηχανία της πλειοψηφίας του κοινού να είναι εμφανής, ενώ στη σειρά μου ψιλοϋπήρξαν μερικές γιούχες. Παρόλα αυτά πολλοί ήταν σαν εμένα, που περίμεναν αυτή την εμφάνιση και μάλιστα την ευχαριστήθηκαν. Ο Einar διακατέχεται από επαγγελματισμό ενώ είναι ένα τέρας φωνητικών δίπλα στους υπόλοιπους μουσικούς, που μέσα από το τεχνικό και σχεδόν avant garde στυλ τους, έβγαζαν ένα μυστήριο και ένα σκοτάδι. Στο παιχνίδι έντασης και ταχυτήτων είδαμε τη ζωντάνια της μπάντας, όπου όλοι πουκαμισάτοι ίδρωσαν. Δίνοντας μνεία στο τελευταίο, φοβερό τους πόνημα, "Malina", ακούσαμε κομμάτια όπως τα "Boneville", "Stuck" και "From The Flame", ενώ μας άφησαν με το "Third Law", από το "Τhe Congregation".
Οι Rotting Christ που ακολούθησαν στην πορεία, προφανώς δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Με μόλις ένα τέταρτο αναμονής, και μετά την εμφάνιση δύο κορασίδων να μοιράζουν αυτοκόλλητα Thrasini, πατούν στο σανίδι υπό τους ήχους του "Hallowed Be Thy Name" από το ολοκαίνουριο "Heretics", του οποίου ακούσαμε επίσης και τα "Fire, God And Fear" και ''Dies Irae". Με το πλήρες ανανεωμένο line up να έχει αποκτήσει χημεία, ο Σακης και η παρέα του, έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στην πρωτεύουσα για φέτος προβάλλοντας ένα show γεμάτο μαυρίλα και ατμόσφαιρα και ίσως το καλύτερο σε φεστιβαλικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Στη μία ώρα και ένα τέταρτο που ήταν πάνω στη σκηνή ακούσαμε ύμνους από πολλά σημαντικά κομμάτια της καριέρας τους, αν και έλαμψαν δια της απουσίας τους τραγούδια από το "Thy Mighty Contract" καθώς και το "Athanati Este". Οι Έλληνες θρύλοι, ξεσήκωσαν τον κόσμο που όλο πλήθαινε, με τις μπροστινές σειρές να στριμώχνονται, ενώ οι φωτιές και οι καπνοί που έκαναν την εμφάνιση τους, λειτούργησαν σαν προπομπός στην κολασμένη εμφάνιση που θα συναντούσαμε σε λίγο.
Με ένα μαύρο πανό να ρίχνεται μπορστά μας, το μυστήριο πλανάται και απορούμε για το τι θα συναντήσουμε, και φυσικά τι θα ζήσουμε. Ανάποδοι σταυροί γυρνάνε σιγά σιγά και το σήμα των μέγιστων Slayer εμφανίζεται, ενώ το "Repentless" ως εναρκτήριο, ήταν αρκετό για να ξεκινήσει η απόλυτη σφαγή, να κολλήσουμε σαν σαρδέλες και να ιδρώσουμε από το κοπάνημα και την ένταση. Τα πρώτα crowd surfings ξεκίησαν υπό τους ήχους των πρώτων κομματιών, ενώ δεν έλειπαν ζάλες και λιποθυμίες. Με το συγκρότημα να βρίσκεται σε απόλυτη φόρμα, η τρίτη φορά που τους είδα,κάτι άλλο εκτός από φαρμακερή δεν ήταν. Ο Χιλιανός frontman τσίριζε στα "Evil Has No Boundaries" και "Angel Of Death" σαν εικοσάρης, ενώ το νεότερο δίδυμο Bostaph-Holt κρατούσαν δυνατά στους ώμους τους τη μεγάλη ιστορία των Aμερικάνων. Από την άλλη, η επιβλητική και βαριά παρουσία του Kerry King δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη, ο οποίος καθ'όλη τη διάρκεια του live ήταν πιστός στη δουλειά του. Η μιάμιση ώρα που έπραξαν το ανίερο και θανατηφόρο έργο τους, δεν ήταν αρκετή για να τους χορτάσουμε, αλλά ήταν αρκετή για να κάνουν ένα πέρασμα από σχεδόν όλη τους την πορεία, ακούγοντας ξανά μετά από χρόνια μερικά κομμάτια με την προηγούμενη εμφάνιση του Bostaph στα drums, όπως τα "Gemini", "Payback", "Disciple". Δε θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν και κλασικά σαν τα"Mandatory Suicide", "Seasons In The Abyss" και Chemical Warfare", όσο από κάτω η ζέστη από τις φλόγες που είχαν κατακλείσει τη σκηνή, μας "έλιωναν", ιδίως στο "Hell Awaits" (αναμενόμενο!). Ο σκοτωμός που γινόταν έδειχνε ότι οι Slayer όσα χρόνια και αν περνούσαν θα λειτουργούσε για πάντα σαν φονική μηχανή, αλλά επειδή όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να μας αφήσουν με μια πεντάδα που δε θα έμενε τίποτα όρθιο, ξεκινώντας με το "South Of Heaven" και ακολουθούμενη με "Black Magic" και "Raining Blood", που αρκούν για να οργιάσει η φαντασία όσων δεν παρευρέθηκαν. Στο τέλος του φινάλε τους για την Ελλάδα, ο Araya ευχαρίστησε όλους στα Ελληνικά, και για ένα δεκάλεπτο χαιρετούσε από τη σκηνή βουρκωμένος, περνώντας έτσι για πάντα στο πάνθεον της μεταλλικής ιστορίας, στην καλύτερη τους εμφάνιση στη χώρα μας κάνοντας μας να λυγίσουμε. Κλείνοντας αυτές τις γραμμές, δε θα μπορούσε ο γράφοντας να μην αναφέρει ότι το "Νίκος Γκάλης" αποτέλεσε μια ιδανική επιλογή για το φεστιβάλ, έστω και στο 90', με τον κλιματισμό να δουλεύει συνεχώς, η πρόσβαση να είναι άμεση και φυσικά να πούμε ένα μπράβο στους security που έδιναν παγωμένο νερό στις πρωτες σειρές.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου